Πάει καιρός που πήρα την απόφαση να κρατηθώ έξω από τα πολιτικά του τόπου για να μπορώ να συλλογάμαι ελεύθερα, γιατί όπως είπε ο Ρήγας Φεραίος, όποιος συλλογάται ελεύθερα, συλλογάται καλά.
Ανήκουμε σε μια μικρή χώρα που δεν έχει άλλο αγαθό καλύτερο από τους αγώνες του λαού του. Πίστευα πάντα κι εγώ ότι αγωνίζομαι για την πατρίδα μου, για το λαό μας, για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη.
Αυτό που προσπαθούσα πάντα να ωφελήσω είναι ο αγώνας και όχι άτομα και κόμματα. Αυτό ο αγώνας όμως για τις εκλογές που κάνουν τα κόμματα εξουσίας δεν είναι ο δικός μου αγώνας, απ’ τον αγώνα μου θέλουν να με αποκλείσουνε.
Έχω ξεσυνηθίσει να βλέπω αίσθημα ευθύνης. Είναι περίεργο πόσο αργεί κανείς να ξεσυνηθίσει.
Τι ειρωνεία, αλλά και πόση ατιμότης και ανηθικότης! Άλλα συμβαίνουν εις τα επίσημα παρασκήνια και άλλα πληροφορείται ο λαός, ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος.
Η αλήθεια εσυκοφαντήθη και η πρόοδος εποδοπατήθη.
Οι διεφθαρμένοι ψεύτες γίνονται τιμηταί, κατήγοροι και ήρωες.
Κι όμως η αλήθεια είναι καταδικασμένη να παραμείνει «ιερόν μυστικόν» των ολίγων και η ιστορία να μεροληπτεί υπέρ των ισχυρών.
Ποθούσαμε να δούμε την Ελλάδα άρχουσα της Ελλάδας, στα σκοτεινά όμως πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωράμε, κι όπως λέει ο ποιητής:
Φτωχή πατρίδα
στα μάγουλά σου,
μαχαίρια γράφουνε το Γολγοθά σου.
Μάνα λιοντόκαρδη, μάνα ορφανή
κοίτα αν αντέχεις τέτοια πομπή.
Κι όσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό. Αισθάνομαι σαν αιώνιος κατάδικος. Πώς πέσαμε πατριώτες μέσα στο λαγούμι του φόβου, της ψευτιάς, της διαφθοράς και της ατιμωρησίας. Κατάντησαν τον άνθρωπο πραμάτεια. Όσοι έχετε κουράγιο ψηφίστε τους.
Εμένα πολιτικοί και παράγοντες αυτού του δημόσιου βίου μου προκαλούν αποστροφή για την ανικανότητά τους ή το μικρό ηθικό τους ανάστημα.
Μου έρχεται στο νου ο στοίχος του Σεφέρη:
Κύριε όχι μ’ αυτούς.
Ας γίνει αλλιώς το θέλημά σου.
Κι αν οι ταπεινοί αισθάνονται τον κίνδυνο της πείνας να πλησιάζει, να θυμούνται ότι ένα πεινασμένο παιδί στην κατοχή πήγε να αρπάξει ένα ψωμί απ’ το φορτωμένο καμιόνι και ο Γερμανός φρουρός του τσάκισε το χέρι πάνω στο γόνατό του σαν ραβδί, μα το παιδί είχε το κουράγιο να τραγουδήσει:
«Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη…»
Ίσως δεν θα αργήσει ο λαός να ξεσηκωθεί στους δρόμους, στον αιώνιο πόλεμο της Ελλάδας όλων των καιρών για την ανθρώπινη αξία. Παρακαλώ το Θεό να μη φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω.
Του Μάκη Κυβέλλου*
*Ο Μάκης Κυβέλλος
είναι κάτοικος Μελισσίων, με πολυετή δραστηριότητα στα κοινά της πόλης.
