Το περασμένο Σάββατο ήμουν στην Αθήνα, στην περιοχή της πλατείας Βικτωρίας.
Περπατούσα, κινούμενη προς βορράν, στο δεξί πεζοδρόμιο της οδού Γ΄ Σεπτεμβρίου.
Σε κάποιο σημείο βλέπω μπροστά μου ένα ζευγάρι τυφλών. Ο άνδρας προσπαθούσε να κατευθυνθεί, με το μπαστούνι του στις αυλακωτές κίτρινες πλάκες και από πίσω τον ακολουθούσε κατά βήμα η γυναίκα του, που τον κρατούσε από τους ώμους.
Όμως, αυτή η «διακεκριμένη» διαδρομή για τους τυφλούς αποτελούσε, δυστυχώς, κίνηση μετ’ εμποδίων.
Τους συνάντησα σ’ ένα φανάρι και τους βοήθησα να περάσουν απέναντι, αφού το φανάρι δεν είχε προειδοποιητικό ήχο.
Στη συνέχεια βρήκαν την κίτρινη ραβδωτή λωρίδα κίνησης των τυφλών και προχώρησαν περίπου πέντε μέτρα χωρίς πρόβλημα. Αν συνέχιζαν λίγο ακόμη, θα πέφτανε πάνω στο περίπτερο και στις κρεμασμένες εφημερίδες και περιοδικά, γύρω γύρω από την τέντα-στέγαστρο του περιπτέρου.
Στρίψανε, όπως τους καθοδηγούσε η κίτρινη διαδρομή, αλλά τότε πέσανε πάνω σε δύο πελάτες, που βρίσκονταν μπροστά στο περίπτερο και λόγω στενότητας χώρου πατούσαν πάνω στην ειδική διαδρομή.
Και συνεχίστηκε η μετ’ εμποδίων διάβαση με την τέντα του μανάβη της γωνίας, όπου κρεμότανε μέσα στο πλάτος του πεζοδρομίου σε ύψος 1,50 μέτρο, για να προστατέψει την πραμάτεια του από τον ήλιο.
Αφού ξεπέρασαν αυτά τα εμπόδια, συνέχισαν μέχρι το φανάρι της οδού Χέυδεν. Περπατούσα δίπλα τους αφού και η δική μου κατεύθυνση συνέπιπτε με τη δική τους.
Ήθελα να περπατήσω πιο γρήγορα, με το ρυθμό των «ανοιχτομάτηδων», αλλά αισθανόμουν και εγώ συνυπεύθυνη για ό,τι επικρατούσε γύρω μου, έτσι συνέχισα μαζί τους προσπαθώντας να τους βοηθήσω σ’ αυτή την μετ’ εμποδίων διαδρομή, που έδειχνε σε όλο της το μεγαλείο την αδιαφορία για τον συνάνθρωπο, τον ρατσισμό και την απείθια στους νόμους. Αφού, σ΄ όλο το μήκος αυτής της διαδρομής μέχρι την οδό Χέϋδεν, η διάβαση τυφλών ήταν κατειλημμένη, με μοτοσυκλέτες, με τραπέζια και καρέκλες!! Κανείς από τους καταληψίες δεν νοιάζεται.Αλλά η πολιτεία, ο δήμος, η αστυνομία, τι κάνουν;
Αυτό το κακό ασφαλώς δεν δημιουργήθηκε τώρα, υπήρχε και τότε, που η δημοτική αστυνομία λειτουργούσε.
Αυτά για να μη μας φταίνε πάντα οι άλλοι, κύριοι της Αυτοδιοίκησης.
Ήμουν θυμωμένη και απελπισμένη.
Έτσι συνέχισα, πάντα στην ίδια πλευρά του πεζοδρομίου, μέχρι την οδό Δεριγνύ.
Υποψιασμένη πια, μα και περίεργη, παρατηρούσα την κίτρινη διαδρομή. Για περίπου δέκα μέτρα ήταν καθαρή, μετά παρενέβαινε ο ΟΤΕ. Στην είσοδο του garage, δεν είχαν αφήσει τίποτε όρθιο.Είχαν ξηλωθεί,σε μήκος περίπου πέντε μέτρων, οι πλάκες και παντού υπήρχαν σκόρπια φρεάτια σκεπασμένα με μεταλλικά καπάκια.
Όμως η συνέχεια δεν ήταν καλύτερη.
Οι κίτρινες αυλακωτές πλάκες υπήρχαν, αλλά φιλοξενούσαν μοτοσυκλέτες, αναίσθητων καβαλλάρηδων και λίγο πιο κάτω είχε παρκάρει πάνω τους ένα αυτοκίνητο,απαράδεκτου οδηγού.
Και όλα αυτά ,σήμερα, στο κέντρο της Αθήνας, σε μια περιοχή που προσπαθεί η πολιτεία να αναβαθμίσει. Πώς; Με αδιαφορία;
Αυτά τα φαινόμενα δεν είναι ίδιον των δρόμων της Αθήνας, θα διαπιστώσετε ότι βρίσκονται παντού.
Για του λόγου το αληθές, κάντε μια βόλτα στην περιοχή σας και θα δείτε τα ίδια προβλήματα αν όχι χειρότερα.
Το πρωί διέσχισα τη Γ. Παπανδρέου και μπήκα στην οδό Βάρναλη, εκεί οι ποδηλατόδρομοι είχαν μετατραπεί σε πάρκινγκ αυτοκινήτων, όσο για τις διαβάσεις ΑΜΕΑ στα πεζοδρόμια, δεν το συζητώ.
Είναι απαραίτητο όλοι να βοηθήσουμε με την προσωπική μας συμβολή, που δεν έχει κόστος, στην εφαρμογή των νόμων, επειδή, είναι η μόνη άμυνα και προστασία των αδυνάτων.
