Το πέτρινο καφενεδάκι είχε ένα παράξενο όνομα. Η ταμπέλα στην πρόσοψή του έγραφε «ΟΙ ΔΕΚΑ ΕΝΤΟΛΕΣ», και το εσωτερικό του ήταν προσεκτικά διακοσμημένο με παλιά αντικείμενα κουρασμένα από το χρόνο, και με όμορφους πίνακες κιτρινισμένους από τους κίτρινους χίλιους ήλιους που τους είχαν χαϊδέψει.
Ανάμεσά τους, ξεχώριζε αυτός που είχε και το όνομα του μαγαζιού, και έγραφε καθαρά και όμορφα, ποιες ήταν αυτές οι περίφημες Δέκα Εντολές, που πρέπει να γνωρίζει εκείνος που έχει σχέση, μικρότερη ή μεγαλύτερη, με το θαυματουργό ποτηράκι και το κρασάκι του. Τις διάβασα και τις ξαναδιάβασα, προσθέτοντας σε κάθε ανάγνωση και άλλη μια σταγόνα χαράς στις πολλές που μου είχε δωρίσει σήμερα αυτή η «φυγή» στο βουνό:
«ΟΙ ΔΕΚΑ ΕΝΤΟΛΕΣ»
Το 1ο ποτηράκι φέρνει όρεξη.
Το 2ο φέρνει υγεία.
Το 3ο φέρνει χαρά.
Το 4ο φέρνει ευθυμία.
Το 5ο φέρνει παρεξήγηση.
Το 6ο φέρνει φασαρία.
Το 7ο φέρνει συμπλοκή.
Το 8ο φέρνει αστυνομία.
Το 9ο φέρνει εισαγγελέα.
Το 10ο φέρνει φυλακή…
που είναι για ΛΕΒΕΝΤΕΣ!!!
Με τις Δέκα Εντολές που είχα διαβάσει στην επιστροφή, και που συνέχισαν για αρκετή ώρα έναν τρελό χορό ευθυμίας στο ξεκάθαρο, από την ησυχία του βουνού, μυαλό μου, αντάμωσα τα πρώτα φανάρια της πόλης. Όμως τώρα όλα μου φαίνονταν πιο απλά, πιο εύκολα, πιο δυνατά. Δεν ξέρω για πόση ώρα θα διαρκούσε αυτό.
Όμως και αυτό το λίγο, ήταν παρήγορο και λυτρωτικό.
Αναρωτήθηκα: Μήπως πρέπει πιο συχνά να παίρνουμε τα βουνά; Μήπως φταίμε κι εμείς που κολλημένοι στον καναπέ και στη σκληρή πραγματικότητα της εποχής που ζούμε, ξεχάσαμε ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα στη ζωή μας, τόσο απλά και εύκολα, αλλά και τόσο πλούσια σε φως, ήλιο, οξυγόνο, αέρα και νερό της ζωής; Μήπως μια απόδραση κοντά στη φύση, μας βοηθήσει να θυμηθούμε ότι «το πιο πνιχτό σκοτάδι είναι λίγο πριν ξημερώσει»; Μήπως το ξημέρωμα είναι κοντά;
Και γιατί όχι;
