Σχεδόν δεν υπάρχει δήμος ή κοινότητα στην Αττική, αλλά και σε άλλες περιοχές της χώρας μας, ιδιαίτερα αυτές, που έχουν υποστεί την καταστροφική μανία της πύρινης λαίλαπας, να μην ασχολείται αυτόν τον καιρό με την αναδάσωση ή τη δεντροφύτευση των κηπαρίων του, των πάρκων του, των πεζοδρομίων και των πλησιέστερων γυμνών χώρων του.
Γράφει ο Δημήτρης Μασούρης
Θυμάμαι τα χρόνια της γυμνασιακής μου μαθητείας. Είχαμε εξορμήσει για αναδάσωση στο Πολύγωνο κοντά στα Τουρκοβούνια. Ξαφνικά μας το είπαν το πρωί μετά την προσευχή. Έκανε ένα τσουχτερό κρύο τη χειμωνιάτικη εκείνη μέρα, που πάγωνε το σάλιο μας. Είχαμε φυτέψει αρκετά δέντρα τότε και ο αείμνηστος καθηγητής μας Γεώργιος Κουρβέλος μάς παρότρυνε:
– Σκάβετε βαθιά, τουλάχιστον δεκαπέντε πόντους. Και ήταν τόσο σκληρό-πετρώδες το έδαφος, που ο κασμάς πετούσε σπίθες πάνω στις στουρναρόπετρες. Ο καθηγητής μάς ενίσχυε ηθικά, αλλά ο ίδιος είχε παγώσει, το βλέπαμε.
Η δασική υπηρεσία είχε ετοιμάσει περίπου πεντακόσια φυτώρια πεύκων και καμιά τριανταριά σκαπανικά. Είμαστε είκοσι τρεις μαθητές στην τάξη και άλλες τόσες μαθήτριες, που είχαμε αφήσει στο σχολείο για μάθημα. Πέσαμε με τα μούτρα στο σκάψιμο. Μέχρι το μεσημέρι τα είχαμε φυτέψει όλα σε σχέδιο ρομβοειδές και με απόσταση ενάμισι ως δύο μέτρα. Τοποθετήσαμε πασσαλάκια στο καθένα φυτό και στη ρίζα τους θα έριχναν άλλοι με υδροφόρο νερό. Επειδή μας είδαν προκομμένους, είπαν ότι άλλοτε θα έχουν ετοιμάσει περισσότερα φυτώρια. Εμείς όμως δεν ξαναπήγαμε για αναδάσωση. Σειρά είχαν άλλες τάξεις. Εκείνη όμως τη μέρα όλοι μας πεινάσαμε και παγώσαμε. Καθυστέρησε και η μεταφορά μας στην επιστροφή, γιατί το αυτοκίνητο άργησε. Τα δόντια μας έπαιζαν καστανιέτες. Τώρα εκεί στο Πολύγωνο υψώνονται πολυκατοικίες. Ανήκε η περιοχή σε αμφισβητούμενη χώρα οικιστικού συνεταιρισμού; «Αλίμονο στους κόπους μας, κρίμα στις δούλεψές μας».
Μια άλλη φορά έφεδρος ανθυπολοχαγός πλέον στο Κιλκίς, οδήγησα το λόχο μου σε αναδάσωση πάλι πεύκων δυτικά του σιδηροδρομικού σταθμού της Κρηστώνας, είχαμε φροντίσει τότε πολύ στο φύτεμα. Και χώμα είχαμε φέρει για να ισιώσουμε το χώρο και να τοποθετήσουμε στο λόφο το Μνημείο των Πεσόντων στον πόλεμο του 1913. Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε, όταν επιβαίνοντας στην αμαξοστοιχία Θεσσαλονίκης – Ορεστιάδας, καθώς διερχόμουνα από την Κρηστώνα, ενθουσιάστηκα, βλέποντας ένα δάσος από νεαρά ρουπάκια. Πάντως εκεί δεν είδα πολυκατοικίες, αφού οι περισσότεροι κάτοικοι αναζήτησαν διαμονή και εργασία σε μεγάλες πόλεις. Φαίνεται πως και το δασαρχείο προφύλαξε την περιοχή από τα ποίμνια και μερίμνησε το καλοκαίρι για το πότισμα των πεύκων.
Στην καθηγητική μου υπηρεσία ανά την Ελλάδα φυτέψαμε δέντρα και λουλούδια μαζί με τις ομάδες του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού Νεότητας των σχολείων στο δάσος Συγγρού, στο Πελόπιο της Ηλείας, στην Κυπαρισσία, στην Γραβιά, στο Ελληνικό Γορτυνίας κ.α. Ένα θαυμάσιο κυπαρίσσι φυτέψαμε στην αυλή του Μαρασλείου Γυμνασίου. Υψώνεται περήφανο. Το καμαρώνω, όταν πηγαίνω στη Γεννάδειο.
Διαβάζουμε στις εφημερίδες για αναδασώσεις, έπειτα από ηροστράτειες ψυχασθενικές καταστάσεις θερινών εμπρηστών στα γύρω βουνά μας. Φόβος ψυχής μάς διακατέχει μήπως πάθει το δάσος μας, η ψυχή μας, η καρδιά της πόλης μας, όχι μόνο της δικής μας αλλά και της Κηφισιάς, η ανάσα της Αθήνας. Το στολίδι, που μας άφησε ο Συγγρός. Και ο φόβος μας δικαιολογημένος «πολλά τα δεινά κ’ουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει».
Στο Μαρούσι άλλοτε είχαμε θαυμάσιες δεντροστοιχίες ευκαλύπτων. Δρόσιζαν και αρωμάτιζαν μαζί με φροντισμένες ροδοδάφνες το διάβα μας. Όλα κόπηκαν εξαιτίας διαπλάτυνσης ιδιαίτερα της λεωφόρου Κηφισιάς αλλά και από τις εκάστοτε ηλεκτροδοτήσεις, που επιθυμούσαν να φέρουν τον… πολιτισμό και δεν σκέφτηκαν την υπογειοποίηση. Κόπηκαν εκατοντάδες δέντρα, που είχαν φυτευτεί από τους τοπικούς προσκόπους. Εκείνοι είχαν συντελέσει σε έργα ευποιίας του τόπου μας.
