Δίχως αμφιβολία, σε τούτη τη χώρα έχουν ειπωθεί και γραφεί όλα. Από το «παν μέτρον άριστον» έως το «κρείττον το σιγάν» και από το «μηδέν άγαν» έως το «γνώθι σαυτόν». Κι όμως, οι περισσότεροι από εμάς, πεισματικά, προτιμήσαμε να κλείσουμε αυτιά και μάτια σε ό,τι μας έστειλε κάποτε ως χώρα στον κολοφώνα της παγκόσμιας ιστορίας.
Του Θάνου Σταθόπουλου
Η στήλη, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα της «μνημονιακής» περιόδου που διανύει η Ελλάδα, δέχεται πολυάριθμα ηλεκτρονικά μηνύματα για το μεγαλείο των Ελλήνων, την πολύχρονη ιστορία της χώρας, την κυρίαρχη θέση που μας αξίζει(!!!) να έχουμε στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να δοθεί μια απάντηση σε όλους αυτούς τους «Ελληναράδες» (συνειδητούς ή μη), γιατί μάλλον διαθέτουν κοντή μνήμη.
Ποιοι ήταν αυτοί που απαξίωσαν όλα αυτά τα χρόνια την Ελλάδα, οδηγώντας την στο περιθώριο της παγκόσμιας ιστορίας; Ήταν οι «κακοί» ξένοι ή οι ίδιοι οι πολιτικοί της, που δεν κατάφεραν ποτέ να απαλλαγούν από τη λογική της πελατειακής διαχείρισης της εξουσίας;
Και ποιοι ήταν αυτοί που έφεραν αυτούς τους πολιτικούς στην εξουσία και συνέβαλαν, από κοινού μαζί τους, στην καταβαράθρωση της χώρας; Οι «κακοί» ξένοι ή εμείς οι ίδιοι, με την απίστευτη «ωχαδελφική» στάση που υιοθετήσαμε για πάρα πολλές δεκαετίες;
Ας διαβάσουν οι «Ελληναράδες» τα μηνύματα που στέλνουν κι ας προσπαθήσουν να εντοπίσουν σε αυτά έστω κι ένα παράδειγμα από τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας που να μας κάνει υπερήφανους και να μας αποκαθιστά ως σημαίνουσα δύναμη Δημοκρατίας, Πολιτισμού, Προόδου στην παγκόσμια κοινότητα.
Για πόσα χρόνια ακόμα θα ανατρέχουμε στο ένδοξο, αλλά τόσο μακρινό παρελθόν, αναζητώντας άλλοθι για τη σημερινή κατάντια μας; Ως πότε θα προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι εμείς είμαστε ο «περιούσιος λαός», αλλά οι «κακές» ξένες δυνάμεις δεν μας αφήνουν να ορθοποδήσουμε; Μήπως θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι «τα στερνά τιμούν τα πρώτα»;
Δυστυχώς, το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά και όσα λέγονται τούτες τις ημέρες, όπου η χώρα προσπαθεί να σχηματίσει κυβέρνηση για να πορευτεί στον δύσκολο δρόμο της, αποδεικνύουν ότι δύσκολα θα απαγκιστρωθούμε από τις εθνικές εμμονές μας. Γιατί μπορεί το αποτέλεσμα της κάλπης να είναι πάντα σεβαστό, ωστόσο αυτό δεν το καθιστά αυτομάτως και σοφό. Πολύ περισσότερο όταν αυτό έχει καθοριστεί, σε μεγάλο βαθμό, από την οργή και την αγανάκτηση.
Γιατί, κι αυτό αποτελεί προσωπική εκτίμηση του γράφοντος τη στήλη, σε αυτές τις εκλογές δεν ψηφίσαμε, αλλά μουντζώσαμε. Εκτονώσαμε την πίεση από τα όσα τα τελευταία χρόνια έχουμε υποστεί από τα οριζόντια και άδικα μέτρα, αλλά δεν δώσαμε λύση – διέξοδο για το μέλλον. Κι αυτό, γιατί και πάλι σκεφτήκαμε ως άτομα και όχι ως σύνολο. Γιατί και πάλι κοιτάξαμε τι χάσαμε εμείς, οι οικογένειές μας, οι γνωστοί μας και όχι τι πρέπει ν’ αλλάξουμε, ώστε αυτές οι θυσίες να μην πάνε χαμένες.
