«Σε φιλικές συναναστροφές επανέρχεται σταθερά το θέμα των παρελάσεων και των εθνικών εορτών. Άλλοι συνδέουν την εθνική γιορτή με την εργασιακή ξεκούραση, άλλοι με την εθνική ανάταση, άλλοι με την χαρά του γονιού, των παππούδων και των γιαγιάδων που θα δουν τα παιδιά τους να παρελαύνουν, άλλοι ως ευκαιρία υπενθύμισης ιστορικών στιγμών και άλλοι ως μια εθνικιστική αντιπαιδαγωγική γιορτή» επισημαίνει ο επικεφαλής της ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΛΥΚΟΒΡΥΣΗΣ – ΠΕΥΚΗΣ Μανόλης Πάγκαλος σε κείμενό του όπου μεταξύ άλλων τονίζει ότι από την προεκλογική ήδη περίοδο έως σήμερα έχει ταχθεί υπέρ των εναλλάξ παρελάσεων στις δύο δημοτικές κοινότητες του Καλλικρατικού Δήμου. Ειδικότερα σε σχέση με το άρθρο του κ. Πάγκαλου:
Αν ερωτηθούμε όσοι συμμετείχαμε σε παρελάσεις -είτε ως παιδαγωγοί είτε ως μαθητές ή φοιτητές είτε ως φαντάροι- τι αυτές προσέθεσαν στη ζωή μας, στην διαμόρφωση του χαρακτήρα μας και εν τέλει ευρύτερα στην παρουσία μας στην κοινωνία, πιθανόν ελάχιστοι θα είχαμε απάντηση υποστηρικτική της θετικής επιρροής των παρελάσεων στην ζωή μας.
Αντίθετα, πιθανότατα όλοι μας, θα θυμόμαστε την χαρά μας που αντί για μαθήματα θα κάναμε ‘εξάσκηση’, την προσπάθεια -και των δασκάλων και την δική μας- να παρελάσουμε με κοινό βηματισμό και σωστά στοιχισμένοι, και γενικά όλα όσα είναι μέρος μιλιταριστικής εκπαίδευσης.
Σίγουρα δεν έχουμε ξεχάσει τα στρατιωτικά εμβατήρια, τις σημαίες, την κατάθεση στεφάνων από δεκάδες ‘εκπροσώπους’ της καθεστηκυίας τάξεως, τους ‘επίσημους’ που στριμώχνονται στις εξέδρες στην προσπάθειά τους να φωτογραφηθούν, να τους δουν οι πολίτες… να τους ξεχωρίσουν!
Δίπλα σε όλα αυτά υπάρχουν οι πολύωρες εθνικιστικές αερολογίες του «πανηγυρικού της ημέρας», που παραδόξως ανάλογα με τις πολιτικές εξελίξεις είχε και διαφορετικό «μήνυμα», πολλές φορές από… τον ίδιο ομιλητή!
Κατά την ταπεινή μου άποψη, που πιθανόν ταυτίζεται με τις σκέψεις και άλλων συμπολιτών, πίσω από τις «πανηγυρικές» εικόνες των παρελάσεων υπάρχουν τα κοινωνικά στερεότυπα του διαχωρισμού των φύλων, του διαχωρισμού των «αρίστων» από τους «κοινούς», των… ψηλών από τους κοντούς και άλλα παρόμοια.
Υπάρχουν τα εθνικιστικά στερεότυπα των «δυνατοτήτων» της φυλής μας, της «πολεμικής αρετής των Ελλήνων»… Υπάρχουν τα θρησκευτικά στερεότυπα… «ο Θεός των Ελλήνων», «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» κ.λπ.
Παρελαύνει λοιπόν η νεολαία μας στην επέτειο της έναρξης ενός πολέμου (28η Οκτωβρίου 1940) –μοναδική περίπτωση σ’ αυτόν τον πλανήτη– ή στην επέτειο μιας επανάστασης των προγόνων μας πριν από διακόσια περίπου χρόνια, για να εορτάσει… τι;
- Την μοναδικότητά μας;
- Τις στρατιωτικές μας επιτυχίες;
- Την θεοκρατική μας αντίληψη για το κράτος;
- Την υπεροχή μας έναντι των αλλόθρησκων και των αλλοεθνών;
- Την διατήρηση των στερεότυπων που κοιμίζουν την κοινωνία μας;
Πιθανόν οι αντιλήψεις μου να μην αποτελούν «πλειοψηφία» στην κοινωνία, όμως έστω και υπό αυτό το πρίσμα, μήπως πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά για τις εθνικές εορτές και για τις παρελάσεις;
Ας ανοίξουμε διάλογο ως κοινωνία, πέρα από τα στερεότυπα και τα μικροπολιτικά φληναφήματα, για τις υποχρεωτικές εορταστικές παρελάσεις -είτε στρατιωτικές είτε μαθητικές- και για την πιθανή τους κατάργηση.
Ο διάλογος πάντα βοηθάει!
Οι δύο παρελάσεις στην πόλη και οι θέσεις μας
Όσον αφορά στην απόφαση της δημοτικής αρχής -να γίνονται οι παρελάσεις από τον Μάρτιο του 2016 ταυτόχρονα και στις δυο δημοτικές κοινότητες του δήμου μας, δηλαδή στην Λυκόβρυση και στην Πεύκη- όπως είχα δηλώσει και στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, δεν συμφωνώ.
Από την προεκλογική περίοδο (άνοιξη 2014) η δημοτική παράταξη Ριζοσπαστική Ανατροπή Λυκόβρυσης Πεύκης, την οποία εκπροσωπώ στο Δημοτικό Συμβούλιο, είχαμε δηλώσει ότι οι σχολικές παρελάσεις, όσο το κράτος εξακολουθεί να τις επιβάλλει, πρέπει να γίνονται εναλλάξ στους δρόμους των δυο περιοχών.
