«Η νεότερη πολιτική ιστορία της πατρίδας μας έχει να επιδείξει στιγμές ορόσημα που την χαρακτηρίζουν και της δίνουν μοναδικότητάς ανεπανάληπτες», αναφέρει σε ανακοίνωσή της η ΛΥΚΟΒΡΥΣΗ – ΠΕΥΚΗ 2020 και συνεχίζει ως εξής: «Άλλωστε κάθε πτυχή της ελληνικής μας ιστορίας έχει τέτοιες στιγμές που την απογειώνουν και της δίνουν διθυραμβικές διαστάσεις στις οποίες ο σύγχρονος ιστορικός, καταγράφοντας τες, στέκεται ευλαβικός προσκυνητής των δρώμενων.
Όταν όμως οι πρωταγωνιστές των ιστορικών γεγονότων είναι η νέα γενιά παίρνουν εντελώς ξεχωριστές διαστάσεις και αποτιμώνται με ένα σεβασμό και μια υπερηφάνεια, που τα καθιστούν ορόσημα και δείκτες ορθής πορείας. Κάπως έτσι προσεγγίζουμε τα γεγονότα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 73, με την αίσθηση πως τα 43 χρόνια που έχουν περάσει επιτρέπουν πια νηφάλιες ιστορικές προσεγγίσεις.
Η πατρίδα μας ζούσε και βίωνε την δικτατορία των συνταγματαρχών από το 1967, μια δικτατορία ξενοκίνητη που στραγγάλισε τις ατομικές ελευθερίες των πολιτών και επέβαλε τις πιο σκληρές αντιδημοκρατικές διαδικασίες σε κάθε πτυχή της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής. Όποιος τολμούσε να εναντιωθεί ή να εκφραστεί ελεύθερα ήταν «εχθρός της πατρίδας και επικίνδυνος κομμουνιστής» που εξ’ ορισμού, σύμφωνα πάντα με τη κυρίαρχη ιδεολογία του σαθρού καθεστώτος, δρούσε αντεθνικά και κακόβουλα. Όμως, όπως γίνεται κάθε φορά υπήρξαν ευτυχώς πολλοί συμπολίτες μας που αντέδρασαν και εναντιώθηκαν στο χουντικό αυτό καθεστώς, αψηφώντας κινδύνους, βασανισμούς εξορίες και πάσης φύσεως ευτελισμούς που το δικτατορικό καθεστώς είχε επινοήσει για όσους εναντιώνονταν στις θελήσεις της.
Η γενιά με ιδανικά και αξίες!
Κι έτσι ήρθε η σειρά της νέας γενιάς να αντιδράσει. Μια γενιά που απέδειξε πως δεν ήταν βολεμένη, μια γενιά που τα ιδανικά της και οι αξίες της, που όσο και αν προσπάθησε το καθεστώς των επίορκων στρατιωτικών να τα εξαφανίσει, δεν τα κατάφερε και γιγαντώθηκαν και έγιναν πύρινη λαίλαπα αντίδρασης τον Νοέμβριο του ‘73 στο Πολυτεχνείο. Το φοιτητικό κίνημα που δεν ανεχόταν τις ανορθόδοξες παρεμβάσεις του καθεστώτος και τους βιασμούς κάθε νεανικής φοιτητικής συνείδησης, αντέδρασε κι αυτή η αντίδραση απρόσμενα αλλά νομοτελειακά πήρε χαρακτήρα εθνικής εξέγερσης, αυθόρμητης και πηγαίας. Είναι από αυτά τα ιστορικά γεγονότα που λειτουργούν αντισυστημικά για να χρησιμοποιήσουμε μια σύγχρονη λέξη, με απρόβλεπτες διαστάσεις που το καθεστώς δεν είχε υπολογίσει στους υπολογιστές του της τότε εποχής! Γιατί η αίσθηση της θυσίας υπερίσχυσε της τότε λογικής.
«Η Δημοκρατία θέλεις θυσίες»
Έτσι το Πολυτεχνείο έγινε θρύλος, έγινε όραμα, έγινε δύναμη ψυχής για όλους εμάς τους νεότερους που πιστεύουμε πως η Δημοκρατία προσφέρεται σαν έτοιμο πιάτο, χωρίς κόπο και ανάλογες θυσίες!
Η Δημοκρατία δεν προσφέρεται αλλά καταχτιέται καθημερινά σε κάθε πτυχή της συλλογικής μας ζωής. Ο εφησυχασμός και ο ορθολογισμός μας μπορεί να μας οδηγήσει σε απρόβλεπτες καταστάσεις, εάν καθημερινά δεν είμαστε στις επάλξεις γρηγορούντες. Ας διδαχθούμε από τις αξίες και τα ιδανικά όλων αυτών που ξεσηκώθηκαν, γιατί αναμφισβήτητα ξεσηκώθηκαν, τον Νοέμβρη του ‘73 και έδειξαν πως όταν ο λαός είναι ενωμένος, έστω και για λίγες στιγμές μεγαλουργεί. Ας ψάξουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας για να βρούμε τα αίτια, τις αξίες και τα ιδανικά αυτού του έπους. Σίγουρα θα ωφεληθούμε!
