Να, λοιπόν, που η «εμμονή» μας, με το ενδεχόμενο νεκρανάστασης του φασιστικού κινδύνου, δεν ήταν διόλου αδικαιολόγητη. Μετά από μια σειρά ενέργειες του ανίκανου πολιτικού συστήματος, το νεοφασιστικό μόρφωμα που καταλαμβάνει έδρανα της Βουλής και εισπράττει σημαντικά ποσά από τον κρατικό προϋπολογισμό(!) έφτασε στην αναμενόμενη πολιτική δολοφονία!
Κι όμως, η διαδρομή δεν ήταν τυχαία, αλλά ούτε και «δεδομένη». Ξεκίνησε μαζί με το… «Καστελλόριζο» και την περιπέτεια της χώρας και των κατοίκων της. Στηρίχτηκε από τα δυο «κόμματα εξουσίας», που προσέφεραν υπουργικούς θώκους στο κόμμα του Καρατζαφέρη. Ακολούθησε η ένταξη των φερόμενων ως πιο «πιασάρικων» στελεχών του στη ΝΔ, όπου ο μεν ένας θεωρείται (στα σοβαρά!) ως… «δελφίνος» του Σαμαρά και είναι επικεφαλής της κοινοβουλευτικής του ομάδας, ο δε έτερος διευθύνει ένα από τα πιο κρίσιμα υπουργεία, συγκεκριμένα αυτό που αφορά στην υγεία του ελληνικού λαού!
Το κόμμα του Καρατζαφέρη αντιμετωπίστηκε ως… «φυσικό γεγονός» στη Βουλή και στα τηλεοπτικά πάνελ. Οι εκπρόσωποί του μετατράπηκαν σε συνομιλητές των συναδέλφων τους απ’ όλο το πολιτικό φάσμα, με πιο καμαρωτούς αυτούς της… «πρώην Αριστεράς». Το «επιχείρημα» των αδαών αυτών ήταν (και συνεχίζει να είναι…) αφοπλιστικό: «Είναι καλύτερα να τους δίνουμε βήμα, ώστε να ξεφουσκώσουν»!
Οι ψηφοφόροι της απελπισίας
Βλέπετε, όσοι αποτελούν τον πυρήνα του πολιτικού συστήματος δεν είναι… άνεργοι! Έχουν το επάγγελμα των «πολιτικών»! Έτσι, δεν συνειδητοποίησαν το μέγεθος των αλλαγών, όχι μόνο στην ελληνική οικονομία, αλλά και στην ψυχοσύνθεση του μέσου Έλληνα…
Από το σύνδρομο της πείνας και την ημιφασιστική «κοινοβουλευτική» διακυβέρνηση της περιόδου 1949-1967, με μια «σύντομη» παρένθεση αμερικανόπνευστης αμιγούς δικτατορίας, ο Έλληνας πέρασε στην απόλυτη… Νιρβάνα, το 1974: Οι πόλεις αντηχούσαν από… αντάρτικα τραγούδια, οι ακροδεξιοί φόρεσαν τη λεοντή του… «κεντρώου» και μιλούσαν… δημοτική, το ΠΑΣΟΚ διαφήμιζε τον… «τρίτο δρόμο» και ο «εθνάρχης» φρόντιζε να χαλκεύσει τις επίχρυσες αλυσίδες της «Ευρώπης των λαών», υπό το θερμό χειροκρότημα της «καλής» Αριστεράς, αυτής που απολάμβανε τις θωπείες του κατεστημένου…
Με τον «εκσυγχρονισμό» τού Σημίτη, η Ελλάδα πέρασε σε νέα φάση αυταρέσκειας, απολαμβάνοντας τη γλύκα της κατανάλωσης, σε επίπεδα που εντυπωσίαζαν όλους τους… Γερμανούς τουρίστες. Κανείς Έλληνας δεν μπορούσε να λύσει πειστικά την απορία τους: «Μα, πού τα βρίσκετε τόσα λεφτά;».
Η προσγείωση ήταν απότομη και ανώμαλη, για όσους δεν είχαν λάβει υπόψη τους ούτε καν την προειδοποίηση του χρηματιστηριακού κραχ, το 1999. Ο μέσος Έλληνας, που στο μεταξύ είχε ξεχάσει τις διηγήσεις των παππούδων του, για Μακρονήσια, φυλακές, μαρτύρια και εξορίες, βρέθηκε ξαφνικά από την αγκαλιά του ιθαγενούς «αμερικανικού ονείρου» στα μπουντρούμια της «τρόικας»!
Οι αρχικές μαζικές αντιδράσεις απελπισίας είχαν ως (αξιόλογο…) αποτέλεσμα την καταστροφή του Παπανδρέου τρίτης γενιάς και του ίδιου του κόμματός του. Τίποτε περισσότερο, όμως. Τα μνημόνια συνεχίστηκαν και η φασιστική μπόχα άρχισε να ερωτοτροπεί με το Κοινοβούλιο, τους πολιτικούς, τους θεσμούς. Για τον κεραυνοβολημένο Νεοέλληνα έμεινε μόνο μια διέξοδος: «Θα τους τιμωρήσω, ψηφίζοντας νεοφασίστες και ναζιστές»!
Κάπως έτσι φτάσαμε στο «δημοσκοπικό 15%», στις συνεχείς προκλήσεις, σε θανάτους και μαρτύρια μεταναστών, στη δολοφονική επίθεση σε παιδιά που κόλλαγαν αφίσες και αμέσως μετά στην πρώτη δολοφονία ενός 35χρονου Έλληνα πολίτη. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, επειδή ως γνωστόν οι νεκροί Πακιστανοί δεν μετρούσαν ως αληθινές απώλειες, πολλοί «συνάνθρωποί» μας (οποία ύβρις!) έλεγαν ότι «ξεβρομίζει ο τόπος»!
