Το ερέθισμα για τη συγγραφή του παρόντος κείμενου μου το έδωσε η πρόσφατη δήλωση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς. Συγκεκριμένα ο πρόεδρος του ΕΚ μιλώντας στο γαλλικό ραδιόφωνο για το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου 2015 δήλωσε: «Θαυμάζω τη νέα νίκη του Τσίπρα, τον τρόπο που διαχειρίστηκε την κατάσταση και επανεξελέγη. Είναι πολιτικά και στρατηγικά κάτι που δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω την εμμονή της συμπόρευσης με αυτό το «παράξενο» ακροδεξιό κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων». Η δήλωση περιέχει δύο στοιχεία: το πρώτο – ο θαυμασμός – έχει σχέση με τη διαχείριση της κατάστασης, με την πολιτική στρατηγική και τακτική για την επίτευξη του βασικού στόχου, την κατάληψη της εξουσίας. Σύμφωνα με τη μακιαβελλική αντίληψη της πολιτικής βασικός στόχος του ηγέτη – προφανώς και των ευρωπαίων ηγετών, όπως υπονοείται στη δήλωση – είναι η κατάληψη της εξουσίας και όχι βέβαια το αριστοτελικό αγαθό. Το δεύτερο στοιχείο αναφέρεται στη μη κατανόηση της συνεργασίας του Τσίπρα με τον Καμμένο. Αναρωτιέται πως είναι δυνατόν ένα κόμμα που εμφανίζεται στην πνευματική πρωτοπορία με τόσους διανοούμενους στις τάξεις του, να συγχρωτίζεται πολιτικά με καθυστερημένους και «ψεκασμένους». Μα αγαπητέ Μάρτιν είναι η άλλη όψη του νομίσματος, η μακιαβελλική διατήρηση της εξουσίας, ώστε να συνεχιστεί ο θαυμασμός σου…
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Αν ο πρώτος και κύριος σκοπός της πολιτικής δραστηριότητας του Τσίπρα και των συντρόφων του είναι η κατάληψη και διατήρηση της εξουσίας – και σίγουρα αυτός είναι – πρέπει να αναζητήσουμε τους λόγους για τους οποίους αυτός επιτυγχάνεται καλύτερα μέσω της συνεργασίας του με τον Καμμένο των ΑΝΕΛ και όχι με το ΠΑΣΟΚ ή/και το ΠΟΤΑΜΙ. Η αναζήτηση των συγκεκριμένων λόγων μας οδηγεί στην προσπάθεια κατανόησης της βαθύτερης …ψυχής αυτού του ελληνικού πολιτικού μορφώματος, των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Οι ΑΝΕΛ είναι ένα κόμμα της λαϊκής Δεξιάς και μάλιστα στην πιο αυθεντική μορφή της. Η ταυτότητά του εκφράζεται με το τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», το οποίο είναι στο βάθος του αντιευρωπαϊκό, διότι είναι το σύμβολο των κλειστών οριζόντων, το σύμβολο των δεσμών του αίματος, του τόπου και της πίστης, που κλείνει το άτομο στα στενά όρια των δικών του ανθρώπων. Απώτερος σκοπός της ελληνικής λαϊκής Δεξιάς διαχρονικά είναι η κατοχή του κράτους δια του κόμματος, για την εξυπηρέτηση ίδιων κλειστών κυκλωμάτων και σημαντικότερο χαρακτηριστικό της είναι η στενή σχέση της με τη θρησκεία, με την Ορθοδοξία. Παρατηρείστε τις θρησκευτικές αναφορές, τους επιδεικτικούς εκκλησιασμούς και τα πομπώδη χειροφιλήματα των ιεραρχών από τον Καμμένο και τα στελέχη του. Κατά τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Σάββα Αγουρίδη η εκκλησία στον τόπο μας έγινε μέρος της αρματωσιάς μιας χαμηλής τάξης πολιτικών – προφανώς της λαϊκής Δεξιάς – που την αντιμετωπίζουν σαν μέσο ψηφοθηρίας και πνευματικής υποδούλωσης του λαού. Σύμφωνα με τη βαθύτερη φιλοσοφία του ανθρώπινου τύπου της ελληνικής λαϊκής Δεξιάς οι άγραφοι νόμοι που διέπουν τις σχέσεις της οικογένειας, του σογιού, του συναφιού, της συντεχνίας, της εντοπιότητας και γενικά των δικών του κλειστών κυκλωμάτων, υπερισχύουν των νόμων του κράτους. Αυτή όμως είναι η βασική προϋπόθεση της διαφθοράς. Ειδικότερα αν το αίσθημά μου για το παιδί μου, τον κουμπάρο μου, τον μπατζανάκη μου, το συγχωριανό μου, τον ομοϊδεάτη μου πολιτικά, είναι ισχυρότερο απ’ ότι ορίζει ο νόμος, θα καταστρατηγήσω το ΑΣΕΠ και τους νόμους του κράτους για να τον διορίσω και να τον εξυπηρετήσω. Με γενικούς όρους θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι αυτό το πολιτικό μόρφωμα της λαϊκής Δεξιάς, οι ΑΝΕΛ εκμεταλλεύεται το χριστεπώνυμο πλήρωμα και τους βολεμένους πελάτες του, για την αναπαραγωγή της όποιας εξουσίας του. Και έτσι καταλήγουμε στους διορισμούς του Καμμένου, που λαμβάνουν χώρα στα πολιτικά βιλαέτια που του έχει εκχωρήσει ο πρωθυπουργός.
