«Ήρθαν ντυμένοι ‘‘φίλοι’’
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας.
Έφεραν Το Σοφό, τον Oικιστή και τον Γεωμέτρη,
Βίβλους γραμμάτων και αριθμών,
την πάσα Υποταγή και Δύναμη,
το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας» (1)
Γράφει η Κατερίνα Μουστάκη, δημοτική σύμβουλος, γραμματέας του Δημοτικού Συμβουλίου Κηφισιάς
Κάθε φορά, που η πραγματικότητα με πνίγει, καταφεύγω στην ποίηση, μήπως και βρω απαντήσεις σε όσα με απασχολούν. Ουτοπία θα μου πείτε. Ίσως!
Η Τρόικα με τις απειλές και τους εκβιασμούς της μάς έχει σπάσει τα νεύρα και μας έχει οδηγήσει στα ψυχικά μας όρια.
Τα τηλεοπτικά κανάλια, με τις αντιφατικές απόψεις, κάποιων ειδικών και κάποιων άλλων «απροσκύνητων», μάς υποβάλλουν σε σκωτσέζικο ντους, επιτείνουν την σύγχυση και εξαντλούν την υπομονή μας.
Οι ειδήσεις αλλάζουν από στιγμή σε στιγμή. Κρεμόμαστε από τα χείλη των παρουσιαστών ειδήσεων για να μάθουμε πότε και πώς θα μάς «εξαφανίσουν» οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι, με τα σκληρά μέτρα που επιβάλλουν.
Αναφέρονται σε μέτρα, τα οποία όπως φαίνεται, δεν θα είναι τα μόνα, ίσως χρειαστεί να αναμορφωθούν προς το χειρότερο, για να φτάσουμε τις «συγκρίσιμες χώρες», όπως είναι η Πορτογαλία και ίσως-ίσως η Βουλγαρία!
Η Τρόικα ενώ αναγνωρίζει τα λάθη της για το πρώτο μνημόνιο, ισχυρίζεται ξανά ότι φταίμε εμείς για το αποτέλεσμα.
Ανακυκλώνονται θέσεις, ειδήσεις, προσωπικές απόψεις και θεωρίες, με αποτέλεσμα «εκόντες άκοντες» να πρωταγωνιστούμε σε ένα θρίλερ, που άλλοι σκηνοθετούν και άλλοι έχουν γράψει το σενάριο.
Αλήθεια η κατάσταση είναι τόσο τραγική ή οι δημοσιογράφοι παίζουν κάποιων το παιχνίδι; Πάντως έτσι κι αλλιώς αισθανόμαστε πλέον, το κακό που μας έρχεται.
Το βέβαιον είναι ότι τα αποθέματα υπομονής και αισιοδοξίας μας έχουν φτάσει στο ναδίρ.
Ψάχνουμε από κάπου να κρατηθούμε. Ψάχνουμε μια ακτίνα ελπίδας για να ανασάνουμε.
Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση και η πολιτική μείωσης των μισθών και των συντάξεων, με την ανεργία να σκαρφαλώνει στο 30%, τότε φοβάμαι ότι θα πληγεί ανεπανόρθωτα και η αλληλεγγύη μεταξύ μας.
Στην Ελλάδα -όπως και στην Ισπανία, τη Βουλγαρία και την Κροατία-, το ένα στα πέντε νοικοκυριά (20%) ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, όπως αναφέρεται στην τελευταία ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, σχετικά με την κοινωνική κατάσταση των χωρών της ΕΕ. Σύμφωνα με προηγούμενες στατιστικές (Eurostat), το 27,7% του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από τα όρια της φτώχιας. Ακόμη, έχει γίνει γνωστό ότι 2.500 παιδιά στη χώρα μας, έχουν αφεθεί από τους γονείς τους στα διάφορα ιδρύματα, επειδή δεν μπορούν να τα ταΐσουν.
