Μοναξιά! Μια λέξη που την ακούμε και τη λέμε συχνά. Μια λέξη που συμμετέχει με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο στην καθημερινή θέαση της ζωής μας. Μια λέξη που κουβαλά πικροφόρα σιωπή και ταυτόχρονα πολύπλευρη αναζήτηση της εσωτερικής μας αλήθειας. Μια λέξη του έσω εγώ μας, και την αγωνία του για αυτογνωσία και λύτρωση.
Γράφει η Ελένη Κονιαρέλλη-Σιακή
Διάβασα, πριν λίγο καιρό, (περιοδ. ΛΥΔΙΑ), έναν όμορφο μύθο, τον «Μύθο του σκαντζόχοιρου». Στην απλή γραφή του, ο αναγνώστης ανακαλύπτει με ιδανικό τρόπο, τον πνευματικό δυναμισμό που κρύβει για τη μοναξιά –που πολύ συχνά νιώθει ο άνθρωπος- στις υπαρξιακές ενοράσεις του, καθώς απομακρύνεται και παύει να επικοινωνεί με τους άλλους ανθρώπους.
Ο μύθος ήταν θαρρείς γραμμένος με τα αγκάθια του σκαντζόχοιρου, για να καταλήξει στο μήνυμα ότι: «Η μοναξιά χωρίς Θεό και ανθρώπους είναι τραγωδία».
«Ο μύθος του σκαντζόχοιρου» έλεγε. Διάβασα κάπου:
«Κατά τη διάρκεια της τελευταίας εποχής των παγετώνων, πολλά ζώα πέθαιναν από το κρύο. Οι σκαντζόχοιροι κατάλαβαν την κατάσταση κι αποφάσισαν να ενωθούν σε ομάδες. Έτσι θα προστατεύονταν και θα ζέσταινε ο ένας τον άλλον. Όμως τα αγκάθια του καθενός πλήγωναν τους πιο κοντινούς τους συντρόφους. Γι’ αυτό, για να αποφεύγουν τις γρατζουνιές, αποφάσισαν να απομακρυνθούν ο ένας από τον άλλον… και άρχισαν να πεθαίνουν από τα κρυοπαγήματα. Όσοι απόμειναν ζωντανοί έπρεπε να διαλέξουν: ή να αποδεχτούν τα αγκάθια των διπλανών τους ή να εξαλειφθούν ως είδος. Με σοφία αποφάσισαν να γυρίσουν όλα μαζί.
Έτσι έμαθαν, πως για να συμβιώσεις πρέπει να φας πότε – πότε και καμιά γρατζουνιά από εκείνον που σου είναι πιο κοντινός. Αλλά παρ’ όλα αυτά, το πιο σημαντικό είναι η ζεστασιά που μπορούμε να μοιραστούμε. Με αυτόν τον τρόπο έμαθαν να συμβιώνουν και ως είδος να επιβιώσουν ως τις ημέρες μας».
Και σκέφτηκα:
Έξυπνη στάση ζωής αν μάθεις να θυσιάζεις κάποια δευτερεύουσας σημασίας πράγματα, προκειμένου να υπερασπιστείς πρωτίστως τη ζωή σου, την ποιότητά της και την ευτυχία σου, ακριβώς όπως σοφά, κατά τον μύθο, αποφάσισαν οι σκαντζόχοιροι.
Οι γρατζουνιές που δεχόμαστε από τα αγκάθια του χαρακτήρα του άλλου, είναι λιγότερο κακό από τη μοναξιά. Οι γρατζουνιές τους, είναι λιγότερες από τη ζεστασιά τους.
