Από την άλλη τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που διαμορφώνουν τη μακροχρόνια πολιτική στρατηγική του έχουν καταλάβει πολύ καλά ότι για να εξασφαλίσουν την αναπαραγωγή της εξουσίας τους στο μέλλον, είναι απαραίτητο να «δέσουν στο άρμα» τους πλήρως εξαρτημένους ψηφοφόρους. Πρόκειται για την ίδια στρατηγική που εφάρμοσε η Δεξιά μετά τον εμφύλιο και το ΠΑΣΟΚ μετά το 1981. Αυτό επιτυγχάνεται κυρίως με την κατάληψη του κρατικού μηχανισμού στο ανώτερο ιεραρχικό επίπεδο από κομματικούς εγκάθετους, με τις πελατειακές – αναξιοκρατικές προσλήψεις στο Δημόσιο και με κομματικές παρεμβάσεις στην υπηρεσιακή εξέλιξη των πάσης μορφής εξαρτημένων από τον δημόσιο προϋπολογισμό υπαλλήλων. Δείγματα αυτής της πολιτικής στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν τα ακόλουθα: α) Η τοποθέτηση μετά την εκλογική του επικράτηση τον Ιανουάριο 2015 κομματικών στελεχών σε όλες τις θέσεις στο ανώτερο ιεραρχικό επίπεδο του δημόσιου τομέα. β) Οι επαναπροσλήψεις των απολυθέντων και τεθέντων σε διαθεσιμότητα πελατών – ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ (καθαρίστριες Υπουργείου Οικονομικών, σχολικοί φύλακες, διοικητικοί υπάλληλοι ΑΕΙ, υπάλληλοι ΕΡΤ, καθηγητές επαγγελματικών λυκείων κ.ά), ίσως με σκοπό τη δημιουργία μόνιμου, κομματικού, μισθοφορικού στρατού. γ) Η ουσιαστική αναίρεση της δειλής προσπάθειας αξιολόγησης στο δημόσιο (τα περί νέας αξιολόγησης με συμμετοχή των αξιολογούμενων είναι ουτοπικά παραμύθια, όπως το θα «σκίσω τα μνημόνια»). Εξαιτίας των δύο προηγούμενων παρεμβάσεων τόσο στις προηγούμενες όσο και στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές οι εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα και περισσότερο οι εκπαιδευτικοί ψήφισαν στην πλειονοψηφία τους ΣΥΡΙΖΑ. Το τέταρτο και τελευταίο δείγμα της πελατοκεντρικής πολιτικής στρατηγικής είναι η επιλογή ως προέδρου της Δημοκρατίας ενός προσώπου που έχει ταυτίσει τον πολιτικό του βίο με την αναξιοκρατία και το πελατειακό κράτος, ίσως για να αποτελέσει στο ανώτερο θεσμικό επίπεδο τον συμβολικό «πατερούλη», που θα προστατεύει επαναπροσληφθέντα ή μη αλληλεξαρτώμενα, φοβισμένα ανθρωπάκια, δεμένα αυτή τη φορά στο πολιτικό άρμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Βάσει λοιπόν της παραπάνω ανάλυσης, ποιος πιστεύετε αγαπητοί αναγνώστες ότι είναι ο πλέον κατάλληλος για συνεργασία πολιτικός φορέας, προκειμένου να εξασφαλιστεί η μακροχρόνια πολιτική κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ; ή διαφορετικά ποιον πολιτικό φορέα πιστεύετε ότι έχει τη δυνατότητα να χειραγωγήσει ευκολότερα, πετώντας του κάποια …ψίχουλα εξουσίας, ώστε να εφαρμόσει ανεμπόδιστα τη μακροχρόνια πολιτική στρατηγική του; Οι ΑΝΕΛ, το ΠΑΣΟΚ, ή μήπως το ΠΟΤΑΜΙ; Ίσως αν ο Μάρτιν Σουλτς γνώριζε τη βαθύτερη λειτουργία του ελληνικού πολιτικού γίγνεσθαι να μην εκπλησσόταν και να μην ανέφερε στη δήλωσή του: «…Δεν μου απάντησε. Είναι πολύ έξυπνος, ιδίως στις τηλεφωνικές επαφές του. Μου είπε πράγματα που ακούστηκαν πειστικά, αλλά που εν τέλει δείχνουν παράξενα στα μάτια μου…». Φίλε Μάρτιν εδώ είναι Βαλκάνια, εδώ είναι Ελλάδα, δεν είναι παίξε γέλασε…
Δημήτριος Γ. Σουλιώτης
Αθήνα, 23 Σεπτεμβρίου 2015
