Η αντιπαράθεση Κυβέρνησης και Σύριζα, έχει φθάσει σε επικίνδυνα υψηλό επίπεδο. Είναι επικίνδυνο για δύο λόγους: Ένας διότι έτσι εκτρέφεται ο διχασμός, ο τόσο εθνικά καταστροφικός όπως έχει αποδειχθεί και ο δεύτερος διότι έτσι «εμποδίζεται» η κυβέρνηση να ενεργεί νηφάλια, αντικειμενικά και αποτελεσματικά, έτσι ώστε ασχέτως εντυπώσεων και αντιπολιτευτικών κορωνών, να έχουμε τα ευνοϊκότερα αποτελέσματα για τη χώρα μας.
Γράφει ο Νίκος Αναγνωστάτος
Ένα από αυτά τα θέματα τα οποία δημιουργούν συγχύσεις και παρανοήσεις, είναι η έννοια των τόσο παρεξηγημένων Μνημονίων, η έννοια των οποίων έχει συνδεθεί με τα αυστηρά μέτρα και την απισχναντική για τους πολίτες λιτότητα. Τούτο είναι ένα σωστό συμπέρασμα από την αμελέτητα(;) αν όχι επιδιωχθείσα υπογραφή του πρώτου Μνημονίου τον Μάιο του 2010. Όμως η λέξη Μνημόνιο δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα κείμενο με τους όρους μιας συμφωνίας, όπως π.χ. στην αγοραπωλησία ενός πλοίου, για να μην ξεχνάμε τα νερά μας, υπογράφεται ένα Memorandum of Agreement, ένα Μνημόνιο δηλαδή, στο οποίο περιέχονται οι όροι της αγοραπωλησίας.
Το απεχθές και εν πολλοίς άδικο και υπερβολικό Μνημόνιο του 2010 και ό,τι άλλο υπογράφηκε κατ’ ανάγκη στη συνέχεια, βρίσκονται στο τέλος τους, χωρίς να τελειώνουν και οι υποχρεώσεις μας ως χρεώστες, διαρρηγνύουν όλοι τα ιμάτιά τους για να μην υπογραφεί ένα νέο Μνημόνιο. Ουδέν πιο λανθασμένο, διότι η υπογραφή ενός νέου Μνημονίου μπορεί να περιέχει ευνοϊκούς και ωφέλιμους όρους για τη χώρα μας και τον λαό μας και αυτό είναι που πρέπει να επιδιώξουμε, όπως π.χ. αν χρειαστούμε χρηματοδότηση, γιατί να πάμε στις αγορές με μεγαλύτερο επιτόκιο αφού μέσω ΕFS ή άλλη ευρωπαϊκή πηγή έχουμε καλύτερους όρους; Με δεδομένο ότι με ένα νέο Μνημόνιο ή όχι οι υποχρεώσεις μας ως χρεώστες είναι υπαρκτές και παραμένουν μαζί με τη στενή εποπτεία της Ε.Ε., το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε επομένως είναι να διαπραγματευθούμε ένα νέο Μνημόνιο με όσο το δυνατό καλύτερους όρους, για ανακούφιση των δεινοπαθούντων πολιτών και την δημιουργία συνθηκών ανάπτυξης.
Προϋπόθεση για επιτυχή συζήτηση και όχι διαπραγμάτευση η οποία δεν συνάδει σε εταίρους, αλλά και για να εξαχθούν πολύτιμα συμπεράσματα ως προς το αν οι εταίροι και δανειστές μας, θέλουν πράγματι να αποπληρωθούν τα δανεικά ή κάπου αλλού αποβλέπουν, κάτι που η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να το εξακριβώσει το γρηγορότερο δυνατό, ώστε να αποφευχθεί το δυσάρεστο αποτέλεσμα ότι σκάβουμε οι ίδιοι τον τάφο μας, είναι να τους πούμε απλά όσο και κατανοητά, ότι μόνο αν πετύχουμε ανάπτυξη θα δημιουργηθούν υγιή πρωτογενή πλεονάσματα και εξ αυτών δυνατότητα αποπληρωμή των χρεών μας. Τα πλεονάσματα που πετυχαίνουμε τώρα είναι ματωμένα άρα και θνησιγενή χωρίς ανάπτυξη και όσο συνεχίζονται τα αιματηρά αυτά μέτρα για να επιτύχουμε πρωτογενή πλεονάσματα, τόσο θα απομακρύνεται η όποια ανάπτυξη και όλο και περισσότερο θα υποφέρει ο ελληνικός λαός και οι επιχειρήσεις θα κλείνουν.
