Ποιος είπε πως η ληστεία είναι μόνο για την ιστορία των λαών και ότι εξέλειπε από τη ζωή των ανθρώπων;
Το φαινόμενο της ληστείας είναι πανάρχαιο και παγκόσμιο. Στην πατρίδα μας η ληστοκρατία εμφανίστηκε αμέσως μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους μετά την Επανάσταση του 1821 και κράτησε σχεδόν έναν αιώνα.
Γράφει ο κοινωνιολόγος
Γιώργος Σταυράκης
Μερικές από τις βασικότερες αιτίες για την ανάπτυξη της ληστοκρατίας ήταν το διοικητικό χάος που ακολούθησε την απελευθέρωση της Πελοποννήσου και της Στερεάς Ελλάδας, οι εξόφθαλμες αδικίες προς τους αδύναμους να διεκδικήσουν το δίκιο τους, ο κομματισμός και ο χρηματισμός των τρωικών αρχόντων (κοτζαμπάσηδων) οι οποίοι συχνά ήταν σκληρότεροι και από τον ίδιο τον Τούρκο κατακτητή που εκδιώχθηκε με πολύ αίμα. Από κοινωνιολογικής άποψης μια άλλη αιτία ήταν η βίαιη ανατροπή του τρόπου ζωής των χωρικών χωρίς να ύπαρξη ομαλή μεταβατική περίοδος. Είναι ιστορικό γεγονός ότι σχεδόν όλοι οι ληστές προέρχονταν από την αγροτική και ποιμενική ζωή, ήταν απαίδευτοι κοινωνικά και δεν είχαν την ικανότητα να προσαρμοστούν στο κοινωνικό σύνολο. Η κοινωνική αδικία, που ήταν παντού φανερή, τους «εξανάγκαζε να βγουν στο κλαρί». (Το ίδιο συνέβη και αργότερα, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος).
-Οι λήσταρχοι, κατά κάποιον τρόπο ήταν οι συνεχιστές των κλεφταρματολών, κατασκεύαζαν δικό τους δίκαιο και δικούς τους νόμους, διακρίνονταν από «ιπποτισμό» και σπανίως διέπρατταν ληστείες μετά φόνου. Από μεγάλη μερίδα ανθρώπων της υπαίθρου είχαν ηρωποιηθεί και πολλοί μάλιστα, ταυτίζονταν με αυτούς. Οι ευχές που αντάλλασσαν για τα παιδιά τους ήταν να ζήσουν να τα ιδούν και κλέφτες!… Ο λήσταρχος Νταβέλης και η συμμορίας του νυχτολημέριζαν γύρω από το Πεντελικό όρος. Ο Νταβέλης έπιασε φιλία με έναν παλιότερο ληστή, το Γιάννη Μέγα, ο οποίος του ανέθεσε να απαγάγει και να του φέρει μια πανέμορφη ιταλίδα κόμισσα. Ο Νταβέλης απήγαγε την κόμισσα, αλλά η συμφωνία χάλασε επειδή την κράτησε για τον εαυτό του. Φήμες έφεραν τον Νταβέλη να έχει σχέσεις και με τη δούκισσα της Πλακεντίας, μια Γαλλίδα ευγενή που έμενε σε μια έπαυλη στην Πεντέλη, αλλά μάλλον κάτι τέτοιο δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Η Ελλάδα κινδύνεψε από διεθνή απομόνωση και καταρρακώθηκε διεθνώς το κύρος της χώρας από τη σφαγή στο Δήλεσι από συμμορία ληστών που έγινε στις 30 Μαρτίου 1870. Ομάδα Άγγλων περιηγητών στην περιοχή δέχτηκαν επίθεση από τους ληστές Τάκη και Χρήστο Αρβανιτάκη, τους λήστεψαν τους αιχμαλώτισαν και ζητούσαν λύτρα για να τους απελευθερώσουν.
-Το αίτημά τους τελικά δεν έγινε δεκτό, ακολούθησε αιματηρή συμπλοκή με την χωροφυλακή σκοτώθηκαν τέσσερις Άγγλοι διπλωμάτες και δέκα Έλληνες στρατιώτες. Δημιουργήθηκε σοβαρότατο διπλωματικό επεισόδιο και η Ελλάδα υποχρεώθηκε να αποζημιώσει τις οικογένειες των θυμάτων με το ποσό των 22.000 λιρών την καθεμιά. Για πολλή καιρό μετά, στον ευρωπαϊκό τόπο η Ελλάδα αναφερόταν με πολύ υποτιμητικούς και απαξιωτικούς όρους. Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες, σας θυμίζουν τίποτα όλα αυτά; Ας θυμηθούμε τα πικρόχολα και απαξιωτικά σχόλια που κάνει το γερμανικό περιοδικό DER SPIEGEL για την Ελλάδα της δεύτερης δεκαετίας του 2000. Σήμερα η ληστοκρατία ζει και βασιλεύει, με μόνη τη διαφορά, άλλαξε πρόσωπο.
