ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΣΠΑΘΑΡΗΣ: Ένας νέος Όμηρος. Τον έβλεπα στους δρόμους του Μαρουσιού πριν καμιά τριανταριά χρόνια, κι ένα χαμόγελο ένοιωθα να επιβάλλεται αυθόρμητα στο μυαλό. Σε κάποια στιγμή, γύρω στο 1991, βρεθήκαμε απέναντι ο ένας στον άλλον. Εκείνος έβγαινε από το Πνευματικό Κέντρο Αμαρουσίου το οποίο τότε στεγαζόταν στο κτήριο της οδού Παλαιολόγου & Χατζηαντωνίου. Τον καλημέρισα. Εκείνος άνοιξε διάπλατα ένα εκατοντάφυλλο τριαντάφυλλο στα χείλη κι έτσι με αντιχαιρέτησε. Ένοιωσα έναν γλυκό σεβασμό γι αυτόν τον άνθρωπο με την χαρακτηριστική κόμη, φωνή, εμφάνιση.
– Θα ήθελα να μιλήσουμε κάποια φορά για τον Καραγκιόζη και τις ομοιότητές του με τον Έλληνα, κύριε Σπαθάρη, του είπα με ανιχνευτική διάθεση, έτοιμη να «αντιπαρατεθεί» μαζί του, αφού κατά τη δική μου άποψη, Έλληνας & Καραγκιόζης, συγγενείς εξ αίματος μου, μοιάζουν ως προς τις… άκομψες συμπεριφορές τους τουλάχιστον.
– Όποτε θέλεις! Ήταν η απάντηση συνοδευόμενη από πλατύ χαμόγελο. Αυτή, ήταν η πρώτη μας καλημέρα, η πρώτη μας κοντινή συνάντηση και σε λίγο καιρό, μου ζητούσε να τον λέω Ευγένιο και να του μιλάω στον ενικό…
Η άποψή μου για τον Καραγκιόζη που «εκμεταλλευόταν» όσους κατέφευγαν στην καπατσοσύνη και στα σκαρφίσματά του για να ζητήσουν τη βοήθειά του, παρέμενε σταθερά ίδια. Δηλαδή, δεν εκτιμούσα καθόλου τον «τύπο». Δεν μου άρεσε η γλώσσα, δεν μου άρεσαν οι ήχοι της κλοτσοπατινάδας, δεν γελούσα με τις χοντράδες του «καλαμπουριού». Επειδή όμως ήθελα να καταλάβω γιατί ο «κύριος Σπαθάρης» αγαπούσε με πάθος αυτόν εδώ τον ανθρωπάκο με την βαριά καμπούρα και το μακρύ χέρι, άρχισα να παρακολουθώ παραστάσεις Καραγκιόζη, και του ίδιου και πολλών άλλων Καραγκιοζοπαιχτών, χάρις στα Φεστιβάλ Θεάτρου Σκιών, τα οποία διοργάνωνε ο Δήμος μας, μέσω του «ΣΠΑΘΑΡΕΙΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΣΚΙΩΝ ΔΗΜΟΥ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ». Άρχισα επίσης, να ενημερώνομαι για τις θέσεις περί Καραγκιόζη, ανθρώπων των Τεχνών και των Γραμμάτων, κι έβλεπα ότι τον προσεγγίζουν από διαφορετικές οπτικές γωνίες από τη δική μου. Αυτήν που θέλει την όποια Τέχνη, και κυρίως εκείνην η οποία προκαλεί το γέλιο (!!!), να προβάλλει ευγενή θετικά πρότυπα, ιδίως όταν απευθύνεται στις πλατιές «Μάζες» του Λαού και στις αδιαμόρφωτες συνειδήσεις των παιδιών.
Έτσι λοιπόν, βρέθηκα πιο κοντά στον Καραγκιόζη, πιο κοντά στον Ευγένιο, στους Σπαθάρηδες, στο… αντικείμενο και άρχισα να συνειδητοποιώ, πως ο «Καραγκιόζης» με όλη του την κουστωδία, ήταν ο σύγχρονος οδοιπόρος Οδυσσέας. Το αντίστοιχο του ποντοπόρου Οδυσσέα με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του, ο οποίος, οδοιπόρησε σε όλη τη γη σχεδόν. Ταλαιπωρήθηκε, κακόπαθε, διώχθηκε, αλλά και δοξάστηκε χάρις στους πιστούς συντρόφους που μέσα από επίπονες προσπάθειες, τον οδήγησαν στην ασφάλεια της «Ιθάκης» του, για να περάσει τέλος στο Πάνθεον των Λαϊκών Ηρώων του Πολιτισμού μας.
Μέσα από αυτήν λοιπόν τη βιωματική προσέγγιση στον “Σπαθάρειο Καραγκιόζη”, με πλήρη συνείδηση των λόγων, θεωρώ πως ο Ευγένιος Σπαθάρης, ΕΙΝΑΙ ένας σύγχρονος Όμηρος, ο οποίος ώθησε τον δικό του Οδυσσέα, τον ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ του, στο απόγειο της δόξας του. Ένας «Όμηρος» πολυτάλαντος και ερωτοχτυπημένος με τα όμορφα του κόσμου. Αυτά που ανακάλυψε, μέσα στα Σεμνά και τα Ταπεινά και στην τεράστια αξία την οποία κρύβει η ουσία Τους. Έτσι όπως συμβαίνει με όλους τους Αληθινά Μεγάλους Ανθρώπους-Δημιουργούς. Εκείνους οι οποίοι μέσα από τις συμπληγάδες του «ταξιδιού» πέρασαν Νικητές στην ΑΘΑΝΑΣΙΑ.
ΤοποΓράφει η Θέμις
