Η μοναξιά χωρίς Θεό και ανθρώπους είναι τραγωδία.
Εξ άλλου οι γρατζουνιές από τους αγαπημένους μας, είναι μαθήματα ζωής. Είναι πολύτιμη ευκαιρία να καλλιεργήσουμε την κατανόησή μας, αφού και εμείς γρατζουνάμε τους άλλους, γεγονός που μας οδηγεί στην αυτογνωσία και το ταπεινό φρόνημα.
Θωρακιζόμαστε με την αγάπη. Τροφοδοτούμε την επιείκεια.
Αυξάνουμε την υπομονή και τη γλυκύτητα. Συνειδητοποιούμε πως οι γρατζουνιές δεν είναι σκοπός καταξιωμένης ζωής. Ένα σπουδαίο μάθημα να λιγοστεύουμε τα δικά μας αγκάθια.
Και ύστερα, για μας υπάρχει τρόπος θωράκισης. Η έντονη μυστηριακή ζωή γίνεται αλεξίσφαιρο να μη μπει μέσα μας το μικρόβιο της κακίας, της εκδικητικότητας, του θυμού, της γκρίνιας.
Η χάρις του Θεού μας αλλάζει τις οπτικές. Οι άλλοι έχουν τόσα αγκάθια, όσα μας χρειάζονται για την αγιότητά μας. Και μήπως να θυμόμαστε πως οι άλλοι είναι για μας η κόλαση, όταν δεν είμαστε εμείς γι’ αυτούς ο παράδεισος; Λοιπόν, τα θετικά από την συνοδοιπορία είναι πολύ περισσότερα από τις γρατζουνιές, γι’ αυτό ας είμαστε υπομονετικοί με τους συνοδοιπόρους που ο Θεός έβαλε δίπλα μας, στον καθένα μας.
Η ζωή είναι σχολείο μαθητείας. Συμμεριζόμαστε, μαθαίνουμε, σεβόμαστε, νοσηλεύουμε και νοσηλευόμαστε, σκορπούμε ζεστασιά, γλύκα και καλοσύνη, συγχωρούμε και προχωρούμε μέχρι την ώρα του τελευταίου μας χτύπου που θα είναι, πρέπει να είναι, για την αγάπη του διπλανού και τη δόξα του Θεού.
Για τη θέα του Θεού αξίζει να υποστούμε και κάποιες γρατζουνιές.
Αυτός ήταν «Ο μύθος του σκαντζόχοιρου» που η αγωνία της εποχής μας, μας παροτρύνει να τον αφουγκραστούμε με ψυχή άγρυπνη, χωρίς να επαναπαυόμαστε εθελοτυφλώντας στη φράση, «Νιώθω μοναξιά…» και ξανά, «Εγώ είμαι μόνος…», και πάλι «Με πνίγει η μοναξιά…».
Όλοι, σε ώρες συνειδησιακής και συναισθηματικής τρικυμίας, ταυτίζουμε το βαθύτερο νόημα της ζωής μας με την εγκατάλειψη και τη μοναξιά, με συνέπεια η πίστη μας στο Θεό –έστω και για λίγες στιγμές- να αποχρωματίζεται και να αφανίζεται στο κενό.
Είναι εκείνη η ώρα που κρυφά ή φανερά, χωρίς θάρρος και φωτισμό, σκεπτόμαστε:
«Με εγκατέλειψε ο Θεός… Δεν πιστεύω στο Θεό…».
Είναι εκείνη η ώρα που έρχεται στην καρδιά μας από τον ουρανό η απάντηση:
«Δεν πειράζει… Εσύ, ας μην πιστεύεις…Πιστεύει ο Θεός σε σένα!»
