Στόχος ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης. Αυτό ακριβώς υποστηρίζει σε άρθρο του ο Παύλος Καμάρας, πρόεδρος της Ένωσης Δημάρχων Αττικής και πρώην δήμαρχος Πεύκης με τον τίτλο «Ζητείται αληθινή ελπίδα». Σας το παραθέτουμε:
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι επιτέλους σ’ αυτό το Κράτος κάτι αλλάζει.
Θέλεις από την πίεση των «επάρατων» δανειστών.
Θέλεις γιατί κάποιοι από το πολιτικό προσωπικό μας, αντιλήφθηκαν ότι «ως εδώ και μη παρέκει», σοβαρεύτηκαν και δουλεύουν στη σωστή κατεύθυνση.
Θέλεις γιατί αρμόδιοι και αξιωματούχοι, φοβήθηκαν ότι θα βρεθούν ή στο δρόμο ή στη φυλακή…
Πάντως κάτι κινείται.
Μετρήθηκαν οι δημόσιοι υπάλληλοι!
Καταγράφηκαν οι φορείς του Δημοσίου!!
Θεσπίσθηκε ενιαία αρχή πληρωμών!
Καθιερώνεται παντού η ηλεκτρονική διασταύρωση στοιχείων ώστε να τελειώνουν οι μαϊμού συντάξεις, τα μαϊμού επιδόματα….
Το πάρτυ στα νοσοκομεία φαίνεται ότι κάπως αρχίζει να ελέγχεται.
Και μια σειρά άλλων αυτονόητων πραγμάτων για κάθε πολιτισμένο κράτος.
Βέβαια μένουν πολλά να γίνουν, όμως κάτι κινείται έστω και αργά.
Όπως επίσης στο θέμα της επανάκτησης της αξιοπιστίας της χώρας μας στο εξωτερικό όπου έχουν γίνει τεράστια βήματα τον τελευταίο χρόνο. Εκεί όμως που ως φαίνεται, η συνταγή της ανόρθωσης του Κράτους χαλάει, είναι στο θέμα της πραγματικής οικονομίας και κυρίως της προοπτικής της χώρας μας.
Και όχι μόνο γιατί το πολυπόθητο «πρωτογενές πλεόνασμα» επιτυγχάνεται, αφού μάτωσαν οι πραγματικά μη προνομιούχοι, αλλά κυρίως γιατί φαίνεται ότι οι θυσίες αυτές κινδυνεύουν να πάνε χαμένες.
Η αλήθεια είναι πικρή. Και πέραν από τις ενέσεις αισιοδοξίας που συχνά – πυκνά επιχειρούνται, με τα λεγόμενα περί χαραμάδας φωτός, περί επικείμενης απαλλαγής από τα μνημόνια και τον επικείμενο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ της εξόδου στις αγορές, η κατάσταση είναι δραματική.
Και αυτό αφορά όχι στο ΧΡΕΟΣ, που είναι ένα μείζον πρόβλημα, που όμως δεν είναι ΤΟ πρόβλημα της Ελλάδας: Αφού αφ’ ενός όλες οι χώρες της Υφηλίου χρωστάνε (τώρα σε ποιον, είναι άλλη ιστορία), αφ’ ετέρου επειδή είναι αφελές να πιστεύει κανείς ντόπιος ή ξένος ότι το Χρέος αυτό, εκεί που έχει φτάσει (και θα φτάσει), μπορεί να αποπληρωθεί από το όποιο πλεόνασμα επιτευχθεί από εδώ και πέρα, πέραν του πρωτογενούς, ακόμα και από τα δισέγγονά μας. Είναι προφανές πλέον σε όλους ότι η βιωσιμότητα του χρέους δεν εξαρτάται από τις καλές ή κακές επιδόσεις της Ελληνικής Οικονομίας, έστω και της υγιούς.
Το πρόβλημα της Ελλάδας, εάν παραδεχθούμε ότι η εξυγίανση θα συνεχισθεί και δεν θα υπάρξει πισωγύρισμα (από κάποιους ανεύθυνους νοσταλγούς του παρελθόντος) είναι και θα είναι η ΑΝΕΡΓΙΑ. Και κυρίως η ΑΝΕΡΓΙΑ των νέων. Μία βόμβα στα θεμέλια της Δημοκρατίας μας.
Βλέπω φιλότιμες προσπάθειες των αρμοδίων ακόμα και του Πρωθυπουργού, να τρέχουν στα πέρατα του κόσμου και να προσπαθούν να πείσουν τον κάθε «εν δυνάμει» επενδυτή, ότι η Ελλάδα μπαίνει σε περίοδο σταθερότητας και επομένως μπορούν να επενδύσουν, ασφαλώς, τα λεφτά τους.
Στόχος βέβαια η ενίσχυση της Οικονομίας και η δημιουργία θέσεων εργασίας.
Και αναρωτιέμαι.
