Όχι δε μιλώ… «Όχι δεν μιλώ για μια νύχτα εγώ» και προς ενημέρωσή σας, με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, θα τραγουδήσουμε, θα χορέψουμε, και θα ξεδιπλώσουμε τα όνειρά μας σήμερα στους 2012 Κύκλους Ανταριασμένοι μου φίλοι.
Πώς ξεδιπλώνουν τα φτερά τους οι νεοσσοί στο φως της ανοιξιάτικης ημέρας που μόλις καλο-ξημέ-ρωσε; Έτσι ακριβώς, θα απλώσουμε κι εμείς τα όνειρά μας.
ΠεριΓράφει η Θέμις Μαυραντή
Πάνω από το γαλάζιο που στραφταλίζει στο φως του ήλιου. Πάνω από τις ανθισμένες τριανταφυλλιές. Τις κούνιες των νεογέννητων, τα προαύλια των σχολείων. Μέσα στις Παιδοκεντρικές… Εκκλησιές: Εκείνες, τις οποίες υπέδειξε στους ανθρώπους ο Χριστός, με την προτροπή: «Άφετε τα παιδία ελθείν πρός με…» αφού πέταξε έξω από αυτές, τους εμπορικά συναλλασσόμενους επιτήδειους και επιδέξιους.
(Μιλάω για το Χριστό, διότι Είναι ο Μοναδικός Άνθρωπος Ηγέτης που πέρασε από τούτον τον πλανήτη, και ο οποίος, Σεβάστηκε Απολύτως την Ελευθερία των επιλογών μας, δια του «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν», σε αντίθεση με τις «Άνομες Εξουσίες» -που λέει και το τραγούδι- οι οποίες Υποβάλλουν και Επιβάλλουν «επιλογές», που συμφέρουν κατά τρόπο επαίσχυντο, τις ίδιες. Αυτό είναι το καθεστώς, μέσα στο οποίο αναπτύσσονται, λειτουργούν και πορεύονται οι κοινωνίες των ανθρώπων, και κάποτε θα πρέπει να απογαλακτιστούμε από τον… «λύκο» που μας τρέφει!)
«Όχι δεν μιλώ για ένα βράδυ εγώ». Και πώς να μιλάς για ένα βράδυ, όταν έχεις να ζήσεις μια ολόκληρη Αιωνιότητα (τουλάχιστον) από ΣΤΙΓΜΕΣ; Αυτές τις Ευλογημένες, που μας διαφεύγουν ως αμελητέες ποσότητες Χρονο-Ζωής, διότι πανάθεμα «πήραμε τη ζωή μας λάθος»!
Και τα λάθη «πληρώνονται», όπως και όλα τα άλλα «προϊόντα» της ανθρώπινης δραστηριότητας, είτε αυτά εκπορεύονται από τη θετική πηγή ενέργειας την οποία διαθέτουμε όλοι, είτε από την αρνητική.
Αλήθεια ρε παιδιά –αγαπημένα– της Αντάρας, τι θα κάνατε εσείς με την περίπτωση της οικογένειας Άκη Τσοχατζόπουλου; Με νοιάζει να μου πείτε. Στο μεταξύ, να σας πω τι θα έκανα εγώ, διότι…. «Δεν μιλώ για μια νύχτα εγώ. Δεν μιλώ για ένα βράδυ εγώ. Για όλη τη ζωή μας εγώ μιλώ».
Μιλώ και λέω πως: Οι «ΠΑΙΔΟΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ» τις οποίες ονειρεύομαι, δεν φυλακίζουν τους γονείς ενός πεντάχρονου παιδιού!
