Το ερέθισμα για τη συγγραφή του παρόντος κειμένου μού το έ δωσε ο γνωστός Έλληνας φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος. Παρακολουθώντας τις συνεντεύξεις του στην τηλεόραση και διαβάζοντας το τελευταίο του βιβλίο «Το αδιανόητο τίποτα», κατάλαβα ότι το μήνυμα που προσπαθεί να στείλει στους Έλληνες –«κρατώντας πολύ μικρό καλάθι» για τις δυνατότητές μας– είναι ένα και μοναδικό: «Ας σκεφθούμε….». Δεν προτείνει λύσεις, δεν θέτει χρονοδιαγράμματα εφαρμογής, δεν περιμένει άμεσα αποτελέσματα….μόνο ας σκεφτούμε…..
Ας αρχίσουμε λοιπόν να σκεφτόμαστε, παρακολουθώντας τα… κοπρόσκυλα και τα…. «κοπρόσκυλα» της ασφάλτου.
Τα κοπρόσκυλα που συναντάμε στους δρόμους και τις πλατείες είναι συμπαθέστατα τετράποδα. Εγκαταλειμμένα από τους κυρίους τους στους «πέντε δρόμους», σε κοιτάζουν με τα θλιμμένα τους μάτια, περιμένοντας τη βοήθειά σου. Σε αντίθεση με τα οικόσιτα σκυλιά, δεν έχουν κάποιον να σκύψει με φροντίδα πάνω τους, δεν έχουν στέγη, τακτική τροφή, ιατρική παρακολούθηση και -το σπουδαιότερο- δεν ακολουθούν καθορισμένους από τον κύριό τους κανόνες συμβίωσης. Γυρίζουν αδέσποτα με ένα και μοναδικό σκοπό: την επιβίωση….
Τα «κοπρόσκυλα» της ασφάλτου, δηλαδή οι Έλληνες οδηγοί μοτοσικλέτας είναι συμπαθέστατα… δίποδα που δεν είναι εγκαταλειμμένα, σε κοιτάζουν με θυμωμένα μάτια και απαιτούν εκβιαστικά την ανοχή σου… για να επιβιώσουν. Αυτά τα… δίποδα έχουν στέγη, τακτική τροφή, ιατρική παρακολούθηση, αλλά το σπουδαιότερο -όπως τα τετράποδα κοπρόσκυλα- δεν ακολουθούν καθορισμένους κανόνες κοινωνικής συμβίωσης. Γυρίζουν όλη τη μέρα στους δρόμους της Αθήνας και των μεγάλων πόλεων, με δυο βασικούς σκοπούς: Να ξεπεράσουν τους άλλους και να φτάσουν γρήγορα στον προορισμό τους.
Αν πάρουμε από πίσω και παρακολουθήσουμε την οδική συμπεριφορά ενός Έλληνα νεαρού οδηγού μοτοσικλέτας, θα παρατηρήσουμε ότι δεν τηρεί σχεδόν καμιά από τις διατάξεις του ΚΟΚ, ο οποίος σημειωτέον ως αναγκαστικός νόμος έχει και αυξημένη νομική ισχύ. Κινείται στους πεζόδρομους, στα πεζοδρόμια, στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας, ανάποδα στους μονόδρομους, κάτω από τα σπίτια των κατοίκων τις ώρες κοινής ησυχίας με εκκωφαντικό θόρυβο λόγω κομμένης εξάτμισης, προσπερνά από τα δεξιά, αγνοεί τις λωρίδες κυκλοφορίας (κινείται στο «λούκι»), προσπερνά με συνεχείς ελιγμούς (οκτάρια) και γενικά αντί για τον νόμο της Πολιτείας εφαρμόζει τον δικό του εγω-κεντρικό, ναρκισσιστικό νόμο.
Παρατηρώντας τη συγκεκριμένη άναρχη και παράνομη συμπεριφορά των μοτοσικλετιστών στην πατρίδα μας, μου ήρθαν στο μυαλό σκέψεις και ερωτήματα όπως τα ακόλουθα: Γιατί στα αναπτυγμένα κράτη της Ευρώπης δεν παρατηρείται αυτή η συμπεριφορά; Σε ποιους λόγους οφείλεται η συγκεκριμένη συμπεριφορά; Σε κοινωνικό επίπεδο συντελεί αυτή η συμπεριφορά στη διαμόρφωση μιας κοινωνίας ανοχής και συνενοχής; Σε ατομικό επίπεδο αυτή η άναρχη, παραβατική συμπεριφορά επηρεάζει και σε ποιο βαθμό τον χαρακτήρα του μοτοσικλετιστή και τη συμπεριφορά του στα άλλα πεδία των δραστηριοτήτων του; Τι σχέση έχει αυτή η συμπεριφορά με την εμφάνισή της –και μέσω μιας ψευτο-επαναστατικής ρητορικής– ως δικαίωμα του «αδικούμενου» κ.τ.λ.
Τι μπορούμε λοιπόν να κάνου με με τα «κοπρόσκυλα» της ασ-φάλτου; Μα πρόκειται για τα παιδιά μας, τα αδέλφια μας, τους συναδέλφους μας, τους φίλους μας. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τα αγαπάμε και ακολουθώντας το μήνυμα του Στέλιου Ράμφου, να τους προτρέψουμε να σκεφθούν…..
Δημήτριος Σουλιώτης
Σημείωση: Ο τίτλος και ορισμένα σημεία του κειμένου είναι βέβαια σκληρός, προσβλητικός και προκλητικός, ας ελπίσουμε ότι η συνειδητή πρόκληση θα λειτουργήσει στο πεδίο της λογικής και του «ας σκεφθούμε….» και όχι στο πεδίο των αποπροσανατολιστικών αρνητικών συναισθημάτων του θυμού και της αγανάκτησης. Επιπλέον πάντα μιλάμε για τάσεις και όχι για απόλυτα μεγέθη…
