Πριν από μερικά χρόνια, αισθάνθηκα την υποχρέωση να γράψω κολακευτικά και με σεβασμό για τους Φιλιππινέζους εργαζόμενους που ζουν στη χώρα μας και που με την υποδειγματική τους συμπεριφορά γίνονται άξιοι πρεσβευτές της μακρινής των Πατρίδας.
Κάποτε λοιπόν από την τότε θέση μου στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Κηφισιάς, είχα μια ανέλπιστη και συγκινητική εμπειρία μετά από μία εκδήλωση που οργάνωσαν οι Φιλιππινέζοι που εργάζονταν στην περιοχή της Κηφισιάς για να μας γνωρίσουν ήθη και έθιμα του τόπου των.
Συνέπεσε την ημέρα εκείνη να έχω τα γενέθλιά μου και φαίνεται ότι οι Φιλιππινέζοι μας, από κάπου το έμαθαν και η «αντίδρασή» τους ήταν απίστευτη και τρυφερή: Μετά από την τόσο λαμπρή και άψογή τους εμφάνιση εκείνο το αξέχαστο βράδυ, την οποία παρουσίασαν με τα τόσο πτωχά τους μέσα, όλες οι κοπέλες που συμμετείχαν στην εκδήλωση, πλησίασαν μία – μία κρατώντας σεμνά στο χέρι τους από ένα κόκκινο τριαντάφυλλο το οποίο με ένα χαμόγελο μού πρόσφεραν με απέραντη ανθρώπινη καλοσύνη, συνοδεύοντας την ευγενέστατη αυτή χειρονομία τους με την ευχή «Happy Birthday» που ακόμη θυμάμαι μετά από είκοσι περίπου χρόνια και που το χαμόγελό τους δεν ξέχασα ποτέ.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι άλλοι λαοί που πέρασαν χρόνια ακμές πολιτιστικών περιόδων και ανάλογης κουλτούρας συνεχίζουν βεβαίως και ευτυχώς να φυλάνε τους πνευματικούς των θησαυρούς ως κόρην οφθαλμού και συνεχίζουν να εκφράζονται με τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς των καθώς και με τα σύγχρονα τα έργα των, τα σπουδαία αυτά αποθέματα πολιτισμού που απέκτησαν από αυτούς στους οποίους χρωστούν την καταγωγή τους. Δυστυχώς όμως υπάρχουν και άλλοι, «ωιμέ», που συνεχίζουν να αναφέρονται μέχρι και σήμερα με περισσή έπαρση, στην επί αιώνες πολιτιστική άνθηση των προγόνων τους από την οποία όμως δεν διεφύλαξαν σχεδόν τίποτα μέχρι σήμερα και με άνεση χωρίς προφανώς να επικοινωνούν με την πραγματικότητα, καταφεύγουν στους κομπασμούς περί Αρχαίων προγόνων τους, περί Τέχνης, περί Παρθενώνων, περί Φιλοσοφίας και Επιστημών της εποχής και πολλών άλλων παρομοίων «θαυμάτων» μετά των οποίων έχουν ίσως πείσει τους εαυτούς των ότι είναι και… συνδημιουργοί! Αυτή είναι και η ατυχία μας. Τέλος πάντων, αυτές είναι προσωπικές μου απόψεις.
Μέχρι εδώ λοιπόν, απλώς ως ένα περίγραμμα για τη μικρή περιγραφή που ακολουθεί:
Όταν προλαβαίνω, βγάζω τα βράδια περίπατο -»εξ ανάγκης του» που λένε- τον αγαπημένο μου μικρόσωμο σκυλάκο μου τον Βάνια. Όμως περίπατο βγαίνουν εκείνες τις ώρες και παιδάκια της περιοχής που τα καροτσάκια τους τα σπρώχνουν φιλότιμα, κορίτσια και κυρίες από τις Φιλιππίνες που προφανώς εργάζονται στα πέριξ.
