Γράφει ο Γιάννης Μήτσιος: Πολιτικός Επιστήμων Διεθνολόγος Μ.Α. Πανεπιστημίου Northeastern Βοστώνης – Μέλος Διοικούσας Επιτροπής Ελεύθερης Πατρίδας.
Τέτοιες μέρες το 1821, οι πρόγονοί μας κόντρα στις γεωπολιτικές ισορροπίες της περιοχής και στη στρατιωτική υπεροχή του κατακτητή, σήκωσαν το λάβαρο της επανάστασης και του αγώνα για μια Ελεύθερη Πατρίδα. Ενάντια σε κάθε πολιτική λογική, λίγοι εναντίων πολλών, τόλμησαν και ρίσκαραν τα πάντα.
Θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία, όπως θα πει ο ποιητής· και το δένδρο της ελευθερίας ποτίστηκε με αίμα, δάκρυα και αγώνες από τους Έλληνες. Η Ελληνική Επανάσταση ενάντια στον τουρκικό ζυγό δεν ήταν ένας περίπατος, ούτε ανταλλαγή επιστολών, διαλόγου και διπλωματίας με τον κατακτητή. Δόθηκαν μάχες, χύθηκε αίμα, ξεκληρίστηκαν πληθυσμοί, έγιναν βασανιστήρια, βιασμοί, ολοκαυτώματα, εξισλαμισμοί και εξανδραποδισμοί. Τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς και πεντακόσια για κάποιες άλλες περιοχές της Ελλάδας δεν στάθηκαν ικανά να σβήσουν τον πόθο για λευτεριά, να υποτάξουν τους Έλληνες και να τους εξαφανίσουν. «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή», θα γράψει ο εθνομάρτυρας, Ρήγας Φερραίος.
Δεν υπάρχει μέρος στην Ελλάδα που δεν αγιάστηκε από τις θυσίες για τον πόθο της ελευθερίας, που, όπως λέει και στον εθνικό μας ύμνο ο Διονύσιος Σολωμός, από τα «Κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ώ χαίρε Ελευθεριά». Η Επανάσταση ξεκίνησε και όπως γράφει ο Κολοκοτρώνης στα απομνημονεύματά του: «Ο Θεός έβαλε την υπογραφή του και δεν την παίρνει πίσω».
Οι ραγιάδες, για τον Τούρκο κατακτητή, ήταν οι μη μουσουλμάνοι υπήκοοι (υποτελείς/σκλάβοι) του σουλτάνου και κατ’ επέκταση σημαίνει μειωτικά τον υπόδουλο, τον υποτελή. Η λέξη είναι αραβικής προέλευσης και προέρχεται από το «Ράγι» που στα αραβικά σημαίνει «κοπάδι». Οι ραγιάδες είχαν ελάχιστα δικαιώματα, ήταν υποχρεωμένοι να προσκυνούν τους Τούρκους κατακτητές και να πληρώνουν τον κεφαλικό φόρο, το λεγόμενο «χαράτσι».
Ποιος όμως θα το περίμενε, ότι 200 χρόνια μετά, στον εορτασμό αυτού του μεγάλου γεγονότος για το ελληνικό έθνος, ο ραγιαδισμός να επιστρέφει με άλλες μορφές, που στοχεύουν στην ψυχή, την ταυτότητα, στην ιστορία, στην ενότητα και την ομοψυχία των Ελλήνων.
Με θλίψη, αγανάκτηση και θυμό, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού παρακολουθεί τελευταία την προσπάθεια απαξίωσης της επανάστασης του 1821 είτε μέσω μεγάλων εντύπων, (που αντί για τα πρόσωπα των μορφών της Επανάστασης, τοποθετούν ξένους σύγχρονους ηγέτες), είτε μέσω μειοψηφικών συλλογικοτήτων που εκφράζουν σεξουαλικό προσανατολισμό αντικαθιστώντας της σημαία του λαβάρου της επανάστασης με τη δική τους σημαία, είτε άλλων που οργανώνουν συλλαλητήρια ενάντια στον εορτασμό της επετείου των 200 χρόνων και που καλούν στη βεβήλωση γκράφιτι, εικόνων σε διάφορες περιοχές που απεικονίζουν ήρωες της επανάστασης. Είναι δε τέτοιο το μίσος για κάθε τι ελληνικό, ορθόδοξο, πατριωτικό, που έχει λανσαριστεί και το σύνθημα «να πεθάνει η Ελλάδα και να ζήσουμε εμείς». Εδώ φτάσαμε λοιπόν.
