Θέμα για ψυχανάλυση…
– Μπα, δεν το εφαρμόζω.
– Α, το ’φερες για να το σκίσεις; Τον ρωτάει ο ψυχαναλυτής.
– Θέλω να κάνω αντιπολίτευση στο Μνημόνιό μου.
– Θα πας στην αντιπολίτευση; Απορεί ο ψυχαναλυτής.
– Α, πα πα! Και να κάνω αριστερή παρένθεση; Όχι.
– Θα το σκίσεις ως κυβέρνηση;
– Όχι, είναι πολύ καλό Μνημόνιο. Απλά εμένα δεν μου αρέσει. Είναι κόντρα στη φύση μου.
Οπότε, ο ψυχαναλυτής, μη βγάζοντας άκρη με το «πήγαιν’ έλα» της σκέψης Τσίπρα, του λέει στο τέλος:
– Μάλιστα. Για πάμε πάλι στα χρόνια της ΚΝΕ και τη μητρική φιγούρα της Μέρκελ.
Ο διάλογος δεν αποτελεί έμπνευσή μου, αλλά ανήκει σε ένα ταλαντούχο σκιτσογράφο που ανακάλυψα στο Facebook, τον κ. Χρήστο Παπανίκο. Ο διάλογος συνοδεύει ένα σκίτσο του, με τη φιγούρα του κ. Τσίπρα στον καναπέ του ψυχαναλυτή να απολογείται δακρύζοντας και τον ψυχαναλυτή στην πολυθρόνα του να τον ακούει υπομονετικά. Πρέπει δε να συμπληρώσω ότι το μαξιλαράκι που ξεκουράζει τα πόδια του ο κ. Τσίπρας, είναι ο παχουλός κ. Καμμένος, που μονολογεί:
– Θέλω το υπουργείο μου…
…ή θέμα για γέλια;
Ενώ λοιπόν, βρισκόμαστε σε κατάσταση που χρήζει παρακολούθησης από ειδικούς επιστήμονες (ψυχαναλυτές κυρίως), οδηγούμαστε σε εκλογές τις οποίες αποφάσισε ένας άνθρωπος, ο οποίος λέει ότι «έκανε συμβιβασμό» με τους δανειστές μας στην ΕΕ, αλλά ο ίδιος «δεν συμβιβάστηκε ποτέ».
Ένας άνθρωπος που πίστευε πως αν απειλούσε με έξοδο της χώρας από την ΕΕ θα τρόμαζε τους Ευρωπαίους και αιφνιδιάστηκε όταν του είπαν ότι μπορεί να φύγει και έχουν πρόγραμμα για να τον βοηθήσουν κιόλας.
Έναν άνθρωπο, που δεν ήθελε να συνεργαστεί με κανέναν από τους πολιτικούς του αντιπάλους για την αντιμετώπιση της κρίσης και προχωράει σε εκλογές για να μη συνεργαστεί με κανέναν ζητώντας αυτοδυναμία.
Δεν αντέχω. Γράφω και χαμογελάω.
Και τι θα κάνει εάν δεν έχει αυτοδυναμία (που δεν θα έχει). Θα ξανακάνει εκλογές; Σιγά…
…ή μήπως για κλάματα;
Και δεν φτάνει αυτό. Έχουμε και τον άλλο. Τον κ. Λαφαζάνη, το νοσταλγό της Ρωσικής Επανάστασης του 1917, ο οποίος αφού, τουλάχιστον κατάλαβε ότι τσαρικά ανάκτορα δεν υπάρχουν πια, αποφάσισε να καταλάβει το Νομισματοκοπείο ή την Τράπεζα της Ελλάδος και να πάρει τα μετρητά. Και μιας και δεν μπόρεσε να κάνει ούτε αυτό, «την έκανε» από τον πρώην σύντροφο και συνοδοιπόρο του, δημιούργησε κόμμα και ζητά τη ψήφο μας για να μας πάει στη δραχμή. Από τη μια στιγμή στην άλλη. Όπως ο πρώην συνοδοιπόρος του, που θα έσκιζε το μνημόνιο την επομένη των εκλογών.
Φεύγω για παραλία
Γι’ αυτό και εγώ, καλέ μου αναγνώστη, θα φύγω για διακοπές και θα επιστρέψω το Σάββατο πριν τις εκλογές για να ψηφίσω. Διότι, κακά τα ψέματα, η αποχή και το άκυρο ή το λευκό δεν είναι λύση. Δεν θα επιτρέψω στα όποια κομματόσκυλα να βγάλουν τον όποιο πρωθυπουργό τους. Θα ψηφίσω. Άλλωστε, το δάνειο εγκρίθηκε, το μνημόνιο υπογράφηκε για 3 χρόνια, η χώρα έχει δεσμευθεί για 32 χρόνια, βρισκόμαστε υπό τον έλεγχο των «θεσμών» και τέλος σ’ αυτές τις εκλογές όλοι αγωνίζονται για να κάνει κυβέρνηση ο… Τσίπρας. Το ’πιασες το υπονοούμενο; Αν όχι, ξεκίνα πάλι από τον ψυχαναλυτή πιο πάνω, γιατί εγώ φεύγω…