Μήπως θυμάστε, στη δεκαετία του ’50, τα διάφορα πρεβεντόρια, που φιλοξενούσαν φτωχά παιδιά, αλλά και θύματα πολέμου, από όλη την Ελλάδα;
Στην περιοχή μας είχαμε τουλάχιστον τρία, στην οδό Πόντου η «Ελβετική αρωγή», στο Καστρί της εκκλησίας των Ευαγγελιστών και ένα ακόμη στην περιοχή του Ναρκίσσου στην Εκάλη, του Ομίλου Φίλων της Αστυνομίας. Από αυτά τα ιδρύματα πολλά παιδιά ήταν συμμαθητές μας.
Αυτή η προοπτική, σαν εφιάλτης μου μοιάζει.
Θυμώνω και θυμώνω πολύ, επειδή κάποιοι δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους.
Θυμώνω επειδή οι μεγάλοι οφειλέτες του δημοσίου, επί σειρά ετών, δεν πλήρωναν τους φόρους τους και το ΦΠΑ που είχαν εισπράξει. Ζούσαν και σήμερα ακόμη ζουν βίο πολυτελή, χρησιμοποιώντας δε τη νομοθεσία, απαλλάσσονται της φυλακής και των άλλων ποινών. Συνήθως τους κατάσχουν ελάχιστης αξίας κινητά και ακίνητα περιουσιακά στοιχεία, επειδή ήδη έχουν φροντίσει να μην έχουν τίποτα στο όνομά τους. Γνωστή πια τακτική.
Αλήθεια όλοι αυτοί χρωστάνε επτά και περισσότερα εκατομμύρια ευρώ από ΦΠΑ!
Είναι ποτέ δυνατόν; Γιατί τους επετράπη; Ποιος τους κάλυπτε; Γιατί δεν μαθαίνουμε τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς αυτών των εγκλημάτων σε βάρος του λαού και της χώρας;
Οι διάφορες τράπεζες πως χρηματοδοτούσαν με εκατοντάδες εκατομμύρια μη παραγωγικές δράσεις, όπως οι εταιρείες εισαγωγής ρούχων, αυτοκινήτων και άλλες παρόμοιες;
Η Τράπεζα της Ελλάδος τι είδους έλεγχο έκανε; Και όλα αυτά επί σειρά ετών και με όλες τις κυβερνήσεις.
Έπρεπε να φτάσουμε στο αμήν για να συνειδητοποιήσουμε το κακό που μας έχουν κάνει;
Οι τραπεζίτες έπαιζαν στην κυριολεξία, με τα χρήματα των μικροκαταθετών αγοράζοντας ομόλογα, και ενισχύοντας τις «φούσκες» στο χρηματιστήριο. Χρησιμοποίησαν τα χρήματα των Ασφαλιστικών Ταμείων, κατά την κρίση τους, χωρίς την σύμφωνη γνώμη των Ταμείων, με αποτέλεσμα την εξαθλίωσή τους.
Αν είναι δυνατόν, αυτά να συμβαίνουν σε ένα ευνομούμενο κράτος!
Όλοι αυτοί δεν πρέπει κάποτε να λογοδοτήσουν;
Και τώρα τι;
Μια πολυεθνική εταιρεία τροφίμων διαφήμιζε ότι: «Επιστρέφουμε στις τιμές 2008»!
Αυτό δεν φτάνει, επειδή η αγοραστική δύναμη του Έλληνα είναι ισοδύναμη πια με εκείνη του 1990, αν όχι χειρότερη.
Αυτή η κατηφόρα από μισθολογική πλευράς μας έχει οδηγήσει είκοσι χρόνια πίσω, και ευχής έργον θα ήταν να σταματήσει εκεί!
Ουσιαστικά ερωτήματα, που μένουν αναπάντητα, επειδή όλοι είναι ανευθυνοϋπεύθυνοι.
Πάντα, κάποιος άλλος φταίει!
Σημείωση: (1) Οδυσσέα Ελύτη: ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ
