ΟΛΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ότι κατά τη διάρκεια μετατροπής των συμβάσεων τηρήθηκαν οι κατά το χρόνο εκείνο οριζόμενες εκ του Νόμου προϋποθέσεις, εκτιμήθηκαν οι ανάγκες των φορέων και ελήφθησαν υπ’ όψιν όλα τα έγγραφα που βρίσκονται στη διάθεση του Δήμου, κρίθηκαν από το Υπηρεσιακό Συμβούλιο και το Διοικητικό Συμβούλιο και τελικώς επικυρώθηκαν από το ΑΣΕΠ βάσει του άρθρου 11 του Π.Δ. 164/2004.
Ρωτάμε, λοιπόν: Ποιο είναι το ακριβές αντικείμενο για έλεγχο, ποια τα κριτήρια που θα χρησιμοποιηθούν και πώς καταδεικνύεται η υπαιτιότητα του υπαλλήλου (όπως προβλέπει το άρθρο 42 του Ν. 4250/2014) και όχι του συνυπεύθυνου προϊστάμενου (Υπουργού, Νομάρχη, Δημάρχου, Προέδρου ΝΠΔΔ).
Συμπερασματικά, η μεθόδευση της διαδικασίας επανελέγχου μιας συγκεκριμένης ομάδας διοικητικών πράξεων του παρελθόντος, επειδή επιφέρει τομή τόσο στην αρχή της νομιμότητας όσο και στην ομαλή ροή της κοινωνικής ζωής των εμπλεκομένων, για να είναι σοβαρή και εντός του Συντάγματος, επιβάλλεται να γίνεται με όρους αμεροληψίας, ουδετερότητας και με τήρηση των αρχών της αναλογικότητας και της ισότητας. Αυτούς τους όρους μπορεί να τους εξασφαλίσει μόνο η Δικαστική εξουσία. Επιπλέον, μόνο η Δικαστική εξουσία μπορεί να εξασφαλίσει ότι σε περίπτωση διαπίστωσης παράνομης συμπεριφοράς, οι ευθύνες θα αναληφθούν από ΟΛΟΥΣ τους εμπλεκόμενους κατά το μέτρο που τους αναλογούν, δηλαδή θα απονεμηθεί Δικαιοσύνη.
Μύθος τρίτος: Αξιολόγηση
Με το νόμο για την αξιολόγηση των Δημοσίων υπαλλήλων (που δεν αξιολογεί δομές, τις οποίες αντιμετωπίζει ως απλό άθροισμα υπαλλήλων), καλούνται κρατικοί αξιωματούχοι να βλάψουν συνανθρώπους τους ακριβώς επειδή ο νόμος ορίζει ότι πρέπει υποχρεωτικά να βαθμολογηθεί από τους προϊσταμένους ποσοστό 15% των υπαλλήλων με βαθμό κάτω από τη βάση. Ακόμη κι αν σε μια υπηρεσία όλοι είναι άριστοι, ακόμη και σε υπηρεσίες που λόγω υποστελέχωσης οι λίγοι εναπομείναντες αγωνίζονται με αυτοθυσία και υπέρβαση των προσωπικών τους ορίων να ανταποκριθούν, θα πρέπει το 15% εξ αυτών να βαθμολογηθεί κακά.
Ο «παράλογος» αυτός νόμος είναι ενταγμένος στη λογική του περιττού ανθρώπου (περιττοί υπάλληλοι που πρέπει να μπουν στη διαθεσιμότητα ή να απολυθούν, περιττοί επιστήμονες, περιττοί ασθενείς κ.ο.κ.). Το δράμα του περιττού, του διωγμένου, του άχρηστου ανθρώπου είναι από τις πιο τραυματικές εμπειρίες.
Είναι προφανές ότι και εδώ αναζητείται δεξαμενή διαθεσιμότητας και ότι η Αυτοδιοίκηση διώκεται. Ωστόσο πρέπει να είμαστε σαφείς: o Δημόσιος τομέας έχει σύστημα αξιολόγησης και μάλιστα αυστηρό, αν εφαρμοστεί σωστά. Θα λύσει τα προβλήματα η «αξιολόγηση»; Μη λαϊκίζουμε. Θα επιδεινώσει την εξάρτηση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης από το κράτος, υποβαθμίζοντας ακόμη περισσότερο την πειθαρχική διαδικασία.
Να θυμηθούμε τέλος ότι:
-Οι Δήμοι έμειναν χωρίς πολλούς εργαζομένους (Καθαρίστριες εσωτερικών χώρων, Σχολικοί Φύλακες, Δημοτική Αστυνομία κ.ά.) και ήδη έχουν τεράστια προβλήματα λειτουργίας. Η αποψίλωση των Υπηρεσιών από προσωπικό έχει φτάσει σε οριακό σημείο την Τοπική Αυτοδιοίκηση μετά την οικονομική επίθεση και τον ασφυκτικό δημοσιονομικό έλεγχο.
-Είναι συνταγματικός κανόνας οι ίδιοι οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης να ρυθμίζουν τα του οίκου τους, ενώ το κράτος πρέπει να περιορίζεται ΜΟΝΟ σε έλεγχο νομιμότητας των πράξεών τους.
-Ο ρόλος του Δημάρχου και των Δημοτικών Αρχών είναι να διευθύνουν και ρυθμίζουν όλες τις τοπικές υποθέσεις, σύμφωνα με τις αρχές της επικουρικότητας και της εγγύτητας, με στόχο την προστασία, την ανάπτυξη και τη συνεχή βελτίωση των συμφερόντων και της ποιότητας ζωής της τοπικής κοινωνίας.
