Στις 7 Φλεβάρη 1992, στην oλλανδική κωμόπολη Maastricht υπογράφηκε η ομώνυμη συνθήκη που μας καταδυναστεύει. Τα 12 τότε κράτη – μέλη της Ε.Ο.Κ. συμφώνησαν για τη δημιουργία της Πολιτικής, Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (Ο.Ν.Ε.). Τα βασικά κριτήρια για τη σύγκλιση των κρατών ήταν:
1. Το δημοσιονομικό έλλειμμα να μην υπερβαίνει το 3% του Α.Ε.Π. (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν)
2. Το ποσοστό του δημόσιου χρέους να μην υπερβαίνει το 60% του Α.Ε.Π. ή να δείχνει διαρκή πτωτική τάση.
3. Το ποσοστό πληθωρισμού να μην υπερβαίνει περισσότερο από 1,5 μονάδα τον μέσο όρο των τριών κρατών – μελών με τις καλύτερες επιδόσεις.
Στην τυπικά ενοποιημένη Ευρώπη -λεγόμενη Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.)- η διατήρηση των όρων και κανόνων της σύγκλισης μέσω Maastricht καταδεικνύεται ένας μακρινός και ανέφικτος στόχος έως και απαράδεκτος για τους λαούς της. Μια υπερεθνική γραφειοκρατία απρόσωπων τεχνοκρατών κινεί τα νήματα από το ιερατείο των Βρυξελλών. Αποσκοπούν -και το επιτυγχάνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό- στη δημιουργία μιας εξουσίας, η οποία να διασφαλίζει τη λειτουργία της σ’ έναν ενιαίο οικονομικό ζωτικό χώρο. Συνυπάρχουν, κατανέμουν, μοιράζουν και ξαναμοιράζουν μεταξύ τους αενάως την «εσωτερική» οικονομία της Ευρώπης, όπου είναι οι κυρίαρχοι στον ενιαίο χώρο. Πολυεθνικές και υπερεθνικές επιχειρήσεις ΟΛΙΓΟΠΩΛΙΟΥ κυριαρχούν στο χώρο, χρησιμοποιώντας τους κοινοτικούς πόρους και τη νομοθεσία, η οποία μετά Maastricht «απελευθερώθηκε» κατά τα δικά τους μέτρα και σταθμά. Κύριος μοχλός ΠΙΕΣΗΣ, ο τραπεζικός πυλώνας. Ο βασικός αιμοδότης του δύσμορφου καπιταλισμού. Με τα δικά τους κριτήρια ερμηνεύουν και αιτιολογούν, όσο πιο νομότυπα γίνεται, τις κινήσεις και τις πράξεις τους. Με τη γερμανική κηδεμονία τα τελευταία χρόνια που θέλει να καθυποτάξει τους λαούς και τις οικονομίες της Ευρώπης, δημιουργείται ένας πιο σκληρός πυρήνας που έχει ως μοναδική λογική το μονόπλευρο κέρδος. Προχωρούν λοιπόν όσο μπορούν στην ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ των δομών και των θεμελίων της κοινωνίας. Πρόνοια, Υγεία, Παιδεία, Εργασία, Οικονομία, Ασφάλιση, Πολιτισμός κλπ. Όσο το δυνατόν περισσότερη ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ τους.
Για να μη ξεφύγουμε από τη σημασία την Συνθήκης Maastricht περιγράφουμε τα προαναφερόμενα τα οποία δείχνουν την μετατροπή σε ΑΠΟΚΛΙΣΗ και όχι σύγκλιση των κρατών της λεγόμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Κλείνοντας θα παραθέσουμε ένα ακριβές απόσπασμα του «μετριοπαθούς» Αμερικανού καθηγητή James K. GALBRAITH, γιού του γκουρού της οικονομίας Kenneth GALBRAITH, από συνέντευξή του σε ελληνική εφημερίδα:
«Εάν ρωτήσετε τους υψηλά ιστάμενους του ΔΝΤ –και το έχω κάνει αυτό- γιατί πρέπει να υπάρχει ο στόχος του 3% για τα ελλείμματα προϋπολογισμού, γιατί ο στόχος για την αναλογία χρέους – ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος πρέπει να είναι 60% και γιατί οι στόχοι πρέπει να υλοποιούνται μέσα σε μια πενταετία, δεν έχουν την παραμικρή ιδέα.
Ρωτήστε τους γιατί το χρέος να μην είναι 80% ή 100% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος και γιατί ο στόχος επίτευξης να μην είναι το 2015 ή το 2050 αντί του 2015 και δεν έχουν να προσφέρουν καμία απάντηση. Επειδή δεν υπάρχει καμία απάντηση από την οπτική γωνία της οικονομικής θεωρίας.
Αυτά τα νούμερα και οι στόχοι αποτελούν αυθαίρετα συμπεράσματα, ενώ είναι γνωστό ότι όσο πιο σκληρό είναι ένα πρόγραμμα λιτότητας, τόσο πιο απίθανη και μη ρεαλιστική είναι η επιτυχία του».
Θάνος Κανελλόπουλος
Οικονομολόγος
