Δεν είδα τον κ. Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο στη «γιορτή» ανάληψης της προεδρίας της Ε.Ε. από την ελληνική -λέμε τώρα- κυβέρνηση. Ειδησεογραφικά «έχω κλείσει την τηλεόραση, φοβούμενος ως πολύ πιθανό να ασκήσω βία επάνω της, όταν ακούω τη σύγχρονη κυβερνητική «εθνικής σωτηρίας ενημέρωση», αλλά άκουσα ότι, αναφερόμενος στην πολιτική κατάσταση της Ελλάδας, έκανε λόγο για τριπλές εκλογές στο επόμενο χρονικό διάστημα, μια φράση που προκάλεσε συναγερμό.
Γράφει ο Γιώργος Μαθόπουλος
μέλος Γραμματείας της Δημοτικής Κίνησης ΑΝΑΣΑ
Άκουσα και κάτι ακόμα, αλλά το «ανίκανο μυαλό μου επιμένει να μη συγκρατεί τα σπουδαία». Θυμάμαι μόνο που αναρωτήθηκα, μα γιατί ο συναγερμός για κάτι που οι εκτός της χώρας μας συντελεστές της ανθρωπιστικής μας καταστροφής, το έχουν τούμπανο και κάποιοι φίλοι τους εντός, κρυφό καμάρι που λέει και η ελληνική παροιμία;
Αλήθεια, αυτοί οι εντός των συνόρων πολιτικοί, δημοσιογράφοι παρατρεχάμενοι, δήθεν υπηρέτες του ελληνικού λαού, δεν είδαν, δεν έμαθαν, δεν άκουσαν, δεν διάβασαν διεθνή Τύπο ή κάποιες εκθέσεις που δικοί τους φίλοι τελευταία συντάσσουν, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για όλον τον ευρωπαϊκό Νότο;
Μου έλεγε, για τις εξουσίες, ένας πατριώτης που πολέμησε, τραυματίστηκε για την πατρίδα, σώθηκε από τα τραύματα, όμως, ποτέ η πατρίδα δεν τον «αντάμειψε» για την προσφορά του. Άκου και να το θυμάσαι σαν μεγαλώσεις, μη μιλάς σε όλους αυτούς προφορικά. Δεν θα σε ακούσουν αν δεν έχουν προσωπικό συμφέρον. Μόνο να τους τα γράφεις. Γιατί τα γραφτά μένουν. Είναι για τους τίμιους. Δεν παίρνονται πίσω. Τα γραφτά φοβούνται οι εξουσίες.
Τα γραφτά μένουν λοιπόν. Καθώς έψαχνα στα γραφτά του διαδικτύου την επίμαχη φράση του κ. Μπαρόζο και διαβάζοντας διάφορα, να που κώλυσα ο αθεόφοβος και το «έκλεψα», συγνώμη διαδικτυακοί φίλοι, ελπίζω επιεικώς να με κρίνετε.
«Απαγόρευση της διαδήλωσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, διότι ‘‘επίκειται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια’’. Μιλούν φαίνεται για τον κίνδυνο να πάψουμε να είμαστε μια ‘‘κανονική χώρα’’, όπως περηφανεύεται ο πρωθυπουργός. Με 1.370.000 ανέργους. Με τα παιδιά και τους γέροντες να καίγονται ή να δηλητηριάζονται από τα μαγκάλια. Με την Αθήνα και όλες τις μεγάλες πόλεις να πνίγονται στην αιθαλομίχλη της έλλειψης χρημάτων και της ντροπής των μεγάλων οικονομικών και πολιτικών «τζακιών». Το δημοκρατικό καθήκον είναι ακριβώς αυτό. Να γίνουμε επικίνδυνοι. Και η απολύτως δημοκρατική επιτέλεσή του, είναι να περάσουμε «από τα όπλα της κριτικής, στην κριτική των όπλων».
Συνεχίζω το «κλέψιμο» από άλλο σημείο.
«Η μόνη μεταρρύθμιση που θα μας σώσει είναι αυτή που μπορούμε να κάνουμε εμείς. Να τους εξαφανίσουμε από την πολιτική ζωή του τόπου για να σταματήσει η εξάπλωση της νόσου. Οι άνθρωποι αυτοί μας μολύνουν. Είναι ένας ιός που κατασπαράζει την αξιοπρέπειά μας. Τα μόνα τζάκια που πρέπει να σβήσουν είναι τα πολιτικά με τα μαλακά χεράκια, που μας προσφέρουν το ψίχουλο έναντι της σιωπής μας. Ας τους μεταρρυθμίσουμε τώρα. Με μια κλωτσιά…».
