Η καταλυτική δύναμη της απληστίας

Η απληστία του ανθρώπου για «xρήματα και πλουτισμό είναι ένα ύπουλο θεριό που ξυπνά αλλά γιγαντώνεται πολύ γρήγορα.

Είναι ένα φίδι, που δεν κινείται προσποιούμενο το κοιμισμένο, ενώ καραδοκεί μέχρι να βρει την κατάλληλη ώρα για να ξεκουλουριαστεί από τη θέση που κρύβεται εκεί στα βάθη της ψυχής, και να ορμήσει ανελέητα στο θήραμά του.

Άλλες φορές νιώθεις την απληστία ξεκάθαρα να βρίσκεται δίπλα σου, αφού δεν κάνει καμιά προσπάθεια να κρύψει την πραγματική της φωνή, και άλλες φορές σκαλίζει βασανιστικά την ηθική και τη λογική σου σαν αόρατο νυστέρι, μέχρι να καταφέρει να σε πείσει να ικανοποιήσεις με σποιονδήποτε τρόπο τα αμέτρητα «θέλω» που γεννιούνται στο μυαλό σου και πολλαπλασιάζονται ασταμάτητα, μέχρι να διαλύ-
σουν την ηθικοκοινωνική ασπίδα που ως αυτή τη στιγμή σε προστάτευε από κάθε αρνητική υπέρβαση, από τον «κομπασμό και την αλαζονεία, επιτυγχάνοντας να σε προστατέψει ώστε να μην αποπροσανατολιστείς από την αληθινή σου αυτότητα.

Μπλεγμένος στα γρανάζια της απληστίας ξεχνάς εντελώς το χρόνο.

Ξεχνάς πόσο περιορισμένος και πολύτιμος θησαυρός είναι ο χρόνος που σου ανήκει, επειδή δεν γνωρίζεις τη διάρκειά του και δεν απασχολεί καθόλου τη σκέψn σου, γιατί αυτή έχει βουλιάξει στην ανεξέλεγκτη μανία της απόκτησης χρήματος… Και ακόμη περισσότερου χρήματος, και υλικών αγαθών, και πλούτου και δόξας και χλιδής και πολυτελούς ζωής… και… και… ώστε στην υλιστική ζωή που ζούμε να ξεχωρίζεις και να λάμπεις ντυμένος μόνο στο χρυσάφι σου και ολόγυμνος από -έστω και ελάχιστο- στοχασμό, σεμνότητα και μετριοφροσύνη.

Κι εκεί που έχεις πιστέψει ότι τα χρόνια που έχεις μπροστά σου να διαλύσεις θα είναι φωτεινά και ξεκούραστα, με τη σφραγίδα του πλούτου, της ευδαιμονίας, της ανεξαρτησίας, και της πλήρους επάρκειας, χωρίς ελλείψεις και ανάγκες, έρχεται απρόσκλητο το πλήρωμα του πολύτιμου θησαυρού, που είναι ο χρόνος.

Και είναι πολύτιμος ο χρόνος γιατί είναι περιορισμένος, και αυτόν -δυστυχώς- δεν μπορεί κανείς να τον δημιουργήσει, να τον αγοράσει, να τον παρατείνει ή να τον αναπαράξει, με όσα χρήματα και αν διαθέσει.

Διάβασα πρόσφατα (Ιστοχώρος του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων) σχετικά με το παραπάνω θέμα, πόσο ρεαλιστικά αλλά και πικροφόρα, ανακοίνωσε ο Μέγας Αλέξανδρος στους στρατηγούς του που κάλεσε κοντά του -όταν βρισκόταν στα πρόθυρα του θανάτου-, τις τρεις τελευταίες επιθυμίες του. Ζήτησε:

1. Να μεταφερθεί το φέρετρό του στους ώμους από τους καλύτερους γιατρούς της εποχής.

2. Τους θησαυρούς που είχε αποκτήσει (ασήμι, χρυσάφι, πολύτιμους λίθους) να τους σκορπίσουν σε όλη τη διαδρομή μέχρι τον τάφο του.

3. Τα χέρια του να μείνουν να λικνίζονται στον αέρα, έξω από το φέρετρο σε θέα όλων.

Ένας από του στρατηγούς, έκπληκτος από τις ασυνήθιστες επιθυμίες, ρώτησε τον Αλέξανδρο ποιοι ήταν οι λόγοι.

Ο Αλέξανδρος του εξήγησε:

Θέλω οι πιο διαπρεπείς γιατροί να σηκώσουν το φέρετρό μου, για να μπορούν να δείξουν με αυτό ότι ούτε εκείνοι δεν έχουν, μπροστά στο θάνατο, τη δύναμη να θεραπεύσουν.

Θέλω το έδαφος να καλυφθεί από τους θησαυρούς μου, για να μπορούν όλοι να βλέπουν ότι τα αγαθά που αποκτούμε εδώ, εδώ παραμένουν.

Θέλω τα χέρια μου να αιωρούνται στον αέρα, για να μπορούν οι άνθρωποι να βλέπουν ότι ερχόμαστε με τα χέρια άδεια και με τα χέρια άδεια φεύγουμε, όταν τελειώσει για εμάς ο πολύτιμος θησαυρός που είναι ο χρόνος.

Ας σκεφτούμε σοβαρά και με ενόραση, και ας παραδεχτούμε με παρρησία, ότι στη ζωή ουσιαστικά δεν είναι τίποτα δικό μας, αφού μέσα σε ένα λεπτό όλα τα υλικά αγαθά, που με απληστία αποκτήσαμε, πιστεύοντας ότι θα τα απολαμβάνουμε αιώνια… μόνιμοι πλούσιοι κάτοικοι της γης αυτής, με τον ερχομό της οδύνης του θανάτου, κόβεται απότομα ο πολύτιμος χρόνος μας, και εμείς «φεύγουμε» με τα χέρια άδεια… έτσι όπως ακριβώς ήρθαμε!

Ελένη Κονιαρέλλη-Σιακή