Αναφέρομαι στα ιδιωτικά μας σχολεία που περνάνε δύσκολες μέρες, περιμένοντας να ξεκαθαρίσει το πρωτοφανές αλαλούμ σε σχέση με το κατά την αποψή μου έμμεσο αλλά εμφανές «κυνήγι» των, από μεμονωμένους αξιωματούχους και μάλιστα -απ’ ό,τι μάλλον ακούγεται- μη κατόχους καν πτυχίου Πανεπιστημίου.
Γράφει ο Γιάννης Π. Μελάς
Εγώ πάντως λέω να ξεκινήσω με μια αφελή ερώτηση, αν και οι αφελείς ερωτήσεις δεν επιτρέπονται στην προχωρημένη ηλικία που διαβαίνω: «Με τέτοια κρίση που περνάμε εδώ και χρόνια και που κάθε μέρα χειροτερεύει, πώς γίνεται και υπάρχουν άραγε ακόμη, τόσοι… «άφρονες» γονείς που επιμένουν και με αιματηρές θυσίες συνεχίζουν στερούμενοι σχεδόν τα πάντα, να στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία; Έχουν χάσει τα λογικά τους ή μήπως πάσχουν από βαριές ψυχολογικές διαταραχές και απολαμβάνουν την προσωπική τους κακοποίηση;
Σκεφθείτε λοιπόν ότι αυτοί οι εκατοντάδες χιλιάδες γονείς, όχι μόνον εξακολουθούν να πληρώνουν ακριβά αυτήν τους τη… «διαστροφή» αλλά στερούνται και την πιο μηδαμινή τους απόλαυση, προκειμένου τα παιδιά τους να συνεχίζουν να έχουν μια μαθητική παιδεία ισότιμη με αυτή ορισμένων ακόμη και των πτωχότερων οικονομικά αλλά πνευματικά προηγμένων χωρών της Ευρώπης, σ’ αυτήν την Ευρώπη που κάποιοι επιτέλους, έστω και την τελευταία στιγμή, απεφάσισαν ότι ανήκουμε.
Άλλη απλή ερώτηση που τη θεωρώ όμως καθοριστική για να εμπεδώσω τη νοοτροπία των όσων ενδεχομένως έχουν τη διάθεση και θεωρούν σκόπιμο να ξεκληρισθούν σταδιακά τα ιδιωτικά σχολεία, είναι η εξής: Θεωρείται άραγε πρόοδος, η σκέψη του να εξαφανίσουμε σταδιακά αυτά τα σχολειά; Θα υπάρξει από εκεί κάποια ωφέλεια; Μήπως έτσι -μήπως λέω- υπάρξει κάποιο όφελος, με το να μην υπάρχει, π.χ. σύγκριση μεταξύ Δημοσίων Σχολείων και Ιδιωτικών και έτσι τα πράγματα να απλοποιηθούν και οι προσπάθειες για μια καλλίτερη παιδεία να μην είναι πια τόσο επίπονες για πολλούς και τόσο αγωνιώδεις και κουραστικές -λόγω ελλείψεως συναγωνισμού- και έτσι να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε την παιδεία και συνάμα την παραπαιδεία που ζούμε εδώ και δεκαετίες;
Βεβαίως και οφείλω να τονίσω ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις στα όσα αναφέρομαι πιο πάνω. Έλα όμως που αυτές οι εξαιρέσεις -ως γνωστόν- δεν ωφελούν το σύνολο! Δεν υπάρχει αμφιβολία πως και τα Δημόσια Σχολεία αγωνίζονται -και μάλιστα με αντίξοες συνθήκες- και προσπαθούν να προσφέρουν με τους λειτουργούς των ότι είναι δυνατόν το καλύτερο μέσα στα πλαίσια των υπαρχουσών δυνατοτήτων και συνθηκών, οι οποίες συνθήκες για τα παιδιά και τους δασκάλους και καθηγητές των, είναι συχνά ιδιαίτερα δύσκολες ή ανυπέρβλητες θα έλεγα και η πλήρης αντιμετώπιση των δυσκολιών έχει και όρια και αυτά τα όρια είναι πολύ συχνά δυσπρόσιτα και μετρούν αρνητικά για το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.
Σχολεία χωρίς υποδομές, ορισμένα έτοιμα να καταρρεύσουν, παλιά φθαρμένα θρανία, πίνακες με φθορές, ελλείψεις υποδομών για ηλεκτρονικούς υπολογιστές με αποτέλεσμα να απουσιάζει επαρκής ηλεκτρονική διδασκαλία κ.λπ. Λείπουν συχνά οι στοιχειώδεις αθλητικές εγκαταστάσεις, λείπουν οι αίθουσες για άλλες δημιουργικές δραστηριότητες, οι βιβλιοθήκες είναι βέβαια ανύπαρκτες κατά βάση κ.ο.κ.
Ένα ακόμη θέμα είναι και η επιλογή του διδακτικού προσωπικού. Έχω την άποψη ότι οι συνθήκες δεν επιτρέπουν να συγκριθεί με τη διαδικασία προσλήψεων του διδακτικού προσωπικού των ιδιωτικών σχολείων, όπου η επιλογή των διδασκόντων δεν γίνεται με δημόσιους διαγωνισμούς αλλά με αυστηρές επιλογές και κατόπιν ουσιαστικών κριτηρίων εις ό,τι αφορά, όχι βεβαίως μόνον τα τυπικά προσόντα του υποψηφίου προς πρόσληψη εκπαιδευτικού, αλλά με βάση και τα υπόλοιπα στοιχεία της προσωπικότητος και προσόντα του υποψηφίου και ασφαλώς και των συγκεκριμένων ειδικών απαιτήσεων του κάθε ιδιωτικού σχολείου. Να μη μας διαφεύγει ότι ο ιδιοκτήτης του Ιδιωτικού Σχολείου είναι συγχρόνως ένας επιχειρηματίας που ασφαλώς επιθυμεί να προσφέρει στον πελάτη (μαθητή) ό,τι καλύτερο για να τον κρατήσει στο σχολείο όλα τα χρόνια των σπουδών του εκεί. Άρα, λογικά θα προσπαθεί πάντα να προσφέρει παιδεία υψηλής στάθμης. Χωρίς να υπάρχει καμία διάθεση να αγνοήσει κανείς τις ανεξάντλητες προσπάθειες των λειτουργών των Δημοσίων Σχολείων της χώρας που είναι γνωστό ότι δίδουν τον εαυτό τους ολόκληρο σ’ αυτό που θεωρούν ηθικό τους καθήκον αλλά και όραμα, αισθάνομαι ότι θα ήταν παράληψη από μέρους μου να μην αναφερθώ και σε όσα άλλα προβλήματα που εκ των συνθηκών παρουσιάζονται στα δημόσια σχολεία, όπως π.χ. η μεταφορά των μαθητών προς και από τα σχολεία τους, τα ωράρια απασχολήσεως των μαθητών των οποίων οι γονείς εργάζονται και δεν έχουν τη δυνατότητα να τα αφήσουν μόνα τους στα σπίτια των, λόγω της ηλικίας των και που είναι και αυτό ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Όλα αυτά καταλήγουν στην επιλογή του Ιδιωτικού Σχολείου και βέβαια με τη μεγάλη οικονομική θυσία των γονέων που διαφορετικά θα απολάμβαναν την δωρεάν παιδεία που τους προσφέρεται μεν, αλλά την οποία δεν τους δίδεται η ευκαιρία να απολαύσουν, διότι δυστυχώς δεν είναι καθόλου ολοκληρωμένη.
