Μιλώντας με κάποιους κατοίκους, αλλά και απλούς εργαζόμενους στην πόλη, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι αυτά που λείπουν από το κέντρο του Αμαρουσίου, σήμερα, είναι η προσωπικότητα και η ζεστασιά. Η βόλτα στην Ερμού, τη Διονύσου, τη Βασ. Σοφίας έχασε τον χαλαρό χαρακτήρα που είχε πριν από λίγα χρόνια. Έγινε νευρική, αγχωτική και σε πολλές περιπτώσεις μοιάζει με… αγγαρεία. Μα αυτό είναι συνέπεια του όλο και λιγότερου ελεύθερου χρόνου που έχουμε στη διάθεσή μας, αντιτείνει κάποιος συνομιλητής μας και έχει δίκιο. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Πόσες φορές, εκεί που μας έχει καταβάλει το άγχος, δεν αιχμαλωτίζει το βλέμμα μία όμορφη εικόνα, κάνοντάς μας –έστω και για ένα λεπτό– να δραπετεύσουμε από την ασφυκτική πραγματικότητα που μας περιβάλλει; Μόνο που στο κέντρο του Αμαρουσίου σπανίζουν αυτές οι εικόνες.
Ακούσαμε πρόσφατα στο Δημοτικό Συμβούλιο, στην παρουσίαση του αντιδημάρχου Πολεοδομίας και Τεχνικών Έργων για τα χάλια στο μαρουσιώτικο κέντρο, τον πρόεδρο του Εμπορικού Συλλόγου της πόλης να λέει: "Συντάξτε μελέτες και επιφέρετε βελτιώσεις που θα φέρουν πίσω τον κόσμο στο εμπορικό κέντρο, ο οποίος έφυγε εξαιτίας των αναπλάσεων της προηγούμενης δημοτικής αρχής". Άραγε, θα εισακουσθεί αυτή τη φορά;
Η αγωνία των εμπόρων της πόλης δεν προέκυψε σήμερα. Προϋπήρχε όλα τα προηγούμενα χρόνια όταν, εν είδει θεατή, ο εμπορικός κόσμος παρακολουθούσε να ανασκάπτεται το ιστορικό κέντρο, να δυσκολεύεται ακόμη περισσότερο η πρόσβαση των καταναλωτών στα καταστήματα της περιοχής και, τελικώς, όταν τα έργα ολοκληρώνονταν, διαπίστωνε με θλίψη ότι οι αλλαγές έγιναν όχι για να βελτιώσουν τη συνολική εικόνα της πόλης, αλλά για να "γεμίσουν οι τσέπες" διαφόρων επιτηδείων. Μέχρι και "Μαύρη Βίβλο" εξέδωσαν οι άνθρωποι, με τα έργα ανάπλασης και τα αρνητικά αποτελέσματά τους, μήπως και αφυπνίσουν κάποιους, αλλά μάταια. Κανενός το αφτί δεν ίδρωσε, καμία πρωτοβουλία δεν ανελήφθη μήπως και διασωθεί η κατάσταση.
Τα αποτελέσματα καταγράφονται στα συνεχή ρεπορτάζ της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ σχετικά με τη διαμόρφωση της εμπορικής κίνησης στην τοπική αγορά, όπου αποτυπώνεται ξεκάθαρα ότι μεγάλη μερίδα των καταναλωτών έχουν… διαρρεύσει είτε προς γειτονικούς δήμους είτε προς τα μεγάλα εμπορικά κέντρα της περιοχής. Έτσι, ακόμη και τις γιορτινές περιόδους, οπότε υποτίθεται ενισχύεται η κατανάλωση, οι Μαρουσιώτες έμποροι βλέπουν τις πωλήσεις τους να παραμένουν –στην καλύτερη περίπτωση– στάσιμες.
Τα αίτια της… κακοδαιμονίας του εμπορικού κέντρου είναι γνωστά και καταγεγραμμένα και η επανάληψή τους από εμάς δεν βοηθά σε τίποτε. Το ζήτημα είναι τι, πώς και πότε μπορεί να αλλάξει, προκειμένου να αναστραφεί άρδην η σημερινή εικόνα. Η μαρουσιώτικη εμπορική αγορά δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τις αγορές άλλων δήμων. Απεναντίας, συνδυάζοντας μεγάλη ποικιλία, ικανοποιητική ποιότητα και προτάσεις για όλα τα "βαλάντια" αποτελεί ιδανικό τόπο για την κάλυψη των καταναλωτικών αναγκών μας. Παράλληλα, η ύπαρξη δεκάδων καφέ, εστιατορίων και άλλων χώρων αναψυχής, προσφέρουν στους επισκέπτες της τοπικής αγοράς δυνατότητες για σύντομη χαλάρωση και αποφόρτιση, και μάλιστα σε ανοικτούς χώρους, όπως ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα.
Άρα, επιστρέφουμε στην αρχική διαπίστωση, ότι τα μόνα που λείπουν από το κέντρο της πόλης είναι η προσωπικότητα και η ζεστασιά. Να ξαναγίνει το Μαρούσι στέκι για τους κατοίκους, αλλά και τους εργαζόμενους. Να σου κάνει καρδιά να κατέβεις στο κέντρο για καφεδάκι, να κάνεις δυο-τρεις αγορές, χωρίς το άγχος του παράνομα παρκαρισμένου αυτοκινήτου και της πιθανής κλήσης και στο τέλος να απολαύσεις, μαζί με την παρέα σου, το ουζάκι σε μία από τις ηλιόλουστες πλατείες της πόλης.
Πόσα χρήματα χρειάζονται, επιτέλους, για να καταφέρουμε να χαρούμε το Μαρούσι; Ακούμε για επιτροπές, επενδύσεις, μελέτες και αναρωτιόμαστε: Μα όλα αυτά τα έκανε και η προηγούμενη δημοτική αρχή και τα αποτελέσματα τα βιώνουμε καθημερινά. Και βέβαια χρειάζονται μελέτες και προτάσεις, με τη συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων φορέων, αλλά και των συλλόγων της περιοχής. Σίγουρα απαιτούνται κονδύλια για τα έργα.
Αλλά όλα αυτά δεν αρκούν από μόνα τους για να αλλάξουν την εικόνα του κέντρου. Πρέπει πρώτα απ’ όλα να ξαναγαπήσουμε το Μαρούσι. Αλλιώς, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να μοιάσουμε σε εκείνους τους νεόπλουτους που, παρά το περίσσευμα χρημάτων, αδυνατούν να προσδώσουν στον χώρο όπου ζουν και κινούνται μία αισθητική ισορροπία, καταφεύγοντας στην πιο ακραία μορφή κακογουστιάς. Κι αυτό οι πολίτες του Αμαρουσίου το γνώρισαν από πρώτο χέρι. Εκείνο που επιθυμούν σήμερα –για να μην γράψουμε απαιτούν– είναι να δουν την πόλη τους ν’ αλλάζει, να αποκτά ποιότητα και ανθρώπινο πρόσωπο. Να γίνεται Ανθρώπινη Πόλη, όπως ήταν ο λογότυπος του συνδυασμού του νυν δημάρχου.
Αμ’ έπος, αμ’ έργον…
Θάνος Σταθόπουλος
