Οι «πρώτες» Κυρίες του Μαρουσιού & όχι μόνο… (Αφιερωμένο Εξαιρετικά). Αυτή εδώ -φίλες και φίλοι συμπατριώτες- η Κυρά κι Αρχόντισσα του Τόπου μας, η ΑΜΑΡΥΣΙΑ, αν έχει καταξιωθεί στις συνειδήσεις «εχθρών» και φίλων, είναι –και- γιατί επιτρέπει την ελεύθερη έκφραση των συνεργατών της. Έτσι, έχω για μια ακόμη φορά την ευκαιρία, να καταθέσω αλήθειες, τις οποίες αυτήν την περίοδο, θεωρώ αναγκαίες.
ΤοποΓράφει η Θέμις
Είναι ανάγκη να θυμόμαστε. Είναι ανάγκη να αναφερόμαστε στα άξια και στους άξιους του μικρόκοσμού μας. Είναι υπέροχο να αναγνωρίζουμε και να αποδίδουμε όσα δικαιούνται, άνθρωποι που δούλεψαν για το Μαρούσι. Είναι ανάγκη να μιλάμε ενίοτε -καλή ώρα- για συμπεριφορές που… δεν επικοινώνησαν το Μαρούσι μέσα από ενσταντανέ τύπου Μυκόνου με ασορτί χαριτωμενιές και μέσα από επιδείξεις υψηλής ραπτικής με λαμέ γκλαμουριές. «Πολιτικές» παρουσίες που αποτυπώθηκαν στις κοσμικές στήλες εφημερίδων των Αθηνών, χαριεντιζόμενες με το Δήμο Αμαρουσίου. Μ’ άλλα λόγια, θεωρώ αναγκαίο μα και χρήσιμο, να αναφερόμαστε πού και πού, σε έργα, συμπεριφορές και πρόσωπα της πόλης μας, για τα οποία μπορούμε να νοιώθουμε καλά, τουλάχιστον.
Οι «πρώτες» Κυρίες του Μαρουσιού λοιπόν, και το… κάπα κεφαλαίο! Μίνα Απέργη-Γαρδέλη: Την γνώρισα, τότε που ο Αλέξανδρος Γαρδέλης, δεν ήταν μόνον ο Πρώτος Πολίτης στην κοινωνία μας, αλλά ο αδιαμφισβήτητα πιο πετυχημένος, καταξιωμένος, αγαπημένος Δήμαρχος Αμαρουσίου. Γυναίκα σοβαρή η Μίνα, προσγειωμένη, αξιοπρεπής, πολύτεκνη μάνα, με κοινωνικές και πολιτικές ευαισθησίες που εκδηλώνονταν όπου έπρεπε. Πρώτη Κυρία ως σύζυγος επί πολλές τετραετίες Δημάρχου. Εποχές, κατά τις οποίες οι Δήμαρχοι Αμαρουσίου, ΕΔΙΝΑΝ στην πόλη μας. Ήταν οι καιροί, όπου το Πολιτικό Αυτοδιοικητικό Περιβάλλον, ήταν πρόσφορο για Αγώνες, Προσπάθειες, ΕΡΓΟ.
Οι «πρώτες» Κυρίες του Μαρουσιού και το μικρό μας αφιέρωμα, δεν μπορεί να μην συμπεριλάβει τις συζύγους των Δημάρχων Τριανταφύλλη, Λάσκαρη, Χρήστου Βλάχου, οι οποίες στάθηκαν στο ύψος της τιμητικής τους θέσης, με σοβαρότητα και αξιοπρέπεια, μη επιτρέποντας στον εαυτό τους να προσβάλουν την πόλη και τους πολίτες της. Προχωρώντας χρονικά, φτάνουμε στην τελευταία «πρώτη» Κυρία του Αμαρουσίου. Τη Μαίρη Τζανίκου. Την Κυρία Δημάρχου επί 16 χρόνια. Τη σύζυγο ενός Δημάρχου, την προσπάθεια του οποίου, θα την αναγνωρίσει ΚΑΠΟΤΕ το Μαρούσι ως την χρυσή εποχή του. Φτάνει να μην επιτραπεί σε κανέναν, να παραγράψει, να παραχαράξει, να οικειοποιηθεί, να μεταλλάξει το ΕΡΓΟ, που άφησε πίσω της η Δημαρχία Τζανίκου. Ένα έργο, το οποίο καρπούται σήμερα παντοιοτρόπως, ο κάθε πολίτης. Από τον «Πρώτο» έως τον «τελευταίο». Μαίρη Τζανίκου λοιπόν. Ακόμη μία Πρώτη Κυρία του Μαρουσιού η οποία κράτησε γερά το κεφαλαίο κάπα της.
Οι «Πρώτες» Κυρίες του Μαρουσιού και όχι μόνο. Κυρίες με ίδιο ακριβώς το κάπα και αυτές. Σοφία Λέκκα, Σοφία Λεβαντή-Μασούρη, Μαρούλα Χατζηδημητράκη-Λύτσικα, Μαρία Δρυμούση, Μαργαρίτα Φωτοπούλου, Μαρία Καλλιατάκη, Νόρα Σύλλιγκερ, Ζωή Γερανίου, Κατερίνα Αναστασιάδου…. Κυρίες που κάθισαν στα έδρανα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης με τα μυαλά μέσα στο κεφάλι. Ελένη Παπασυμεών, «Μπουμπού» Μοσχού, Πόπη Κοτζιά, Δήμητρα Τσουκλείδου, και ξανά η Μαρούλα (μέσα σ’ όλα) στους κοινωνικούς φορείς, μπροστάρισσες σε προσπάθειες για τον Άνθρωπο και τον Τόπο μας.
Θα μπορούσαν όλες αυτές οι Κυρίες κι εκείνες που αυτή τη στιγμή μού διαφεύγουν -χωρίς βεβαίως να χάνουν την αξιοσύνη τους- να το έχουν ρίξει στα.. «καλαματιανά». Δεν το έκαναν και η Τοπική μας Κοινωνία, μπορεί να υπερηφανεύεται γι αυτές κι εγώ το ίδιο που τις γνώρισα.