Ο πιο επικίνδυνος και ύπουλος όμως νεοραγιαδισμός προέρχεται από τους φορείς του οργανωμένου κράτους, κόμματα και θεσμούς αλλά και συντριπτικής μερίδας των ΜΜΕ. Τι έχουμε δει όλα τα τελευταία χρόνια; Η λέξη ελληνικό έθνος έχει σχεδόν απαγορευτεί, από κάθε δημόσιο λόγο, τη λέξη γένος ξεχάστε την· ζούμε στην εποχή της πολιτικής ορθότητας ενώ ακόμη και οι λέξεις πατρίδα, πατριώτης, έχουν συκοφαντηθεί τόσο πολύ και από τους χρήσιμους ηλίθιους του συστήματος, που έφτασαν να ταυτίζονται με τον φασίστα, τον οπισθοδρομικό, τον ακραίο κ.λπ. Η λέξη τουρκική κατάκτηση, τουρκικός ζυγός έχουν αντικατασταθεί με το οθωμανικός και στο πλαίσιο του κατευνασμού, να μη μας θυμώσει ο γείτονας σουλτάνος, αποφεύγουμε κάθε αναφορά στις απαντήσεις μας στην τουρκική προκλητικότητα να δανειζόμαστε στοιχεία από το ένδοξο ελληνικό παρελθόν. Υποθηκεύσαμε την Ελλάδα για 99 χρόνια με τα μνημόνια, πουλήσαμε και τη Μακεδονία, τα δίνουμε όλα στους συμμάχους μπας και μας σώσουν από τον Τούρκο και πάει λέγοντας. Αν αυτό δεν είναι νεοραγιαδισμός τότε τι είναι;
Για τον πόλεμο που γίνεται στην επίσημη θρησκεία των Ελλήνων αφήστε το καλύτερα. Σε μια πολυπολιτισμική Ελλάδα (που μετατρέπεται βάσει σχεδίου) δεν χωρούν πολλά πολλά. Ήδη μέσα στην πανδημία αποκαλύφθηκε το μίσος που υπάρχει στις οργανωμένες «ελίτ» για την ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία. Οι πολιτικοί ηγέτες μας, όσοι είναι «χριστιανοί», με το ζόρι ψελίζουν ευχές στις θρησκευτικές εορτές, με το ζόρι προσκυνούν το ευαγγέλιο και κάνουν το σταυρό τους, για τις κάμερες, ενώ ουσιαστικά η συμμετοχή τους στον εκκλησιασμό καταντά αγγαρεία και γίνεται μόνο για τις δοξολογίες και όπου υπάρχει αναγκαία – θεσμική παρουσία.
Από δε την ακαδημαϊκή κοινότητα και τους διαμορφωτές κοινής γνώμης, τα ΜΜΕ κ.λπ., η προβολή του πατριωτικού φρονήματος, της ιστορίας, των παραδόσεων, της οικογένειας και αξιών κ.λπ. έχουν εκλείψει. Απεναντίας γίνεται μια προσπάθεια εξουδετέρωσης των αντανακλαστικών των πολιτών, μιας «ηλιθιοποίησής τους» μέσω των τηλεσκουπιδιών, της τρομολαγνείας και του φόβου και μετατροπής τους σε σύγχρονους ραγιάδες.
Ας μην απογοητευόμαστε όμως· ο ραγιαδισμός όπως και τότε έτσι και σήμερα δεν κατάφερε και δεν θα καταφέρει να υποτάξει τον Έλληνα. Οι συγκυρίες και οι συσχετισμοί των γεωπολιτικών δυνάμεων είναι τέτοιες που αργά ή γρήγορα θα απαιτηθούν πατριωτικές κυβερνήσεις με ηγέτες και στελέχη βγαλμένα από τα σπλάχνα του ελληνικού λαού και πίστη στις αστείρευτες δυνάμεις του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. Η Ελλάδα προορίζεται να ζήσει και θα ζήσει. (Χ.Τρικούπης).
Ζήτω η 25η Μαρτίου 1821! Χρόνια Πολλά Ελλάδα, Χρόνια Πολλά σε όλους τους Έλληνες απανταχού της γης.
