Τρίτη 11 Ιουνίου 2013, ώρα 11:11μ.μ , σίγησε η Ελληνική Ραδιοφωνία και Τηλεόραση.
Η μαύρη οθόνη με έκανε να ανατριχιάσω. Αυτό το πηχτό σκοτάδι που διαδέχτηκε την εικόνα με τους παρουσιαστές, αρχικά να σιωπούν και μετά να χάνονται, ήταν μια τραυματική εμπειρία.
Δεν μπορώ να το πιστέψω, πως σε μερικές ώρες αποφασίστηκε και πραγματοποιήθηκε μια τόσο αντιδημοκρατική, αντεθνική και αντικοινωνική πράξη, όπως αυτή της διακοπής λειτουργίας της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.
Το χειρότερο είναι ότι στην ανακοίνωση του υπουργού σαν ιδανικό παράδειγμα προς μίμηση, αναφέρθηκαν οι ιδιωτικοί σταθμοί, οι οποίοι, όλοι ή σχεδόν όλοι είναι υπερχρεωμένοι, με απλήρωτο προσωπικό και συνεργάτες. Αυτοί που δεν πλήρωσαν ούτε ευρώ για την αναμετάδοση των ρεπορτάζ εξωτερικού και εσωτερικού, που η ΕΡΤ με κόστος παρήγαγε.
Τώρα, θα βλέπουμε τούρκικες σειρές, θα ακούμε ειδήσεις και γεγονότα προσαρμοσμένα στις επιθυμίες των «αφεντικών» τους και θα «καταπίνουμε» όλη την υποκουλτούρα και την κάλτ ΤV που μας σερβίρουν.
Η δικαιολογία ότι είχε χαμηλή ακροαματικότητα και θέαση, τι σημαίνει; Aσφαλώς οι εκπομπές ποιότητας, όπως είναι αυτές που αφορούν στην έρευνα, την τέχνη και τα ντοκιμαντέρ, δεν συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον των πολλών. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μια δημόσια τηλεόραση που σέβεται τον πολίτη, θα πρέπει να έχει μέτρο σύγκρισης τα ιδιωτικά κανάλια, που η ποιότητά τους είναι κάτω του μέτριου και που χρησιμοποιούν το λαϊκισμό σαν μέσον επιβολής των ιδιοτελών απόψεών τους.
Η δε συνεχής διακοπή για διαφημίσεις, οι περισσότερες των οποίων έπρεπε να έχουν απαγορευτεί από το ΕΣΡ, ως προσβλητικές στο ανθρώπινο είδος, κάνουν την όποια παρακολούθηση, ακόμη και κάποιας τυχόν σοβαρής εκπομπής, αδύνατη και βαρετή.
Οι περισσότερες βέβαια διαθέτουν το σήμα τους σε τηλεπωλήσεις, νόμιμο ή παράνομο, πληρωμένο ή απλήρωτο, ποιος ξέρει;
Αυτό λοιπόν στο εξής θα είναι το τηλεοπτικό περιβάλλον της χώρας μου; Ή για πόσο χρόνο;
Πρώτη φορά, από τότε που βγήκε στον αέρα η εικόνα της δημόσιας τηλεόρασης και η φωνή της ελληνικής ραδιοφωνίας, σιώπησε, αν εξαιρέσουμε τα χρόνια της γερμανικής κατοχής.
Κάνω ζάπινγκ και η τηλεόραση είναι ένα μαύρο παράθυρο στο χώρο μου. Δεν έχω συναντήσει χειρότερη τηλεοπτική εικόνα από τότε, που είδα για πρώτη φορά τηλεόραση, ακόμη και τότε που ήταν σε πειραματικό στάδιο, είχε κάποια φωτεινή ένδειξη, ότι υπάρχει και ότι η διακοπή είναι προσωρινή. Τώρα τι; Τώρα πότε;
Το κανάλι της Βουλής, το ΡΙΚ της Κύπρου, της Ντόϊτσε Βέλε, το ΒΒC World, όλα έχουν σωπάσει, θύματα της αψυχολόγητης και ανύπαρκτης πολιτικής της κυβέρνησης. Mόνο το γαλλικό ΤV 5 Europe μεταδίδει, σε μας που δεν έχουμε δορυφορική τηλεόραση.
Είναι ντροπή για όλους μας αυτή η έκβαση, όποια και να είναι η δικαιολογία, όποια και να είναι η αιτία, όποιο και να είναι το σκεπτικό. Είναι μια ασυγχώρητη πράξη που απροειδοποίητα στέλνει 2.656 ανθρώπους στην ανεργία, στην απαξίωση και στην απελπισία.
Βρίσκομαι θυμωμένη απέναντι στη σκοτεινή οθόνη της ΕΡΤ και αισθάνομαι ένα συναισθηματικό βάρος και απώλεια, σαν να έχω πένθος.
Η ΕΡΤ εσίγησε! Ώρα θανάτου 11:11 μ.μ της 11ης Ιουνίου 2013…
Εμείς θα το αφήσουμε να περάσει έτσι, αδιαμαρτύρητα;
Προχθές ψήφισα στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ, ελπίζω η στάση του στο θέμα αυτό να μη με κάνει να το μετανιώσω.
