Δεν είναι έτσι, επειδή έτσι νομίζετε… Τι θυμήθηκα τώρα Ανταριασμένοι φίλοι των 2013 ΟνειρόΚυκλων!…
ΠεριΓράφει η Θέμις Μαυραντή
Των Ονειρόκυκλων που όσο πάνε και μικραίνουν, και στενεύουν, και γεμίζουν σκιές μαύρες, γκρίζες, πνιγηρές.
Σκιές του φόβου, οι οποίες τρομάζουν τα όμορφα, πολύχρωμα, φωτολουσμένα όνειρα, κι εκείνα
ένα-ένα, δυο-δυο, σιγά-σιγά, τα χάνεις από τα μάτια σου, από το νου απ’ τη ψυχή σου και περιμένεις πως θα μείνεις τελικά σαν τρομαγμένο πουλί πάνω σε γέρικο γυμνό δέντρο να το δέρνει η καταιγίδα, του κόσμου των ανθρωποφάγων παγκόσμιων συμφερόντων, η Ευρώπη του Δ΄ Ράιχ, η ξεπουλημένη Ελλάδα, η ΜΥΡΙΟΠΡΟΔΟΜΕΝΗ –Αξιακά, Οικονομικά, Πολιτισμικά, Ιστορικά, Ηθικά, Συνταγματικά, Κοινωνικά, Ανθρωπιστικά– από τους ταγούς της πατρίδας μας.
ΤΙΠΟΤΑ δεν άφησαν όρθιο και αν αυτό δεν συνιστά «Έσχατη Προδοσία» τότε ΤΙ!!!…
Που λέτε λοιπόν, θυμήθηκα κάποια πράγματα και σκέφτηκα, πόσο τυχερή ήμουν που μπόρεσα και παρακολούθησα συναυλίες του Μίκη Θεοδωράκη με πρώτη και καλύτερη το Κάντο Χενεράλ του Πάμπλο Νερούδα. Που καθίσαμε στα σκαμπό των μπουάτ και ρουφήξαμε σαν διψασμένα πλάσματα του Θεού, τα τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου, των παιδιών από το «Νέο Κύμα», του Κώστα Χατζή και όλων αυτών που είχαν «κάτι» να πουν σ’ εκείνη τη νεολαία και να πιάσει τόπο.
Από κοντά και τα θέατρα με έξοχες παραστάσεις, αλλά μακράν θεωρούσα τις παραστάσεις του Κάρολου Κουν και μία τέτοια ήταν και το έργο του Λουίτζι Πιραντέλο με τον τίτλο: «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε» που αν θυμάμαι καλά, τον κεντρικό ρόλο τον έπαιζε η υπέροχη Δέσποινα Μπεμπεδέλη.
Έ λοιπόν από τότε, χρειάστηκε πολλές φορές στη ζωή μου να αντιστρέψω την… «απόφαση» του Πιραντέλο και έτσι δόμησα μιαν άλλη που της πάει κόντρα….
Δεν είναι…
Αυτή είναι η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος. Κι αυτή, δεν αφορά μόνο στον κόσμο τον έσω: εκεί όπου εξυφαίνονται οι διάφορες εικασίες, εκεί που παίρνονται οι αποφάσεις, εκεί που γίνονται οι επιλογές, οι διαλογές, εκεί όπου βγαίνουν τα συμπεράσματα, κατά τον συγγραφέα του έργου.
Αφορά και στον έξω κόσμο. Αυτόν των 5 αισθήσεων…
Για παράδειγμα, βλέπουμε με τα ίδια μας τα μάτια –και γι αυτό είμαστε σίγουροι– πως το ολάνθιστο δέντρο, το πανέμορφο, που στολίζει τη γειτονιά, τον τόπο, είναι… δέντρο. Το βλέπουμε ρε παιδί μου, κόβουμε λουλούδια οι πιο μερακλήδες, το… φωτογραφίζουμε –καλή ώρα– κάποιοι άλλοι.
Κι όμως παιδιά. Δεν είναι δέντρο ανθισμένο αυτό που βλέπετε!
Είναι μια κατακαημένη, άχαρη κολώνα του ΟΤΕ, πάνω στην οποία, σκαρφάλωσε μία περικοκλάδα που το χειμώνα θα ρίξει φύλλα και άνθη για να πάρει αέρα –ίσως– το στήριγμά της. Να ανασάνει, να λιαστεί, να πλυθεί από τις βροχές, να στεγνώσει από τον αέρα, να ρουφήξει ό,τι πρέπει για να φιλοξενήσει και το επόμενο καλοκαίρι την επηρμένη όμορφη φιλενάδα της.
Επομένως, το δέντρο που βλέπουμε με τα μάτια μας είναι…κολώνα!
