Τα σημερινά ληστρικά μέτρα που μας επιβάλλει το Διευθυντήριο της Ε.Ε σαφώς και δίνουν την εικόνα μιας πλήρους αποικιοποίησης της χώρας από την υπερεθνική ελίτ. Και δεν πρόκειται απλώς για συνταγή νεοφιλελεύθερων μέτρων της Ε.Ε., όπως υποστηρίζουν κάποιοι προοδευτικοί πολίτες με τη συναίνεση του κόσμου, όπως συμβαίνει σ’ άλλα κράτη π.χ., Βρετανία, Σουηδία, Ολλανδία κ.λπ., αλλά αναγκαστική επιβολή και επίθεση στους μισθούς και στα μεροκάματα των χαμηλόμισθων και συνταξιούχων, ιδιαίτερα όταν δεν συνοδεύονται με μέτρα για την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα. Όμως αξίζει να σκεφθούμε ότι το κυβερνών κόμμα κατέβηκε με εντελώς αντίθετο πρόγραμμα.
Και αυτό συνάδει ότι η ηγεσία του είχε επίγνωση της κρίσης, όπως και η προηγούμενη, γι’ αυτό και κατ’ ουσίαν παραιτήθηκε, αφού συνειδητά αποπροσανατόλιζαν τον ελληνικό λαό με τη βοήθεια ντόπιων και ξένων κέντρων που ελέγχουν τα ΜΜΕ, οι οποίες γνώριζαν ότι μόνο ένα κατ’ επίφαση Σοσιαλιστικό Κόμμα που ελέγχει τα συνδικάτα και τους φορείς του θα μπορούσε να περάσει τέτοια αντιλαϊκά και αδιέξοδα μέτρα.
Τα επιβαλλόμενα παρουσιάζονται ως μονόδρομος. Γεγονός όμως που αληθεύει μόνο αν πάρουμε σαν δεδομένο το θεσμικό πλαίσιο της σημερινής παγκοσμιοποίησης, δηλαδή ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές που είναι η απώτερη αιτία και των συνακόλουθων συνθηκών Μάαστριχτ, Λισσαβώνας και Συμφώνου Σταθερότητας κλπ. Στο πλαίσιο αυτό, η ανταγωνιστικότητα παίζει κρίσιμο ρόλο σε μια εξαγωγική κοινωνία που στηρίζει την ανάπτυξή της στην κίνηση εμπορευμάτων και κεφαλαίου (όπως η Γερμανία, η Κίνα).
Η ανταγωνιστικότητα μιας χώρας εξαρτάται από το χαμηλό κόστος παραγωγής, που είναι συνάρτηση των μισθών, της παραγωγικότητας, της σταθερότητας των τιμών, αλλά και των εργοδοτικών εισφορών (φόρων κ.λπ.).
Το ευρώ δεν μπορεί να διαχωριστεί από το Σύμφωνο Σταθερότητας, όπως ανόητα υποστηρίζουν ορισμένοι αδαείς, γιατί είναι ο συνδυασμός αυτός που στο δεδομένο θεσμικό πλαίσιο, μπορεί να επιτύχει τη νομισματική σταθερότητα και ανταγωνιστικότητα των ανεπτυγμένων οικονομιών στην Ευρωζώνη, εφόσον, χωρίς τις πολιτικές συμπίεσης μισθών, τιμών και συναφών ελλειμμάτων, πράγματι δεν θα μπορούσε η «Ε.Ε των κεφαλαίων» να επιβιώσει στον ανταγωνισμό ΗΠΑ, Κίνα κλπ. Έτσι, η Ευρωζώνη διαμορφώθηκε με βάση τις ανάγκες οικονομιών, όπως η γερμανική, η οποίες ελάχιστη σχέση έχουν με τις ανάγκες χωρών όπως η ελληνική ή άλλες χώρες στον ευρωπαϊκό Νότο.
Από την άλλη μεριά, θα μπορούσε να προταθεί ένα εναλλακτικό πακέτο μέτρων, που να διασφαλίζει ακόμη και στο υπάρχον σύστημα της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας». Το συγκεκριμένο θα μπορούσε να εξασφαλίσει την έξοδο από τη σημερινή δημοσιονομική κρίση, να παρέχει πραγματική κοινωνική δικαιοσύνη και τη δημιουργία προϋποθέσεων για την οικονομική αυτοδυναμία και υπέρβαση του άσκοπου καταναλωτισμού. Η θεμελιακή προϋπόθεση για ένα παρόμοιο πακέτο μέτρων είναι η ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας στο εθνικό επίπεδο, που σήμερα έχει καταλυθεί. Αυτό συνεπάγεται την άμεση έξοδο από την Ευρωζώνη και για να μην είναι οδυνηρό αυτό, θα πρέπει να συνδυαστεί με ένα συμπληρωματικό πακέτο:
