H ΑΜΑΡΥΣΙΑ επέλεξε να αφιερώσει το χριστουγεννιάτικο πρωτοσέλιδό της σε ένα θέμα που ξεπερνά τα όρια του Αμαρουσίου, των Β. Προαστίων, ακόμη κι αυτής της χώρας μας. Προτίμησε να μην περιορισθεί στις τυπικές ευχές προς τους αναγνώστες της, αλλά να μοιρασθεί μαζί τους την πανανθρώπινη αγωνία για το μέλλον του πλανήτη μας.
Ο λόγος που το πράξαμε είναι απλός. Όσο κλείνουμε τα μάτια στην καταστροφή που συντελείται δίπλα μας, πριονίζουμε κυριολεκτικώς το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε όλοι μας. Και σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στον μύθο με τους καλικάντζαρους, στην περίπτωσή μας η βλάβη ίσως να είναι μη αναστρέψιμη…
Καλές γιορτές!
Ανεξάρτητα από το θρησκευτικό πιστεύω καθενός ή τη μη πίστη σε κάποια ανώτερη δύναμη, εκτιμούμε ότι ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει το μεγαλείο που κρύβει μέσα της η Φύση. Όποιος κι αν δημιούργησε αυτό το άφθαστης τελειότητας οικοσύστημα, μέσα στο οποίο γεννηθήκαμε, ζούμε και γεννούμε νέους ανθρώπους, αναμφίβολα κατείχε τη μέγιστη σοφία. Ιδιότητα που λείπει παντελώς από εμάς, τους διαχειριστές αυτού του οικοσυστήματος.
Σε λίγες ημέρες θα γιορτάσουμε την κορυφαία γιορτή της Ορθοδοξίας, τη γέννηση του Θεανθρώπου. Μία βόλτα στο στολισμένο Μαρούσι θα αρκούσε στον καθένα από εμάς προκειμένου να πεισθούμε ότι τίποτε από το πνεύμα των ημερών δεν υπάρχει στις σκέψεις και στις ψυχές μας.
Κινούμαστε αγχωμένα, «βομβαρδιζόμαστε» από διαφημιστικά μηνύματα, συνάπτουμε καταναλωτικά δάνεια, αγοράζουμε ασυνείδητα, καταναλώνουμε χωρίς μέτρο. «Πνίγουμε» τα παιδιά μας στα δώρα, τα οποία ανοίγουν με αδιαφορία -κορεσμένα γαρ- για να τα πετάξουν στο πλάι στο επόμενο δεκάλεπτο. Φορτώνουμε τα σπίτια μας με περίσσια στολίδια, φωταγωγούμε τις βεράντες μας, παραγεμίζουμε με φαγητά το γιορτινό τραπέζι. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε, με κάθε τρόπο, μία κατ' επίφαση χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, από την οποία απουσιάζουν όμως η θαλπωρή και η ανθρώπινη ζεστασιά, που έχουμε αφήσει πίσω εδώ και χρόνια. Κάπου κάπου, ανάμεσα στο διαρκές τρέξιμο να προλάβουμε τις ανάγκες του «ρεβεγιόν», θυμόμαστε ότι υπάρχουν δίπλα μας και κάποιες αδύναμες υπάρξεις, που χρειάζονται τη δική μας βοήθεια προκειμένου να περάσουν ανεκτά τουλάχιστον τούτες τις μέρες. Έτσι, μαζεύουμε κάποια ρούχα ή παιχνίδια και τα ξαποστέλλουμε σε ιδρύματα ή συλλόγους, εκτελώντας και το «φιλανθρωπικό» έργο μας. Τώρα, μπορούμε χωρίς ενοχές να αφεθούμε στην… κραιπάλη των γιορτών.
