- Στήθηκα που λέτε να δω την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου.
- Οργανωμένοι -σκέφτομαι- είναι οι Βρετανοί, πιο πολλά λεφτά έχουν, συνεπείς και ακριβείς είναι, ε, όλο και κάτι που αξίζει να δω, θα υπάρχει.
- Πέφτει μια ψηφιακή σκοτεινιά, ένα γκρίζο, κάτι από το μουχλιασμένο Σίτι του περασμένου αιώνα…
- Κάτι γίνεται, λέω μέσα μου.
- Είναι και ο Ντάνι Μπόιλ σκηνοθέτης, περιμένω με ανυπομονησία…
- Να σου ο Ντάνιελ Γκρεγκ, ο τελευταίος των Τζέιμς Μποντ, να συνοδεύει τη Βασίλισσα της Αγγλίας και να πέφτουν με αλεξίπτωτα στο στάδιο.
- Ναι, ναι. Η αιωνόβια με αλεξίπτωτο!
- Βγαίνει και ο Κένεθ Μπράνα, ο Σαιξπηρικός θεατρικός ηθοποιός με τις πολλές σκηνοθετικές επιτυχίες στην κινηματογραφική ζωή του, καπνίζοντας το κεφαλαιοκρατικό (και εξουσιαστικό) πούρο του…
- Άντε να δούμε, τι θα δούμε, με τα Ολυμπιακά ιδεώδη, που θίχτηκαν από το tweet της Βούλας.
- Και πλακώνει η βιομηχανική επανάσταση, μεσ’ την καπνιά και στα ορυχεία…
- Πλακώνουν και οι σουφραζέτες με τα ατομικά δικαιώματα των γυναικών…
- (…και πού να έβλεπαν τις φωτογραφίες που βάζω στη στήλη…)
- Περιμένω κι εγώ, να δω και κάτι μη βρετανικό. Κάτι πιο οικουμενικό, κάτι που να το καταλαβαίνουν τα δισεκατομμύρια των τηλεθεατών, χωρίς να χρειάζεται περιγραφή.
- Δεν έρχεται όμως.
- Και έχω μια περιγραφή από τη ψηφιακή ΕΡΤ, που δεν ακούγεται καθόλου καλά, σε βαθμό που αρχίζω να κάνω ρυθμίσεις στον δέκτη μου, νομίζοντας ότι κάτι δεν πάει καλά μ’ αυτόν.
- Μάταια.
- Ο ήχος παραμένει χαμηλός και ο εκφωνητής ο ίδιος.
- Οπότε, πλακώνουν και τα νοσοκομειακά κρεβάτια στο στάδιο.
- Ωραία έμπνευση λέω. Φοβούμενοι τρομοκρατική ενέργεια και γνωρίζοντας ότι δεν έχουν και πολλές συμπάθειες, έστρωσαν κρεβάτια στο ταρτάν για να είναι έτοιμοι.
- Προνοητικοί όπως πάντα, οι φλεγματικοί Άγγλοι.
- Μετά, βγαίνει η Κρουέλα Ντεβίλ, από τα «101 σκυλιά της Δαλματίας». Κατεβαίνουν με ομπρέλες, δεκάδες Μαίρη Πόπινς. Μας επιτίθενται τα τέρατα που κυνηγούν τον Χάρι Πότερ, έρχεται και από τη Χώρα του Ποτέ-Ποτέ ο Πίτερ Παν…
- Κι εγώ κοιτάζω το πληκτρολόγιό μου.
- Μήπως κατά λάθος πάτησα το National Geographic και μου δείχνει ντοκιμαντέρ από τα κινηματογραφικά στούντιο της Αγγλίας;
- Δεν μπορεί…
- Εκεί που το ψάχνω, ακούω και τη μουσική επένδυση της ταινίας «Ο εξορκιστής».
- Μου σηκώνεται η τρίχα.
- Έχει γούστο να μας δείξουν κι αυτό; Σκέφτομαι.
- Παίζουν όμως ολόκληρο το έργο Tubular bells του Μάικ Όλντφιλντ και συνεχίζουν με σκηνές από τη ροκ σκηνή των δεκαετιών ’60 – ’70 και ’80.
- Ευτυχώς. Ευτυχώς δε, που μας δείχνουν τον -ενίοτε ανυπόφορο- Μίστερ Μπιν να διακωμωδεί τη μουσική του «δικού μας» Βαγγέλη από την ταινία «Οι δρόμοι της φωτιάς», παίζοντας εκείνο το μονότονο ακοπανιαμέντο του κύριου θέματος.
- Σκάμε λίγο χαμόγελο.
- Μετά έρχεται και ο τελευταίος των Μπιτλς, ο Πολ Μακ Κάρτνεϊ με εμφάνιση Μιχάλη Τσαουσόπουλου, να παίξει συγκινητικά το «Hey Jude» και να μας ταρακουνήσει λίγο.
- Και κάπου εκεί τελειώνει το πανηγύρι και λέω, επιτέλους να δούμε τις ομάδες και λίγο χρώμα, να αισθανθούμε και λίγη περηφάνια από την Ελληνική ομάδα.
- Μπαίνει πρώτη. Η σημαία ανεμίζει και ακριβώς από πίσω… οι παράγοντες που συνοδεύουν τους αθλητές.
- Οι αθλητές; Αναρωτιέμαι για κλάσμα του δευτερολέπτου. Έχεις γούστο για συμπαράσταση να μη κατέβηκαν στο στάδιο…
- Ευτυχώς όμως, βρίσκονταν πίσω από τους παράγοντες της Ελληνικής ομάδας, που πρωτοτύπησε.
- Όπως πρωτοτύπησε και με τα κοστούμια.
- Όλοι φορούσαν αποχρώσεις του γκρι και του σκούρου μπλε.
- Προφανώς απηχούσαν το βαρύ οικονομικό κλίμα της χώρας μας.
- Μου θύμισαν στελέχη επιχειρήσεων που τους είχαν κόψει το 13ο και το 14ο μισθό.
- Πριν κλείσω τη συσκευή μου, είχα ήδη νοσταλγήσει την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών του 2004.
- Μας κόστισαν κάτι παραπάνω, αλλά είχαν έμπνευση, χρώμα, παλμό, ενθουσιασμό και ολυμπιακό πνεύμα.
