Ευτυχώς που υπάρχουν και οι αρχαίοι! Στη μιζέρια της καθημερινότητάς μας, όπου η θεωρούμενη ευτυχία του καθενός μας κρίνεται και ζυγιάζεται με δάνεια, τράπεζες, spreads, έρχεται ν’ αντιπαραταχθεί ο λόγος της τραγωδίας, υπογραμμίζοντας πως το σαρκίο ποδηγετείται από την ψυχή. Μόνο αυτή αποφασίζει ακόμα και να δώσει τέλος στη γήινη διάσταση της ύπαρξης, προς χάρη ενός ανώτερου ιδανικού, μιας προσωπικής αξίας.
Παρακολουθώντας το σεμινάριο φιλολόγων ιδιωτικού εκπαιδευτηρίου, στάθηκα περισσότερο σ’ ένα χορευτικό δρώμενο της Αντιγόνης, έτσι όπως το ερμήνευσαν τα εφηβικά σώματα δύο αγοριών και μιας κοπέλας, μαθητών του Καλλιτεχνικού Λυκείου Γέρακα, σε χορογραφία και σκηνοθεσία δική τους (Ιάσονας Μπίττερ – Κουρούνης, Γεωργία Μαυράκη, Ιάσονας Αδριανός).
Η νεανική ψυχή εκφράστηκε συγκινησιακά μέσα από τη χορευτική κίνηση, βαθύτατα ανθρώπινη και συγχωρητική, φωτίζοντας τα τραγικά πρόσωπα, που βιώνοντας έκαστο το δράμα του, στο τέλος εξιλεώθηκαν για τις πράξεις τους. Τέλειο! Μπράβο παιδιά!
«Στη σκηνή παρουσιάζονται ο Κρέοντας και η Αντιγόνη, οι οποίοι χορεύουν κρατώντας ένα κόκκινο μαντήλι που συμβολίζει το κοινό τους στοιχείο, δηλαδή τη συγγένεια αίματος. Σε παράλληλη δράση ο Πολυνείκης, ήδη νεκρός, αντιπροσωπεύει το βασικό κίνητρο της Αντιγόνης για όσα έχει κάνει και για όσα θα υποστεί.
Ο Κρέοντας και η Αντιγόνη, μετά τη σύγκρουσή τους, ξαναγεννιούνται από την εμβρυϊκή στάση, μέχρι που βρίσκονται αντιμέτωποι και πάλι ταυτιζόμενοι ο ένας με τον άλλο. Η σχέση τους ξεκινά από την ταυτότητα και φτάνει στην ετερότητα. Οι κινήσεις μεταξύ τους καταδεικνύουν την κοινή τους μοίρα, το κοινό πάθος μέσα στο οποίο ο Κρέοντας τελικά φαίνεται να αποδέχεται τη μοίρα, ενώ η Αντιγόνη αρνείται να συμβιβαστεί με αυτήν.
Τελικά χωρίζουν οι δρόμοι τους, οδηγώντας τους στο τι θα ακολουθήσει.
Ο Κρέοντας τρομάζει, επειδή η Αντιγόνη συμβολίζει αυτήν την επιλογή που ο ίδιος δεν τόλμησε ποτέ να κάνει, τη θυσία που έκανε προσωπικά ως άτομο για να βρει η Θήβα την ηρεμία της. Στην απόπειρά του να ξεφύγει από την Αντιγόνη που αποτελεί το βάρος, ίσως και της συνείδησής του, φτάνει να την σκοτώσει.
Στη συνέχεια, o Κρέοντας πραγματικά την πνίγει για να την κουβαλήσει νεκρή στο δάπεδο του θανάτου από όπου την παίρνει μαζί του o Πολυνείκης. Τέλος, ο Κρέοντας βιώνει την τεράστια απώλεια στο θρόνο του».