Εφόσον τεκμηριωθούν τα συγκεκριμένα οικονομικά εγκλήματα τα οποία διέπραξαν, ΔΗΜΕΥΩ όλη την περιουσία τους, τους παραχωρώ ένα διαμέρισμα τριαράκι, δίνω εργασία στην κυρία Τσοχατζοπούλου ως καθαρίστρια σε σχολείο, νοσοκομείο, κλπ και στον «γηραιό» (εξ ου και η μη χρήση χειροπέδων) κ. Τσοχατζόπουλο, του παρέχω την κατώτατη σύνταξη που το κράτος δίνει σε Έλληνες πολίτες. Να ζυμωθούν με τη βρωμιά, τον πόνο, τον κόπο, τη φτώχεια, την ανασφάλεια, την αγωνία για το τι θα γίνει το παιδί αύριο; Πώς θα σπουδάσει, πώς θα ζήσει, θα βρει δουλειά; Αν αρρωστήσει τι θα γίνει; Αν μειωθεί κι άλλο η σύνταξη, κι αν απολυθεί η μαμά από τη δουλειά, ή περάσει στα δύο μεροκάματα την εβδομάδα, τι θα τρώει αυτό το παιδί;
Με άλλα λόγια, να ζήσουν στα όρια της φτώχιας, σε μια εξαθλιωμένη χώρα, γιατί έτσι την ΗΘΕΛΑΝ ως αξιωματούχα τρωκτικά της εξουσίας που θέσπιζαν νόμους στη Βουλή για να μπορούν να Προδίδουν Πατρίδα, Λαό, Ιστορία, Πολιτισμό, Αξίες Πανανθρώπινες, «ελέω… Θεού», στον οποίον ορκίζονταν κι όλας! Οι θεομπαίχτες!
Ούτε φυλακές, ούτε φανφάρες για τάχα και δήθεν «κράτος δικαίου». Το να έχω μ’ άλλα λόγια, τους Τσοχατζοπουλαίους φυλακή και την τεράστια περιουσία την παράνομα αποκτηθείσα υπό την κατοχή τους ακόμα, κατά την αντίληψή μου δεν αποτελεί λύση κανενός προβλήματος. Διότι η υπόθεση αυτή, έχει να απαντήσει σε πολλά προβλήματα. Ηθικά, οικονομικά, πολιτειακά, κοινωνικά, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ!
Μου αρέσει που έγινα και… νομοθέτης, κι έτσι μπορώ να συνεχίσω το ταξίδι στους ΟνειρόΚυκλους της ζωής μου, ικανοποιημένη, διότι κι εγώ μπορώ να γίνω ό,τι θέλω, άμα το κρίνω απαραίτητο. Εδώ το Δίστομο μπόρεσε και μεταλλάχτηκε σε άντρο Χρυσαυγητών στις «Ιστορικές Εκλογές» όπως λένε όλοι, της 6ης Μαΐου του ’12. Θα κολλήσουμε στα άλλα, οι υπόλοιποι Έλληνες;!
Γι αυτό σας λέω: Δεν μιλώ για μια νύχτα εγώ, δεν μιλώ για ένα βράδυ εγώ. Αυτό, πάει πέρασε!!!
Ξημέρωσε μια άλλη, ανοιξιάτικη, μυστηριακή ημέρα που κυοφορεί πολλά. Και τα φίδια τώρα ξετρυπώνουν, και τα πουλιά τώρα βγαίνουν απ’ τ’ αυγά τους, και τα πάντα γύρω εγκυμονούν συνθήκες, οι οποίες εξασφαλίζουν τη συνέχεια της ζωής πάνω στον πλανήτη.
Μίλησα για συνθήκες ζωής, αλλά πέρα από αυτές, ο άνθρωπος προσπαθεί να διαμορφώσει κι εκείνες που θα του διασφαλίσουν το Ευ ζην. Κι αυτό είναι ένα ζητούμενο, το οποίο με Μεγάλους Αγώνες στοιχειωδώς προσεγγίζεται και ακόμα πιο δύσκολα διατηρείται η όποια κατάκτηση. Τα μεγάλα αφεντικά της Γης, φροντίζουν με ΟΛΑ τα διαθέσιμα –κυρίως αθέμιτα μέσα– να μη μπορούν οι λαοί να ζήσουν όπως θα ήθελαν.
Κι αλήθεια. Πώς θα ήθελαν άραγε να ζήσουν οι λαοί μέσα στις πατρίδες τους; Κάποιοι το… «ξέρουν», προσπαθούν να το Επιβάλουν, γι αυτό ακριβώς και μας λένε: «Εγέρθητος!!!»
Άλλοι πάλι, έχουν χαράξει πορεία προς το άφταστο μέλλον, και γράφουν «στου διαόλου το κατάστιχο» που λέει ένα άλλο τραγούδι, αυτό που θέλουν εν προκειμένω οι περισσότεροι Έλληνες ΣΗΜΕΡΑ!….
