Ύστερα από τη μακρόχρονη σοσιαλιστική πανδαισία έζησαν περισσότεροι ημών των Ελλήνων με τους μεγάλους μισθούς εφ’ άπαξ και συντάξεις σε πλήρη αναντιστοιχία με την απόδοση έργου, τώρα που ήρθε ο λογαριασμός, ή ξαναγυρίζουμε στον πραγματικό μας εαυτό ή όλοι μαζί πέφτουμε στον ποταμό Αχέροντα.
Απέναντι στη ζοφερή κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα υπάρχει και ο άλλος δρόμος.
Γράφει ο κοινωνιολόγος Γιώργος Σταυράκης
Η φυγή προς το όνειρο. Για περισσότερα από είκοσι χρόνια ζήσαμε μιαν επίπλαστη ευημερία, μεταλλαχτήκαμε σε νάρκισσους και νεο-μπουρζουά με δύο – τρεις πιστωτικές κάρτες παγιδευμένοι από το χρηματοπιστωτικό σύστημα όπως πιάνονται τα πουλιά στα ξόβεργα. Είδαμε τη ζωή μέσα από παραμορφωτικούς καθρέπτες. Σε πολύ μεγάλο βαθμό κάναμε την αλαζονεία και τις κοινωνικές απρέπειες κομμάτι της ζωής μας απέναντι στο συνάδελφο στη δουλειά, στο γείτονα, στο συμπολίτη. Η κουλτούρα του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» ποτέ δεν έλλειψε από τις διανθρώπινες σχέσεις μας.
Είναι καιρός να πιστέψουμε ξανά στο πραγματικό εαυτό μας, να αναστοχαστούμε τις καλές ιστορικές στιγμές της φυλής μας, και από σήμερα να κλείσουμε ένα ραντεβού με ένα καλύτερο μέλλον, μια δεύτερη αναγέννηση ώστε να ξεπεράσουμε τα σημερινά αδιέξοδα και τα κοινωνικο-πολιτικά συμπλέγματα που μας κρατούν ως λαό στην οπισθοδρόμηση και την στασιμότητα. Πρώτα να ονειρευτούμε μιαν Ελλάδα πιο φωτεινή, πιο ποιοτική, πιο πνευματική και πιο φιλική προς τους δημιουργικούς Έλληνες. Και τέτοιοι υπάρχουν πολλοί.
Πρέπει να ονειρευτούμε μιαν Ελλάδα όπου το κριτήριο της επιτυχίας δεν θα είναι το χρήμα, το σπίτι με τις πισίνες και τις Φιλιππινέζες, αλλά πολύ περισσότερο, η πνευματική καλλιέργεια, ξ κοινωνική ευπρέπεια και αλληλεγγύη.
Θα μου πείτε πως όλα αυτά βρίσκονται στη σφαίρα του ιδεατού. Ναι. Ίσως έχετε δίκιο.
Αλλά το όνειρο και η ελπίδα κρύβουν μέσα τους μια ψυχοδυναμική που μπορεί να ανθίσει σε ανύποπτο χρόνο.
Δικαιούμαστε, ως Έλληνες, να ζήσουμε σε μια χώρα περήφανη και σεβαστή, αντάξια της μακραίωνης ιστορίας της και του πολιτισμού που γέννησε και μετέδωσε στην οικουμένη. Μια πατρίδα που δεν θα διώχνει τα καλύτερα μυαλά στον ξενιτεμό, αλλά θα τους παρέχει τις δυνατότητες να δημιουργήσουν και να διαπρέψουν στον τόπο τους. Να σταματήσει το «brain drain». Όλοι μαζί ενωμένοι πρέπει να προσδοκούμε μιαν Ελλάδα όπου οι πολίτες θα είναι πραγματικά στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος από τους πολιτικούς και το σύστημα. Μια χώρα που θα απαλλαγεί από διεφθαρμένους και ανίκανους, και θα την κυβερνήσουν οι ικανοί, οι τίμιοι και οι ενάρετοι. Πρέπει να ονειρευτούμε μιαν Ελλάδα όπου τα πολιτικά κόμματα θα είναι λιγότερα, οι επίδοξοι πολιτικοί δεν θα κατηγορούν τον αντίπαλο λαϊκίζοντας και παραπλανώντας τους ανυποψίαστους πολίτες αλλά, με συνέπεια, όραμα και ήθος θα εφαρμόζουν προγράμματα εξυγίανσης της κοινωνίας μας.
Να ξορκίσουμε τον νεποτισμό, τον αριβισμό που οι πολιτικοί μας τον έχουν αναγάγει σε μέσο άθλιας ψηφοθηρίας και να πάψουμε να πιστεύουμε ότι για την όποια κακοδαιμονία μας ευθύνονται ξένα κέντρα, σατανικές δυνάμεις.
Αυτή η νοοτροπία είναι καταστροφική, διότι λαοί που δεν κατανοούν τα δικά τους σφάλματα είναι καταδικασμένοι να τα επαναλαμβάνουν. Και αλίμονο, όπως γράψαμε και άλλη φορά, λαοί, κράτη, επιχειρήσεις και άτομα που δεν διαθέτουν πίστη και ήθος είναι καταδικασμένα, χαμένα από χέρι, όπως λέμε. Κράτος που δεν έχει την πίστη των δικών των πολιτών γίνεται άπραγο και οπισθοδρομικό. Κράτος που χάνει την αξιοπιστία του από τους ξένους είναι άφωνο και απρόβλητο όσα δίκαια και αν έχει.
Άραγε γιατί κάποιοι «κακεντρεχείς» στη Γερμανία, και αλλού, ειρωνεύονται την Ελλάδα ως «μπανανία του Πλάτωνα;»