Με έχουν για άλλη μια φορά εντυπωσιάσει ορισμένα χαρακτηριστικά των ανθρώπων αυτών του μακρινού κράτους του αρχιπελάγους του Ειρηνικού ωκεανού, που έφεραν μαζί τους τέτοια πολιτισμικά δείγματα συμπεριφοράς που εντυπωσιάζουν: Η ευγνωμοσύνη για τον τόπο που τους φιλοξενεί, η ηρεμία του χαρακτήρα τους, η πίστη τους, η ευγενική συμπεριφορά τους στους συνανθρώπους τους, η ήρεμη καρτερία για καλλίτερες μέρες που θα ‘ρθουν όταν οι συνθήκες τους επιτρέψουν να γυρίσουν στην Πατρίδα τους και τους δικούς τους.
Στον περίπατο με το Βάνια μου, με συγκινεί ιδιαίτερα το βλέμμα τους που όταν τους προσπερνάς, προδίδει τη διάθεση και την ανάγκη τους να σε πλησιάσουν μόνο και μόνο για να τους απευθύνεις ένα πολύτιμο γι’ αυτούς «καλησπέρα», σε μια προσπάθεια ανθρώπινης επαφής που τόσο πολύ τους λείπει για να νοιώσουν κι αυτοί πως είναι άνθρωποι του ίδιου πλανήτη.
Ίσως γι’ αυτόν το λόγο όταν αισθανθούν ότι θα τους προσπεράσεις χωρίς ούτε μια ματιά να τους ρίξεις στο ευγενικό τους χαμόγελο σαν να μην υπάρχουν, βάζουν όλοι τους τη δύναμη εκείνοι και παίρνουν το θάρρος και σου ψελλίζουν δειλά ένα «Ηello» και σε προσγειώνουν στην πραγματικότητα του ότι είστε συνάνθρωποι και σας συνδέουν του κόσμου τα πράγματα, με πρώτο την αγάπη, αλλά και την αλήθεια ότι μοιραζόμαστε τελικά όλοι μας την ίδια μοίρα στο διάβα της ζωής που δεν ξεχωρίζει ανθρώπους σε κατηγορίες εφόσον προχωρούμε το ίδιο ακριβώς μονοπάτι.
Έτσι λοιπόν διασταυρωθήκαμε με τη Φιλιππινέζα κυρία που έσπρωχνε πολύ προσεκτικά το καροτσάκι που της εμπιστεύθηκαν οι γονείς του μικρού παιδιού για τους οποίους προφανώς εργαζόταν. Αν πρόσεχες, θα έβλεπες τη στοργή και την αγάπη που πρόσφερε στο παιδάκι, πιθανότατα από ένστικτο που αντανακλούσε το μητρικό της φίλτρο που από τη φύση του ξεχείλιζε καθώς από μια πηγαία συναισθηματική φόρτιση είχε την αυθόρμητη ανάγκη να το προσφέρει ακόμη μια φορά εκείνη τη στιγμή. Παρακολούθησα εκείνες τις στιγμές με όση περισσότερη διακριτικότητα μου ήταν δυνατόν και η εικόνα που έβλεπα με άγγιξε δυνατά καθώς σκέφθηκα το πόσο πολύ ότι, ενώ οι συνθήκες του χωρισμού και της ξενιτιάς μπορεί κατά καιρούς να είναι ιδιαίτερα σκληρές, ο Θεός στη δημιουργία του έχει προβλέψει να προσφέρει στον άνθρωπο την ανακούφιση στο δράμα της κάθε δύσκολης στιγμής του.
Νομίζω πως τη μακρινή μας Φιλιππινέζα εκείνη τη στιγμή την άγγιξε το μεγαλείο της μητρότητας και πρόσφερε αυθόρμητα ό,τι πιο πολύτιμο είχε στο παιδάκι που της εμπιστεύθηκαν και που επίσης προς στιγμή, «κάτι μέσα της» δεν την άφησε καθόλου να σκεφθεί πως δεν ήταν το δικό της το παιδί, αλλά… το παιδί μιας άλλης!
Δεν είναι κι αυτό ένα μεγαλείο του Δημιουργού;
ΓΙΑΝΝΗΣ Π. ΜΕΛΑΣ
