Όπως σχεδόν κάθε Έλληνας, ονειρεύτηκα και εγώ ότι έγινα πρωθυπουργός.
Δείτε τι ονειρεύτηκα: έβαλα, λέει το όνειρο, μία ηλεκτρονική ταμπέλα στο Ολυμπιακό Στάδιο, εκεί που κάποτε μετρούσε αντίστροφα τις ημέρες μέχρι την έναρξη της Ολυμπιάδας και μετρούσε αντίστροφα το εξωτερικό μας δημόσιο χρέος, ενημερώνοντας τον κάθε περαστικό.
Να τι έγραφε η ταμπέλα: 265.000.000.000 ευρώ ήτοι 90.298.750.000.000 δραχμές και ολογράφως: «90 ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ και ΔΙΑΚΟΣΙΑ ΕΝΕΝΗΝΤΑ ΟΚΤΩ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ και ΕΦΤΑΚΟΣΙΑ ΠΕΝΗΝΤΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΔΡΑΧΜΕΣ ΜΟΝΟΝ»!
Διαιρούμενο δια 11 εκατομμύρια πολίτες αυτής της έρημης χώρας, ο καθείς από εμάς χρωστά 24.090 ευρώ μόνον, ήτοι 8.208.668 δραχμές μόνον.
Την άλλη μέρα, λέει το όνειρο, σταμάτησαν οι πολίτες να κραυγάζουν «στείλτε και άλλα λεφτά» και άρχισαν οι οικογένειες να σκέφτονται με ποιους τρόπους θα αποτινάξουν τα χρέη από τις πλάτες τους.
Κάποιοι μάλιστα λέει, πρότειναν την 6η ημέρα της εβδομάδας να δουλεύουν δωρεάν για το κράτος, όπως έκαναν οι Ιάπωνες το 1945 για να αναστηθεί η χώρα τους, διότι ντρέπονταν, λέει, να αφήσουν στα παιδιά τους κληρονομιά αυτά τα χρέη. Γιατί όταν ο γονέας πεθαίνει, τα 8.200.000 δραχμές που θα χρωστάει θα μεταβιβαστούν στο παιδί του, το οποίο από την άλλη μέρα θα χρωστάει 16.400.000 δραχμές.
Την άλλη μέρα ξύπνησα και δεν είδα πουθενά τέτοια ταμπέλα. Είδα πλακάτ που έλεγαν: λεφτά για την παιδεία, λεφτά για την υγεία, λεφτά για υπερωρίες, λεφτά για μπόνους, λεφτά για τράπεζες, λεφτά για ξηλωμένα πεζοδρόμια, λεφτά για τα ταμεία, λεφτά για ΔΕΗ, λεφτά για αποχετεύσεις, λεφτά για καθηγητές, λεφτά για το ασφαλιστικό, λεφτά για διορισμούς, λεφτά για σπασμένα σχολεία, λεφτά για καμένα πανεπιστήμια, λεφτά, λεφτά, λεφτά.
Αυτά βλέπω και νυστάζω.
Μιχάλης Σερασκέρης