Και το χειρότερο· για άλλη μια φορά στέλνουμε το… μπαλάκι στο εξωτερικό. Όλη η μετεκλογική συζήτηση εστιάζεται στα απαράδεκτα μνημόνια και όχι στην απαράδεκτη ανικανότητα όσων, εντός των ελληνικών συνόρων, εξακολουθούν να αρνούνται να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα για το συμμάζεμα της χώρας, ούτε σε όσους διολισθαίνουν όλο και περισσότερο στον λαϊκισμό, χαϊδεύοντας αυτιά και αποκρύπτοντας τους επερχόμενους κινδύνους.
Ο εχθρός είναι μόνο το διεθνές χρηματο-οικονο-μικό κεφάλαιο και όχι η δική μας απληστία. Άσχετα εάν το κεφάλαιο αυτό δεν μας… χάλαγε, όταν πηγαίναμε στα Παρίσια, τα Λονδίνα, τα Βερολίνα και σε ένα Σαββατοκύριακο αδειάζαμε τις πανάκριβες βιτρίνες, για να γυρίσουμε στην Ελλάδα, να πάμε στο πάρτι και να μπούμε στο μάτι των φίλων μας. Το κεφάλαιο αυτό δεν ήταν εχθρός μας, όσο συντηρούσε το θηριώδες τετρακίνητο όχημά μας, το τσιμεντένιο εξάμβλωμα που στέγαζε τα αστικά μας όνειρα και όταν πλήρωνε τις εξορμήσεις σε παραδεισένιους προορισμούς, εντός κι εκτός Ελλάδας.
Τώρα, οι ίδιοι άνθρωποι πιστεύουμε ότι με το να αναγκάσουμε τους Ευρωπαίους εταίρους μας να πάρουν πίσω το μνημόνιο, επειδή δήθεν τους «σοκάραμε» με το εκλογικό αποτέλεσμα, θα μας βοηθήσει να ανακάμψουμε ως έθνος και ως κοινωνία. Και δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η εικόνα που βγάζουμε προς τα έξω είναι αυτή του κακομαθημένου παιδιού, που στυλώνει τα πόδια στο πάτωμα, κι αρνείται ν’ αναλάβει τις ευθύνες του.
Και κάτι τελευταίο, έτσι για να μετριάσω ελάχιστα τις αντιδράσεις πολλών φίλων που σίγουρα διαφωνούν με τις απόψεις μου. Και βέβαια, το μνημόνιο απαιτεί αναδιαπραγμάτευση. Και βέβαια, υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να μειώσουμε τα ελλείμματα, από το να εξαθλιώσουμε κι άλλο τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Μόνο που για να πείσουμε τους άλλους ότι αξίζουμε μια τέτοια αναδιαπραγμάτευση ή, αν θέλετε, ακόμη και για να τους την επιβάλλουμε, θα πρέπει να είμαστε και οι ίδιοι σοβαροί. Κι αυτό δεν θα το κατορθώσουμε ούτε με μπλόφες, ούτε με παλληκαρισμούς, ούτε με τζάμπα μαγκιές. Θα το κατορθώσουμε όταν προτείνουμε εμείς οι ίδιοι ένα αξιόπιστο μίγμα οικονομικής πολιτικής, το οποίο θα εφαρμόσουμε απαρέγκλιτα και με επιτυχία.
Έχουμε τα κότσια για κάτι τέτοιο; Ας το πράξουμε. Διαφορετικά, ας μείνουμε να κλαίμε τη μοίρα μας και να καταριόμαστε τους άλλους που δεν μας καταλαβαίνουν…
