H θρησκευτική μισαλλοδοξία που σε ένα νέο ωμό περιστατικό έκρηξης βίας, άφησε πίσω της τουλάχιστον 12 νεκρούς και 7 τραυματίες, καταφέρνοντας να οπλίσει τα χέρια δραστών που πρόσκεινται στο Ισλάμ και οι οποίοι πραγματοποίησαν τρομοκρατική επίθεση στα γραφεία της εφημερίδας «Charlie Hebdo», στην καρδιά του Παρισιού, έχει προκαλέσει παγκόσμιο σοκ. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες που υπήρξαν, δύο ή τρεις μαυροφορεμένοι άνδρες εισέβαλαν στο κτίριο της εβδομαδιαίας σατιρικής εφημερίδας και άρχισαν να πυροβολούν με καλάσνικοφ, φωνάζοντας «ο Αλλάχ είναι μεγάλος» και «εκδικούμαστε για τον προφήτη».
Γράφει ο Γιώργος Κανελλόπουλος
Ο 80χρονος «αιρετικός» George Wolinski είναι ο πιο γνωστός από τους τέσσερις σκιτσογράφους που είχαν αυτό το άδοξο τέλος -μεταξύ των υπολοίπων συντακτών, δημοσιογράφων και προσωπικού ασφαλείας- και αγαπημένος σε μας από τα περιοδικά «Μαμούθ» και «Βαβέλ», από τα βιβλία «Σκέψεις» και «Ανοιχτή επιστολή στη γυναίκα μου». Μαζί με τους Charb, Cadut και Tignous, έπεσαν νεκροί επί τω έργω, μέσα στα γραφεία της εφημερίδας, από τους δράστες που μιλούσαν άπταιστα γαλλικά και σύμφωνα με τις ίδιες μαρτυρίες, είπαν ότι είχαν σχέσεις με την Αλ Κάιντα.
«Δεν πρόκειται για φανατικούς που έδρασαν αυθόρμητα», δήλωσε ένας αστυνομικός, ενώ ενδεικτικό της ψυχραιμίας τους είναι ότι παρόλο που αρχικά έκαναν λάθος και σταμάτησαν στον αριθμό 6 της οδού όπου στεγαζόταν παράρτημα της εφημερίδας, «εκεί δεν πυροβόλησαν, δεν πανικοβλήθηκαν, πήγαν στον αριθμό 10, όπου βρίσκεται η σύνταξη». Αναλυτές θεωρούν επίσης πιθανό να έχουν πολεμήσει με τζιχαντιστές στο εξωτερικό και ότι ακόμα και αν δεν έλαβαν οδηγίες από τζιχαντιστική οργάνωση, είναι πιθανό να συνεργάζονται με την Αλ Κάιντα ή το Ισλαμικό Κράτος. Πάντως Σύρος τζιχαντιστής του ΙΚ, ο Αμπού Μουσάμπ, χαιρέτισε το χτύπημα δηλώνοντας ότι «τα λιοντάρια του Ισλάμ πήραν εκδίκηση για τον Προφήτη μας».
Εκτός από τις διαδικτυακές μαζικές εκδηλώσεις αλληλεγγύης, το μακελειό έβγαλε αυθόρμητα δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους γαλλικών πόλεων, αλλά και σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, που κρατώντας πλακάτ με τη φράση «Je suis Charlie» πραγματοποίησαν σιωπηρή διαμαρτυρία. Εν τω μεταξύ τα γαλλικά και διεθνή μέσα ενημέρωσης αναδημοσίευσαν τα επίμαχα σκίτσα για τον προφήτη Μωάμεθ της Charlie Hebdo, υποστηρίζοντας ότι η καλύτερη απάντηση στην επίθεση είναι η κλιμάκωση της σάτιρας.
Η ιστορία της εφημερίδας «Charlie Hebdo» είναι συνυφασμένη με τις απειλές, κυρίως από ισλαμιστές εξτρεμιστές, που αντιδρούσαν στη δημοσίευση σκίτσων του Μωάμεθ. Το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι στη Γαλλία τα τελευταία χρόνια, με την άνοδο της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν και τα προβλήματα από τη συνύπαρξη των θρησκειών (βλ. απαγόρευση μαντίλας κ.α.), πρόσφεραν πλούσιο υλικό στους σκιτσογράφους της. Η μακρόχρονη ιστορία της ξεκίνησε το 1969, όταν μια ομάδα συντακτών αποφάσισαν να εκδώσουν την εβδομαδιαία «Hara-Kiri Hebdo». Η πρώτη έκδοση της «Charlie Hebdo», τον Ιούλιο του 1992, πούλησε 100.000 φύλλα. Ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο ήταν το φύλλο της 9ης Φεβρουαρίου του 2006, το πρωτοσέλιδο του οποίου απεικόνιζε τον προφήτη Μωάμεθ να κλαψουρίζει λέγοντας «είναι σκληρό να σε αγαπάνε ηλίθιοι» και αναδημοσίευε τα αμφιλεγόμενα 12 σκίτσα του Μωάμεθ της δανέζικης εφημερίδας «Jyllands Posten», ενώ κατάφερε να πουλήσει 160.000 φύλλα. Όταν το 2012 δημοσίευσε νέα σατιρικά σκίτσα για τον Μωάμεθ, η Γαλλία έκλεισε πρεσβείες, πολιτιστικά κέντρα και σχολεία σε 20 χώρες υπό τον φόβο αντιποίνων.
Για όσους παρακολουθούν την πορεία της υπόθεσης με τα σκίτσα για τον Μωάμεθ, που ξεσήκωσε την οργή των Μουσουλμάνων το 2006, η πολύνεκρη επίθεση κατά της σατιρικής εφημερίδας «Charlie Hebdo» δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία. Οι απειλές είχαν πληθύνει και η αστυνομία είχε θέσει την εφημερίδα υπό προστασία.
Η μισαλλοδοξία, το μίσος εναντίον όσων έχουν διαφορετική άποψη (πολιτική τοποθέτηση, θρησκεία κ.λπ.) δεν είναι φυσικά σημερινό φαινόμενο. Μάλιστα, έχει σημαδέψει ανεξίτηλα και με κεφαλαία γράμματα την παγκόσμια ιστορία, εκκινώντας ακόμη και παγκόσμιους πολέμους. Και για να μην πάμε πολύ μακριά, σε σταυροφορίες και άλλα τινά και δεινά, που μας συνοδεύουν και μέχρι τις μέρες μας όταν ηγέτες αποφασίζουν να «συνομιλούν με τον Θεό», τον δικό τους, κατά προτίμηση, θεό, αρκεί και μόνο να αναλογιστούμε τις φρικαλεότητες του ναζιστικού καθεστώτος στη νεώτερη ιστορία, που οδήγησε στη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης και εξόντωσης και, τελικά, στο Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Ευρώπης.
Η θρησκευτική ή πολιτική μισαλλοδοξία μπορεί να σταματήσει την ελευθερία του Τύπου, ακόμη και την ελευθερία που εννοεί να δείχνει μόνο προς τη μια «σκοτεινή» πλευρά του φεγγαριού; Αναπάντητο θα μείνει τελικά το ερώτημα σε θεωρητικό και ηθικό, τουλάχιστον, επίπεδο, καθώς μόλις και μετά βίας, ακόμα και οι δυτικές κοινωνίες, όσο σύγχρονες και αν θέλουν να ονοματίζονται, πασχίζουν να βγουν από το θεοκρατικό καθεστώς ολόκληρων αιώνων Ιστορίας. Όλα τελικά κρίνονται μετά λόγου γνώσεως…
