Με αφορμή τα ην έκφραση της δυσφορίας μου σχετικά με την υπέρμετρη τηλεοπτική προβολή της επίκαιρης σάχλας “Ice Bucket Challenge” (= Πρόκληση του παγωμένου νερού), δράττομαι της ευκαιρίας να επαναδιατυπώσω εκ παραλλήλου και τα εξής:
Εδώ και χρόνια έχω δημοσιεύσει επανειλημμένα τους προβληματισμούς μου και τις απαξιωτικές μου απόψεις σχετικά με τον χαμηλό παιδευτικό ρόλο της ελληνικής τηλεόρασης, η οποία, αντί να καθοδηγεί και να ανεβάζει πνευματικά τους (ενίοτε χαμηλής μόρφωσης) τηλεθεατές της, αγωνίζεται στο να προσφέρει τα σκύβαλα που εκείνοι προτιμούν, ώστε να ικανοποιούνται τα «μηχανάκια επικρότησης εκπομπών», όπως, π.χ., των επικαλούμενων «πρωινάδικων» κλπ.
Αυτή τη φορά αναφέρομαι στη φιλοσοφία των δελτίων ειδήσεων: Παρακολουθώ δελτία ειδήσεων αρκετών τηλεοπτικών σταθμών διαφόρων χωρών. Οι ειδήσεις τους είναι συνήθως λιτές, σύντομες και κατατοπιστικές, χωρίς να σε ζαλίζουν με άσχετες πληροφορίες.
Στα ελληνικά κανάλια γίνεται επιλογή «ειδήσεων που πουλάνε», ώστε να κορέσουν τη νοσηρή περιέργεια της κυρά Κατίνας και μας βομβαρδίζουν επί σειρά πολλών ημερών με ανούσιες λεπτομέρειες για το ίδιο (μπαγιάτικο) θέμα, π.χ. για τα του φόνου (συχνά με επαναλαμβανόμενες κατά κόρον αντιαισθητικές φωτογραφίες ημίγυμνων δολοφονηθέντων, όπως προσφάτως) που ενδιαφέρουν μόνο τους δικαστές, ξεπερνώντας έτσι και τα όρια της υπερβολής.
Όσο για τα επί καθημερινής βάσεως αστείρευτα «πάνελ πολιτικών συζητήσεων», όπου μια πλειάδα «σχετικών» ή και παντελώς άσχετων, συχνά άγρια συμπλεκομένων και απολίτιστα φωνασκούντων, «συνομιλητών» αμολάει το κοντό της και το μακρύ της επί παντός επιστητού, με ύφος ξερόλα, εδώ διεκδικούμε την παγκόσμια πρωτιά. Άσχετα από την προαναφερθείσα αυτή κατάσταση που χαρακτηρίζει την παγιωμένη αποχαυνωτική επίδραση της TV στον Έλληνα τηλεθεατή, θα καυτηριάσω μια επίκαιρη «είδηση», όχι τόσο από πλευράς του τρόπου μετάδοσής της, όσο από την οπτική γωνία της «δημιουργίας» της: Ιδιαίτερα αρνητική εντύπωση μου κάνει τις τελευταίες εβδομάδες ο αγώνας των καναλιών στα δελτία ειδήσεών τους να παρουσιάζουν τα (ανεξάντλητα!) βίντεο με «αυτομπουγελωνόμενους επώνυμους» της αλλοδαπής αλλά και ορισμένους της ημεδαπής, για φιλανθρωπικό, λένε, σκοπό: για τη συγκέντρωση χρημάτων υπέρ της έρευνας της (ανίατης) νόσου ALS (= Amyotrophic Lateral Sclerosis, δηλ. αμυοτροφική πλάγια σκλήρυνση).
Και ποιος αφελής πιστεύει ότι ο κάθε εκπρόσωπος της showbiz καλεί τα τηλεοπτικά συνεργεία από αίσθημα φιλανθρωπίας και όχι για την (έστω κρύα και ανούσια) αυτοπροβολή του, όπως έπραξε, π.χ., και ο τέως πλανητάρχης George W Bush (Ζωρζ Μπους) ο νεότερος;
Το χαρακτηριστικό της φιλανθρωπίας είναι το «Μη γνώτω η αριστερά τι ποιεί η δεξιά» και όχι η σάχλα των αυτομπουγελωμάτων όπου πλασάρεται το ιδιοτελές ως ανιδιοτελές. Η TV μάς κατάντησε παθητικούς παπαγάλους που αφομοιώνουμε, επικροτούμε και μιμούμαστε άκριτα την κάθε «έμπνευση» αρρωστημένων/δαιμόνιων μυαλών. Ακόμα και στη δεινοπαθούσα Γάζα έφτασε «το φρούτο» και είδαμε στις ειδήσεις νεαρούς Παλαιστίνιους να αυτομπουγελώνονται με βαμμένο κόκκινο νερό και με τριμμένα μπάζα, έστω και αν αυτή η ενέργεια εξέπεμπε σιωπηρά τη σχετική τους συμβολική αντίδραση. O νοών νοείτω!
Παρατηρήσεις:
Μέσα σε κλίμα νεανικής υστερίας έλαβε χώρα προ ημερών και το πολυπληθέστερο ελληνικό ομαδικό αυτομπουγέλωμα περίπου 420 νεαρών στην πισίνα γνωστού νησιωτικού κλαμπ.
Ειρωνεία της τύχης: Ο συνιδρυτής του Ice Bucket Challenge, 27χρονος Αμερικανός Correy Griffin, πνίγηκε στις 16 Αυγούστου 2014, ύστερα από παράτολμη βουτιά σε αποβάθρα από στέγη παρακείμενου σπιτιού (!), γιορτάζοντας έξαλλα, σε κατάσταση παροξυσμού, την τεράστια οικονομική του επιτυχία, δεδομένου ότι κύριος στόχος του όλου «εγχειρήματος» που σοφίστηκε ο εκλιπών ήταν η οικονομική ενίσχυση συνομήλικου φίλου του, πάσχοντος από τη νόσο ALS. Παράλληλα, οι νεκροί από το νέο αυτό «σπορ» αυξάνονται μέρα με τη μέρα, από χτυπήματα (λόγω «παραλλαγών» της διαδικασίας), καρδιακές προσβολές κλπ. Όλα αυτά, βέβαια, είναι ασήμαντες, μη ανακοινώσιμες λεπτομέρειες για την TV.
Κωνσταντίνος Δημ. Γλύστρας
