Φίλε Χρήστο,
Διαβάζοντας το τεύχος της 9ης Νοεμβρίου θυμήθηκα το μύθο περί Αβδήρων. Τον αναφέρω εν τάχει: Τα Άβδηρα των κλασσικών χρόνων ήταν μια πλούσια και ακμάζουσα πόλη της Θράκης, που έμεινε στην Ιστορία για λάθος λόγο. Οι κάτοικοί της και οι τοπικές αρχές έχτισαν μεταξύ άλλων μια μεγαλοπρεπή μαρμάρινη κρήνη, ενώ η περιοχή δεν είχε… νερό! ‘Ετσι, το εντυπωσιακό κτίσμα έμεινε ως μνημείο παραλογισμού και αλαζονείας, με αποτέλεσμα ο όρος αβδηρητισμός να γίνει συνώνυμο της ανοησίας.
Ο μύθος μού ήρθε στη μνήμη εξ αφορμής των αντιπαραθέσεων στο Δημοτικό Συμβούλιο Αμαρουσίου. Ο Δήμος ανήκει στους δέκα πιο χρεωμένους δήμους της χώρας, υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να είχε κατεβάσει ρολά, αλλά οι εκπρόσωποι των δημοτών συναγωνίζονται σε… αφασία τους αρχαίους Αβδηρίτες. Ο προϋπολογισμός είναι «συγκρατημένος», αλλά η περίφημη «βιοκλιματική ανάπλαση του κέντρου» συνεχίζεται αενάως. Το διαβόητο σύστημα ελεγχόμενης στάθμευσης με «διαστημική» τεχνολογία παραμένει σε εκκρεμότητα από το περυσινό καλοκαίρι. Λεφτά δεν υπάρχουν ούτε για να επιδιορθωθούν οι πλάκες των πεζοδρομίων (ώστε να παρκάρουν ανεμπόδιστα τα ΙΧ μονίμων κατοίκων και επισκεπτών). Οι λάμπες του δημοτικού φωτισμού καίγονται με σταθερή συχνότητα και σπανίως αντικαθίστανται. Οι πεζόδρομοι παραμένουν κακόγουστο ολλανδικό ανέκδοτο. Οι οδοδείκτες έχουν αντικατασταθεί από τις φίρμες καταστημάτων. Η κυκλοφοριακή συμφόρηση στους βασικούς οδικούς άξονες χειροτερεύει (σε πείσμα της κρίσης) κ.λπ.
Κι ενώ όλα αυτά (ενδεχομένως και άλλα πολλά) απασχολούν τους δημότες, οι εκπρόσωποί τους αλληλοκατηγορούνται στα δημοτικά συμβούλια ασχολούμενοι με άλλα, προφανώς σοβαρότερα, ζητήματα. Τελευταίο (με την έννοια του πλέον πρόσφατου) παράδειγμα η ένταση που επικράτησε για το ψήφισμα που αναφερόταν στη δολοφονία των Γ. Φουντούλη και Μ. Καπελώνη. Η μία παράταξη απέχει από ψηφίσματα που δεν καταδικάζουν τον καπιταλισμό, η άλλη απαιτεί να αναφέρεται ρητά η ναζιστική βία της Χρυσής Αυγής, η άλλη διαμαρτύρεται επειδή εξισώνονται τα δύο άκρα και, εν ολίγοις, δύο βαρούν και τρεις χορεύουν.
Φυσικά, η χιλιοτραγουδισμένη τοπική αυτοδιοίκηση έχει δώσει κι άλλα δείγματα αβδηρητισμού υψηλής στάθμης. Ποιος ξέχασε τα ηρωικά ψηφίσματα με τα οποία ορισμένοι πρωτοπόροι Δήμοι ανακηρύσσονταν αποπυρηνικοποιημένες περιοχές; Μετά όμως από τα χρόνια της «αθωότητας», αναρωτιέμαι ποιον ενδιαφέρει το ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου του Αμαρουσίου για οποιοδήποτε γεγονός που δεν έχει σχέση με τα δημοτικά ζητήματα; Ακόμη κι αν εκ θαύματος οι διάφορες παρατάξεις «έβρισκαν κοινό τόπο» κι εξέδιδαν ενιαίο ψήφισμα, πιστεύει κανείς ότι θα υπήρχαν αναγνώστες που θα το διάβαζαν και θα το σχολίαζαν; Βέβαια, δεν αποκλείω την πιθανότητα να υπάρχουν κάποιοι μαζοχιστές που διαβάζουν εμβριθώς τις ανακοινώσεις και εμβαθύνουν στους πανηγυρικούς διαφόρων τοπικών παραγόντων. Αμφιβάλλω όμως αν είναι τόσο πολλοί ώστε να αξίζει τον κόπο η φασαρία στις συνεδριάσεις οποιουδήποτε δημοτικού συμβουλίου.
Αλλά μια και αναφέρομαι στο Μαρούσι, θα ήθελα να κάνω μια πρόταση: για να είμαστε μέσα στο πνεύμα των αξίων εκπροσώπων μας, προτείνω να μετονομαστεί ο ιστορικός Δήμος της Αμαρυσίας Αρτέμιδος σε Δήμο Νέων Αβδήρων. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσουμε τους πραγματικούς πρωτοπόρους του αυτοδιοικητικού παραλογισμού.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Κώστας Γιαννόπουλος