Επομένως το πρώτο το οποίο οφείλουν να αντιληφθούν οι εταίροι-δανειστές μας είναι ότι για να επέλθει δυνατότητα ανάπτυξης πρέπει να παγώσουν τις υποχρεώσεις πληρωμής τοκοχρεολυσίων για μια πενταετία τουλάχιστον. Ασφαλώς αν η ανάκαμψη συμβεί νωρίτερα, θα ενεργοποιηθούνε οι δανειακές πληρωμές, ενώ αν χρειάζεται λίγος ακόμη χρόνιος για ουσιαστική ανάκαμψη, να παραταθεί αναλόγως. Το βέλτιστο θα ήταν η Ε.Κ.Τ. να αναλάβει πλήρως και αποκλειστικά το δημόσιο χρέος και να μας χρεώνει με το επιτόκιο που χρεώνει τις Τράπεζες, μέχρι να συμφωνηθεί η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, επιτελώντας με τον πλέον άριστο τρόπο την ύπαρξη και προορισμό της.
Το επόμενο καθοριστικό βήμα της κυβέρνησης είναι να σταματήσουμε να επιδιώκουμε πρωτογενή πλεονάσματα και να αντισταθμιστούν με χαλάρωση των σκληρών μέτρων υπέρ των αδυνάτων και δεινοπαθούντων Ελλήνων. Ένα πρώτο μέτρο το οποίο θα ικανοποιήσει τους πολίτες και η δημοτικότητα της κυβέρνησης θα εκτιναχθεί, είναι η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, το οποίο ως συνέχεια του καταστροφικού «χαρατσιού», έχει δημιουργήσει τεράστια οικονομικά και πολιτικά προβλήματα στην κοινωνία μας. Να αντικατασταθεί δε με κάποιο λογικό φόρο όπως αυτός που εφαρμόζεται στην Ευρώπη, μειώνοντας ανάλογα το προσδοκώμενο πρωτογενές πλεόνασμα, ενώ θα ζωντανέψουν σιγά-σιγά τα διακόσια και πλέον επαγγέλματα τα οποία έκλεισε το «χαράτσι».
Θεωρείται αυτονόητο ότι πρέπει να δοθεί αρκετός χρόνος για την αποπληρωμή παλαιών οφειλών. Πολλοί ομιλούν για 72 ή και 100 δόσεις σε αυτούς που αποδεδειγμένα αδυνατούν να ανταποκριθούν διαφορετικά και έτσι θα εισπραχθούν ποσά τα οποία δεν θα ήταν δυνατό να εισπραχθούν. Η πολιτεία πρέπει να καταλάβει ότι δεν επιτρέπεται να ταλαιπωρεί και να καταδυναστεύει τους πολίτες της που αδυνατούν να καταβάλουν τις υποχρεώσεις τους από ευθύνη αυτής ταύτης της Πολιτείας με το ξεζούμισμα που τους επέβαλε, έστω και αν αυτό θεωρήθηκε αναγκαίο.
Με τις πιο πάνω γενικές αρχές να συνταχθεί ένα νέο Μνημόνιο, με τη δέσμευση της κυβέρνησης ότι θα συνεχίσει τις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές και ό,τι άλλο έχει ήδη συμφωνηθεί, με την προϋπόθεση ότι δεν θα διαταραχθούν τα πιο πάνω και ότι δεν θα δημιουργηθούν νέα ελλείμματα. Το όποιο δε συμπληρωματικό δάνειο από κάποια ευρωπαϊκή πηγή, με το χαμηλό επιτόκιο κοντά στο 1,5%, να χρησιμοποιηθεί αποκλειστικά για αναπτυξιακούς σκοπούς.
Εάν η Κυβέρνηση κατορθώσει να πείσει τους ευρωπαίους εταίρους μας για την υπογραφή ενός τέτοιου Μνημονίου, είναι βέβαιο ότι γρήγορα θα δημιουργηθούν συνθήκες ανάπτυξης, προς όφελος και των δανειστών και το πολιτικό κλίμα θα αναστραφεί πανηγυρικά. Ας το επιδιώξει η Κυβέρνηση και είναι βέβαιο ότι οι Έλληνες θα το επικροτήσουν.
