ΕπιΤόπου [28/2]

«Και τώρα, απαγορεύονται όλα!», διεκήρυξαν τα πετεινά τ’ ουρανού, στους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη. «Ατάκα» που πάντα θυμάμαι, όταν βλέπω ταμπέλες που…Δεν Επιτρέπουν. Κι όταν οι απαγορεύσεις στην Ελλάδα αφορούν σε παιδιά, επιβεβαιώνεται η έρευνα η οποία αποφαίνεται, πως είμαστε χώρα γερόντων.

Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά τελαλίζοντας εδώ και κάποια χρόνια για τις  «ΠΑΙΔΟΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ» όπου όλα θα σχεδιάζονται -από την Κεντρική και προ πάντων από τις Τοπικές Διοικήσεις- έχοντας στο επίκεντρο, την ΨΥΧΙΚΗ-ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ-ΣΩΜΑΤΙΚΗ, υγεία του παιδιού, πίστευα στο όνειρο κι ας έχω υπ’ όψη μου την αβάσταχτη ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε τη ζωή μας σε όλα τα επίπεδα. Άλλη όμως η «φευγάτη» προσδοκία και άλλη -δυστυχώς- η αποστεωμένη γεροντοπραγματικότητα. Αυτή που εξοντώνει ό,τι πιο όμορφο έχει τούτος ο πλανήτης, καταδιώκοντας ακόμη και τα «σπλάχνα» του για να απομυζήσει τους γλυκούς  χυμούς των παιδικών και των νεανικών τους χρόνων και να τα αποκόψει, από  τα όνειρα για το «αύριο». Και η οδός προς το όνειρο έχει απαγορευτικό!…

Το πρώτο και το κυριότερο που απαγορεύτηκε στα παιδιά, είναι το ΠΑΙΧΝΙΔΙ! Αυτό το οποίο συνεθλίβη, κάτω από βουνά τσιμέντου και πίσσας.  Ένα πολύτιμο στοιχείο για την ισορροπημένη ανάπτυξη του παιδιού, που  αποδομήθηκε μέσα στα διαμερίσματα των σύγχρονων κοινοβίων, μέσα στα σχολεία, μέσω του ανύπαρκτου ελεύθερου ΧΡΟΝΟΥ και ΧΩΡΟΥ. Παιχνίδι. Ο «εχθρός» που έπρεπε να μεταλλαχθεί για να δέσει η σούπα της παγκόσμιας εξουσίας, η οποία ετοιμάζει δια της «εκπαιδεύσεως», τάξεις ανθρώπων, που θα παίξουν τους ρόλους τους μέσα στο Σύστημα. Και το Σύστημα δεν θέλει ελεύθερες βουλήσεις. Αυτές που κάποτε διεμόρφωνε το ομαδικό παιχνίδι κάτω από τον ήλιο, έξω στη γειτονιά. Το Σύστημα θέλει διαπλασμένες «Μάζες» εξαρτημένες από τα πάσης φύσεως είδους και ποιότητας προϊόντα, τα οποία προβάλλονται και  επιβάλλονται με χίλιους δυο τρόπους, ως απολύτως απαραίτητα και αναγκαία!…

Εκεί οδηγούμε κι εμείς τα παιδιά μας από μωρά, όταν αποκαλούμε τις νεογέννητες κόρες μας «γκόμενες»!!! Εκεί σπρώχνουμε τα αγοράκια μας από τα μικράτα τους, όταν η βία, η ασχήμια, ο φόβος, η καταπίεση, στρεβλώνουν τα ανώτερα αισθήματα του ανθρώπου και τα αποκόβουν από τη γλύκα της ομορφιάς, της αγάπης, των ανώτερων συναισθημάτων, τα οποία θα έπρεπε να καλλιεργούνται σ’ αυτές τις τρυφερές ηλικίες, για να μην καταντήσουμε κάποτε χειρότεροι από τα σαρκοβόρα θηρία της ζούγκλας. Εκεί κατευθύνουμε τα παιδιά μας. Στις τάξεις των εξαρτημένων Μαζών, οι οποίες «πρέπει» να βρίσκονται στη διάθεση της παγκοσμιοποιημένης αγοραστικής συνείδησης, είτε ως καταναλωτές, είτε ως προϊόντα. Κι ενώ οι άνθρωποι «σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν», τα παιδιά τους, τα «σκοτώνουν» από τα μικράτα τους.

Η ακινησία του Σώματος με την καθιστική απομόνωση μπροστά στην οθόνη του Ηλεκτρονικού Υπολογιστή ο οποίος αντικατέστησε την παρέα, το παιχνίδι με άλλα παιδιά, τη φιλία, το φλερτ, τον πρώτο έρωτα με φυσικό και όχι εικονικό πρόσωπο. Οι ατελείωτες καθιστές ώρες στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στις ξένες γλώσσες, στο σπίτι, στα καφέ και όπου αλλού η αγοραπωλησία επιτρέπει, έχει καταντήσει τα παιδιά των νεοελλήνων, τα πιο παχύσαρκα παιδιά της Ευρώπης και τα πιο οργισμένα φοβάμαι.

Οι «Κοινόχρηστοι Χώροι» παρεδόθησαν κατ’ έθιμον στα τραπεζοκαθίσματα. Οι «παιδικές χαρές» αφορούν μόνον στα νήπια!!! Οι πλατείες στους καθημένους ενήλικες! Οι δρόμοι μόνο στα αυτοκίνητα. Τα σπίτια μόνο στα έπιπλα. Τα σχολεία μόνο στο άγχος για το βαθμό. Το δε ενδιαφέρον της εξουσίας, εξαντλείται εις τα της «ευπρεπείας του οίκου της». Έτσι, με τις σχετικές ταμπέλες στην  Πλατεία Ηρώων Αμαρουσίου, η «ανακαινισμένη» σχέση Πολιτείας-Παιδιού, ανέδειξε την  ευαισθησία της, στέλνοντας εξορία, κάτι «σμάρια» από πανέμορφα «τρελά πουλιά». Τώρα πια, μόνο σε παλιές φωτογραφίες θα τα βρίσκουμε. Η χώρα γερόντων πρέπει να αναδείξει τις αξίες της και καταξιωμένη να βαδίσει στο δρόμο της προόδου και του καλύτερου αύριο. Ολέ!!!

ΤοποΓράφει η Θέμις