Οι παρέες έχουν κανονισθεί, η διασκέδαση θα περάσει και πάλι μέσα από ξενυχτάδικα και άλλα κέντρα μαζικής διασκέδασης και οι περισσότεροι θα ξημερωθούμε με κεφάλι βαρύ από το αλκοόλ και την αγιάτρευτη ανία μας. Κάποιοι πιο… προχωρημένοι θα ανηφορίσουμε στην Πάρνηθα, για να δοκιμάσουμε την τύχη, που τόσο μας «αξίζει» αλλά δεν την έχουμε ακόμη σύμμαχό μας. Ευτυχώς, θα είναι βράδυ κι έτσι δεν θα μελαγχολήσουμε από το απέραντο καμένο που βασιλεύει γύρω από τον… ναό του τζόγου. Ευτυχώς, γιατί πώς να ποντάρεις στο «μαύρο-κόκκινο», όταν έχεις τινάξει την οικολογική «μπάνκα» στον αέρα;
Ο γράφων δεν αποτελεί εξαίρεση σε όσα αναφέρει παραπάνω. Δεν επιχειρεί να κρίνει τη στάση και τη συμπεριφορά των άλλων. Σε όσα καταγράφει αναγνωρίζει τον ίδιο τον εαυτό του. Αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του συστήματος που εξ επαγγέλματος καλείται να κρίνει. Βαρύνεται με τα ίδια σφάλματα, τις ίδιες ενοχές και θα προσπαθήσει να ξεφύγει από αυτά με τον ίδιο, πλασματικό τρόπο που θα επιλέξουν οι περισσότεροι.
Υπάρχουν, όμως, στιγμές που ακόμη και οι πιο «κοιμισμένες» συνειδήσεις αφυπνίζονται, που και οι πλέον «συμβιβασμένες» ψυχές επαναστατούν. Αρκεί ένα αθώο ερώτημα, μία παιδική παράκληση, για να σε προσγειώσει στην πραγματικότητα που προσπαθείς να αποφύγεις.
«Μπαμπά, θα με πας στη χιονισμένη Πάρνηθα, που μου υποσχέθηκες;», με ρώτησε πριν από λίγες μέρες η κόρη μου. Παραλίγο να απαντήσω καταφατικά, αλλά ευτυχώς συγκρατήθηκα. Σε ποια Πάρνηθα να την πάω; Πώς να της εξηγήσω ότι, κάτω από το χιόνι, το έλατο θα έπρεπε να είναι πράσινο και όχι μαύρο; Πώς να τη μυήσω στη Φύση που και η δική μου γενιά θεώρησε «άτρωτη», επιφέροντάς της το ένα πλήγμα μετά το άλλο;
Όχι, η κόρη μου δεν θα επισκεφθεί φέτος την Πάρνηθα. Το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρω πότε θα καταφέρω να πραγματοποιήσω την υπόσχεση που της έχω δώσει. Αυτό μάλλον θα εξαρτηθεί από τα κονδύλια που θα διαθέσει η Πολιτεία για την αναδάσωση, από τη βούληση των κυβερνώντων να δημιουργήσουν υπουργείο Περιβάλλοντος, από τη συνειδητοποίηση όλων μας ότι πρέπει να θυσιάσουμε ένα κομμάτι του υλικού πολιτισμού μας, εάν θέλουμε να διασώσουμε το μέλλον των παιδιών μας.
Όταν προτάθηκε στη σύσκεψη το πρωτοσέλιδο της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ που έχετε στα χέρια σας, αρχικά διαφώνησα. «Χριστούγεννα είναι, βρε παιδιά, ας μην ψυχοπλακώσουμε τον κόσμο», αντιπρότεινα. Την ίδια στιγμή το είχα μετανιώσει. Δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή από την παρούσα για να στείλεις ένα οικολογικό μήνυμα. Τα Χριστούγεννα είναι γιορτή ελπίδας, που ξεπηδά μέσα από τη γέννηση.
Αν σας μελαγχολήσαμε, συγνώμη, αλλά αυτό επιδιώκαμε. Μακάρι οι ενοχές μας να κυοφορήσουν προβληματισμούς κι αυτοί να μετουσιωθούν σε δράσεις που θα φρενάρουν την πορεία μας προς την οικολογική καταστροφή. Μακάρι του χρόνου να μη διστάσουμε να δώσουμε στα παιδιά μας τη χαρά που περιμένουν, αλλά να τους πούμε: «Ναι, φέτος μπορούμε να πάμε όλοι μαζί στην Πάρνηθα». Ας «αναδασώσουμε» τη ζωή μας.
Θάνος Σταθόπουλος
