Είναι γνωστό ότι το σημερινό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα διευκολύνει τις πελατειακές σχέσεις των πολιτικών με τους ψηφοφόρους και των κομμάτων με φίλους και το τραπεζικό σύστημα. Οι περισσότεροι βουλευτές προσπαθούν να έχουν ένα δίκτυο από ανθρώπους δικούς τους με παροχές από το δημόσιο χρήμα, οι οποίοι θα επηρεάζουν άλλους για να επανεκλέγονται.
Tου Χαλανδραίου συγγραφέα Γαβριήλ Πανάγου
Τα κόμματα δανείζονται σκανδαλωδώς για να ασκούν προπαγάνδα και να μην μπορούν έτσι να ακουστούν στον ίδιο βαθμό απόψεις νέων κομμάτων. Ακούμε τακτικά για σκάνδαλα, για συμβάσεις ασύμφορες κλπ. Υπάρχει η ασυλία και τα προνόμια των βουλευτών και των δικών τους, π.χ. υπαλλήλων της Βουλής και ο πολίτης δεν μπορεί να έχει γνώμη σε αυτά. Προεκλογικά λέγονται πολλά εν γνώσει των υποψηφίων ότι δεν θα τα τηρήσουν, γιατί τους ενδιαφέρουν να μπουν στο κοινοβούλιο και να έχουν τις αμοιβές κλπ προνόμια.
Επίσης αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι η νοοτροπία των δανειακών αναγκών του κράτους. Το κράτος δανείζεται αδιαφορώντας με ποιο τρόπο θα πληρωθούν αυτά μαζί με τόκους και ανατοκισμούς. Η νοοτροπία είναι: Τώρα να δείξουμε ότι κάτι κάναμε, έργα, παροχές και μια άλλη κυβέρνηση ας βρει το πρόβλημα της αποπληρωμής. Αυτή βρίσκει ως λύση νέο δανεισμό για αποπληρωμή του παλαιού κοκ. Η εξάρτηση από το τραπεζικό σύστημα (ελληνικό και διεθνές) αυξάνει και τελικά η πολιτική καθορίζεται προς συμφέρον του διεθνούς και ελληνικού τραπεζικού συστήματος και όχι της πλειονότητας των κατοίκων της χώρας.
Έχουμε επομένως δύο αναγκαία θέματα που πρέπει να μπουν σε ένα νέο σύνταγμα της Ελλάδος.
Πρώτον: Οι κυβερνώντες να μην μπορούν να αυθαιρετούν στις αποφάσεις τους (έργα, συμβάσεις), να μην υπόσχονται προεκλογικά κάτι που δεν μπορούν να τηρήσουν μετά και να μην κανονίζουν οι ίδιοι τις απολαβές τους από το δημόσιο χρήμα και τα προνόμιά τους. Να αποτρέπονται οι πελατειακές σχέσεις.
Δεύτερον: Να μπει μια διαφορετική νοοτροπία στα οικονομικά του κράτους. Τα έξοδα να ρυθμίζονται σύμφωνα με τα έσοδα. Η φορολογία να μην είναι αυθαίρετη και άδικη.
Για το πρώτο πρέπει να δημιουργηθούν περιφερειακές κυβερνήσεις, οι σημερινές περιφέρειες να έχουν η κάθε μία δική τους μικρή κυβέρνηση, η οποία θα ρυθμίζει τα περισσότερα θέματα. Έργα, συμβάσεις, ρυθμίσεις, αποφάσεις θα υπόκεινται
σε δημοψηφίσματα μετά από λεπτομερή ενημέρωση των πολιτών και
υποχρεωτική δημοσίευση τεκμηριωμένων διαφορετικών απόψεων που μπορεί να έχει ο κάθε πολίτης της περιοχής. Οι απολαβές και ιδιότητες που θα έχουν οι βουλευτές θα ρυθμίζονται από κληρωτές επιτροπές δικαστικών από όλη τη χώρα και η τελική τους γνωμοδότηση θα υπόκειται σε δημοψήφισμα για τους βουλευτές της κάθε περιοχής. Επίσης όταν κάποιοι αθετούν τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις θα πρέπει να είναι δυνατόν μετά κάποιο χρονικό διάστημα να ανακαλούνται, να χάνουν τη θέση τους, με ειδικό δημοψήφισμα.
Αυτά θα γίνονται στις τοπικές κυβερνήσεις, οι οποίες αυτές θα εισπράττουν τους φόρους της περιοχής και θα διαθέτουν και ένα ποσοστό για την κεντρική κυβέρνηση και τα γενικά έξοδα του κράτους, π.χ. εθνική άμυνα, εξωτερική πολιτική κ.α.».
Η κεντρική κυβέρνηση θα ρυθμίζει τα τελείως γενικά θέματα και θα είναι πολύ μικρή, π.χ. 40 βουλευτές.
Αυτή η κεντρική κυβέρνηση θα συνίσταται από κληρωτούς εκπροσώπους των περιφερειακών κυβερνήσεων και δεν θα χρειάζεται εκλογές. Εκλογές θα γίνονται μόνο περιφερειακά.
Για το δεύτερο προτείνονται τα εξής: Τα υπάρχοντα σημερινά χρέη του ελληνικού κράτους προς το εξωτερικό να ακυρωθούν, να κουρεύουν, να συμψηφιστούν ή όπως αλλιώς μπορούμε να το πούμε.
Στο εξής θα θεσπιστεί στο Σύνταγμα να απαγορεύεται ο δανεισμός του δημοσίου. Ούτε οι περιφερειακές, ούτε η κεντρική κυβέρνηση θα δανείζεται.
Τα έξοδα θα ρυθμίζονται από τα έσοδα. Θα μπορούν να γίνονται όμως έργα, προμήθειες του κράτους, είτε από δωρεές, είτε με το σύστημα της αυτοχρηματοδότησης μετά από ανάλογα δημοψηφίσματα.
Όλα αυτά αποτελούν προτάσεις για εκλογίκευση του πολιτικού συστήματος της Ελλάδος. Πρέπει βέβαια να καθοριστούν αρκετές λεπτομέρειες, τις οποίες προτείνω να αναλάβει να συντάξει επιτροπή πανεπιστημιακών καθηγητών.
Λόγω επιτακτικής ανάγκης αρχικά εφαρμογή του συντάγματος της Ελβετίας. Το πιο κοντινό στις προτάσεις αυτές σύνταγμα που εφαρμόζεται με επιτυχία για χρόνια είναι αυτό της Ελβετίας. Γι’ αυτό το λόγο προτείνω να εφαρμοστεί αρχικά το σύνταγμα της Ελβετίας στην Ελλάδα και μετά να γίνουν μερικές τροποποιήσεις και προσθήκες κατόπιν δημοψηφίσματος.
Σήμερα υπάρχουν πολλές και ποικίλες προτάσεις με λύσεις για το πρόβλημα της οικονομικής κρίσης κ.λπ. προβλημάτων στην Ελλάδα. Οι λύσεις δεν θα έχουν αποτέλεσμα, αν μείνει το σημερινό σύνταγμα της Ελλάδος και οι δυνατότητες για αυθαιρεσίες και έκτροπα.
Παράλληλα προτείνω ένα εντελώς νέο οικονομικό σύστημα, με το οποίο θα καταργηθεί η φοροδιαφυγή και θα υπάρχουν μεγάλες δυνατότητες για αειφόρα κοινωνικά αποδεκτή ανάπτυξη.
