Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο γνωρίσαμε την επέλαση του άκρατου καταναλωτισμού, τον οποίο με πρωτοφανή μαεστρία μας επέβαλε το κεφάλαιο. Στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη σιγά σιγά η καταναλωτική κουλτούρα έγινε πρώτη αξία και οι ίδιες οι αξίες, έγιναν και αυτές αγαθά εμπορικής εκμετάλλευσης. Δεν είναι μόνο το νερό που παγώνει σε θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν. Όσο και αν ακούγεται παράδοξο, ο ανθρώπινος τρόπος σκέψης, στην πορεία του χρόνου, «παγώνει» και αυτός και αρνείται πεισματικά να κάνει χώρο στο μυαλό του για το καινούργιο, το καινοτόμο. Αυτό συμβαίνει, κυρίως, στους ενήλικες από τους οποίους όμως επηρεάζεται σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό η νέα γενιά μέσα από την οικογένεια και την παιδεία. Ο άνθρωπος, από τη φύση του, είναι το πλέον εγωιστικό από όλα τα έμβια όντα. Ο εγωισμός τον εγκαταλείπει δεκαπέντε λεπτά μετά το φυσικό θάνατο, λένε κάποιοι. Αυτό το βλέπουμε συχνά στη χορεία των πολιτικών που παραμένουν αγκυλωμένοι σε αναχρονιστικές ιδέες –ιδεολογίες για την ικανοποίηση του εγωισμού που τους διακατέχει. Άλλοι πάλι μέσα από το χώρο της πολιτικής χρησιμοποιούν αυτές τις ανθρώπινες εμμονές ως ένα καλό όχημα για να πετύχουν στην πολιτική τους στρατηγική και πολύ συχνά τα καταφέρνουν να κυβερνούν τους λαούς. Αυτό δεν είναι πρωτόγνωρο, ούτε σπάνιο, στην ιστορία των πολιτικών. Πολιτικές και ιδεολογίες που έχουν αμετάκλητα φθαρεί από το χρόνο συντηρούνται από κάποιους «επώνυμους» που γνωρίζουν και οι ίδιοι ότι βρίσκονται σε λάθος δρόμο και παρά ταύτα επιμένουν σε αυτές για να απολαμβάνουν το παλιό τους προφίλ επιδεικνύοντας μια ανόητη ετερότητα. Σε τέτοιες και παρόμοιες εμμονές οφείλεται η άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας και οι εμμονές σε απωθημένα ιδεολογικά κατάλοιπα. Από τη φύση του ο άνθρωπος την αλλαγή, ακόμη και αν πρόκειται για το καλό του, την εκλαμβάνει ως απειλή. Παραμένει «κολλημένος στη σίγουρη» πεπατημένη και αυτό όχι μόνο ως απλός πολίτης αλλά και ολόκληρες κυβερνήσεις που κρατούν στα χέρια τους την τύχη μικρών και μεγάλων λαών. Βρισκόμαστε στο κατώφλι της τρίτης χιλιετίας και υπάρχουν ακόμη κυβερνήσεις που συντηρούν κρυφό δόγμα να εξαφανίσουν το Ισραήλ από το χάρτη με την κατασκευή πυρηνικών όπλων όπως είναι η περίπτωση του θεοκρατικού Ιράν. Οι άνθρωποι που κρύβονται πίσω από τέτοια τερατώδη παρανοϊκά σχέδια δεν μπορεί παρά να ζουν ακόμη στην εποχή των παγετώνων. Αλλά και στην εποχή της σημερινής Ελλάδας (2015) κάποιοι πολιτικοί ηγέτες μπορεί να μη σχεδιάζουν καταστροφές, αλλά σίγουρα κάποια τμήματα της εγκεφαλικής ουσίας έχουν πιστέψει πως οι πολίτες σιτίζονται με άγρια χόρτα. Πως εξηγείται με την απλή λογική ένα κόμμα που κερδίζει το 36% (+-) να μιλάει μέσα και έξω από την Ελλάδα ότι έχει την εντολή του ελληνικού λαού; Το υπόλοιπο 60 – 65% έδωσε τέτοια εντολή; Μπορεί βέβαια σύμφωνα με τους νόμους να αποκτά τη δεδηλωμένη αλλά υπάρχει και το 60% που πρέπει να γίνεται σεβαστό.
Γράψαμε και άλλη φορά από αυτήν την στήλη για τη λεγόμενη Δημοκρατία της κάλπης. Είναι ιστορικά καταγραμμένο ότι η κάλπη πολύ συχνά δεν έλυσε προβλήματα ουσίας στις κοινωνίες. Παραμένει ωστόσο, ένα αναγκαίο εμπεδωμένο δημοκρατικό εργαλείο για να αποφεύγονται ή να προλαμβάνονται ανώμαλες, ακόμα και επικίνδυνες καταστάσεις. Η πολιτική ιστορία όμως, είναι γνωστό και καταγεγραμμένο στην Ελλάδα (και αλλού) ότι η κάλπη και το αποτέλεσμά της καθόλου δεν εγγυάται την ανάδειξη των πραγματικά ικανών με ήθος και γνώσεις. Όχι σπάνια άνθρωποι που δεν έχουν εργαστεί ούτε μια μέρα στη ζωή τους παίρνουν στα χέρια τους την τύχη ολόκληρου λαού. Σε άλλες χώρες του δυτικού πολιτισμού δεν ενθαρρύνεται ο αριβισμός και η εξουσιομανία που μαστίζει την πολιτική ζωή σε πολλές άλλες χώρες μεταξύ των πρώτων και η δική μας. Η πολιτική μαζί με τα θρησκεύματα κατατάσσονται στα αρχαιότερα επαγγέλματα και επιμένουν να βιώνουν την εποχή των παγετώνων γιατί το ίδιο έκαναν και οι άλλοι πριν από αυτούς.
Γιώργος Σταυράκης
κοινωνιολόγος
