Τα μοντέλα περί του χρέους σε ευρώ

Στ.- Ο ίδιος Γερμανός οικονομολόγος, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Τα Νέα» -(φύλλο της 15^ης – 16^ης Νοεμβρίου 2014)– «Ο μεγάλος πόλεμος των οικονομολόγων» του Γ. Παππά (σελ. 36), τονίζει, μεταξύ άλλων απόψεων, ότι η μεταφορά πόρων από τον Βορρά στον ευρωπαϊκό Νότο δεν είναι δυνατόν να διατηρηθεί, καθ’ όσον ο Βορράς πρέπει να συντηρεί το 40% των κατοίκων της Ο.Ν.Ε., όπου θα «τσιμεντοποιηθούν» οι μισθοί σε υψηλά επίπεδα και, ότι η τεχνητή μεταφορά κεφαλαίων στον ευρωπαϊκό Νότο ανέκοψε την άνοδον την οποίαν εμφάνισε η αγορά ακινήτων στην Ο.Δ. της Γερμανίας στο μέσον, χρονικώς, της κρίσεως, ότι πρέπει να γίνει “κούρεμα” όχι μόνον του δημόσιου, αλλά και του ιδιωτικού χρέους, ότι «οι πιστωτές πρέπει να δουν κατάματα την αλήθεια, να αναγνωρίσουν ότι θα απωλέσουν ένα μέρος των χρημάτων τους και να τερματισθεί η πολιτική των μηδενικών επιτοκίων  και, ότι θα πρότεινε στην Καγκελλάριο Άνγκελα Μέρκελ “κούρεμα”  του ελληνικού χρέους και επί λέξει τονίζει: «Ωστόσο θα το συνέδεα με αλλαγή στη συμμετοχή στο ευρώ. Δηλαδή να δούμε ταυτόχρονα εάν κάποιες χώρες θα ήταν καλύτερα για κάποιο διάστημα εκτός του ευρώ, με το δικό τους νόμισμα, να υποτιμηθούν και αργότερα να επιστρέψουν. Θεωρώ σημαντική τη ρήτρα επανόδου αλλά και την συνέχιση της νομικής συμμετοχής τους στο ευρωσύστημα». Αυτή είναι η πρόταση του Χανς – Βέρνερ Ζιν για την «ανοιχτή Νομισματική Ένωση», που αναγνωρίζει ωστόσο, ότι πολιτικά δεν έχει πολλές πιθανότητες υλοποίησης, καθ’ όσον ευρίσκεται εκτός νομισματικής πραγματικότητος, κατά την άποψη του γράφοντος. Πιθανόν όμως ο φίλος της χώρας μας, ως προς το “κούρεμα” του δυσβάστακτου εξωτερικού δημόσιου χρέους μας των 325 δις ευρώ –περίπου– να υπονοεί, και εμμέσως να υποδεικνύει, μιαν διαδοχική διάλυση της Ευρωζώνης και κατάργηση του εχθρικού, τουλάχιστον για την Ελλάδα, ευρώ, με την περιγραφείσα διαδικασία εξόδου – εισόδου στην Ο.Ν.Ε. Πάντως, ισχύοντος του ευρώ, ο Χανς – Βέρνερ Ζιν, ως μέλος της ομάδος των 5 οικονομικών συμβούλων της γερμανικής κυβερνήσεως, θεωρεί, όπως όλη η ομάδα, ότι η υιοθέτηση ελαχίστου μισθού και η αύξηση των κοινωνικών παροχών θέτουν σε κίνδυνο την ανταγωνιστικότητα της γερμανικής οικονομίας», μάλλον προς ψυχική δοκιμασία της συντριπτικής πλειοψηφίας των Γερμανών, οι οποίοι, μέσω του ευρώ, καταπιέζουν τους λαούς του ευρωπαϊκού Νότου στα πλαίσια της πολιτικής της λιτότητας.

Ζ.- Δυστυχώς, στον απαράδεκτο εκτροχιασμό των δημοσίων δαπανών και του δημόσιου χρέους της χώρας μας, βαρύτατη ευθύνη έχει και η ασκηθείσα δημοσιονομική πολιτική των κυβερνήσεων του Κώστα Αλ. Καραμανλή, προφανώς, λόγω άγνοιας των νομισματικών κανόνων του ευρώ. Συγκεκριμένως: α) Στα τέλη του 2009 οι πρωτογενείς δημόσιες δαπάνες ανήλθαν στο ποσόν των 57,98 δις ευρώ, έναντι 30,46 δις ευρώ στα τέλη του 2003, β) Στις 31 Μαρτίου 2004 το δημόσιο χρέος ανήρχετο στο ποσόν των 184,51 δις ευρώ, ήτοι στο 98,3% του Α.Ε.Π., έναντι 297,72 δις ευρώ, ήτοι στο 129,7% του Α.Ε.Π. στα τέλη του 2009. Βεβαίως, στα τέλη του 2013, το δημόσιο χρέος ανήλθε στο 175,1% του Α.Ε.Π. και στο Α΄ τρίμηνο του 2014 ανήλθε στο 174,1 του Α.Ε.Π. (Πηγές: κείμενο «Υψηλό μεν, στο 174,1% του Α.Ε.Π., διαχειρίσιμο δε το ελληνικό χρέος» του Σ. Νίκα, στην εφημερίδα «Οικονομική Καθημερινή» – φύλλο της 23^ης Ιουλίου 2014, σελ. 19, κείμενο «Απειλή “αστερίσκων”» στα στατιστικά στοιχεία της Ελλάδας για το έλλειμμα και το χρέος» του Σ. Νίκα, στην εφημερίδα «Οικονομική Καθημερινή» – φύλλο της 28^ης Αυγούστου 2014, σελ. 18, κείμενο Γ. Πρετεντέρη στην εφημερίδα «Τα Νέα» της 17 Σεπτεμβρίου 2014, στη στήλη «Εμπιστευτικά», σελ. 38.