Γράφει ο Νίκος Κομπότης
Καιρό τώρα βρίσκονται στο προσκήνιο αυτές οι υποθέσεις με αναφορά σε λεπτομέρειες, σε ενδεχόμενα, σε ερμηνείες και σε προβλέψεις. Τα δελτία ειδήσεων σχεδόν μονοθεματικά Είναι σοβαρές υποθέσεις ανθρωπίνου πόνου.
Δεν είναι όμως αυτός ο λόγος για τον οποίο τα κανάλια ασχολούνται καθημερινά με αυτές δημοσιεύοντας κείμενα επί κειμένων. Στην υποσαχάρια Αφρική ζουν (αν αυτό λέγεται ζωή) περισσότερα από είκοσι εκατομμύρια παιδιά ορφανά και ασυνόδευτα. Σε αυτό το γεγονός ασύλληπτου πόνου δεν αφιερώνεται ούτε μια μικρή παράγραφος, ούτε το παραμικρό σχόλιο.
Δεν είναι μέλημα των καναλιών να προλάβουν ίσως ανάλογα περιστατικά στο μέλλον. Είναι ο αγώνας τους να βρουν τέτοια θέματα, με τα οποία να γεμίζουν τις ηλεκτρονικές σελίδες τους και τις ατέλειωτες ώρες ραδιοφωνικής και τηλεοπτικής φλυαρίας. Στην ανάγκη, αν δεν υπάρχουν, μπορεί και να τα εφεύρουν και στη συνέχεια να αναλάβουν τη διαλεύκανση τους ως τηλεοπτικοί ανακριτές και εισαγγελείς.
Δεν είναι η πρόθεση τους να απαλύνουν τον πόνο των οικείων. Είναι η αδίστακτη τακτική τους να τον κρεμάσουν στα μανταλάκια. Δεν είναι η σοβαρότητα και η σημασία που έχουν οι υποθέσεις. Είναι που μόλις εμφανιστεί μια καινούργια, θα τρέξουν πίσω της, όπως οι ύαινες. Εγκαταλείπουν το παλιό κουφάρι και τρέχουν στο καινούργιο.
Δεν είναι το ενδιαφέρον να ενημερώσουν. Είναι η συστηματική προσπάθεια τους να αποβλακώσουν τον τηλεθεατή ερεθίζοντας και συντηρώντας έναν επιδερμικό συναισθηματισμό κενό περιεχομένου. Ο αποβλακωμένος είναι ο τέλειος τηλεθεατής. Δε θα φύγει από την οθόνη. Θα μετρήσει στα νούμερα της τηλεθέασης.
