Όταν η ζωή σου είναι ένα ψέμα, ποιόν μπορείς να εμπιστευτείς;
Μια ταινία σε σκηνοθεσία της Κέιτ Σόρτλαντ και σενάριο της ίδιας και του Ρόμπιν Μουκχέρτζι, με τους Σάσκια Ρόσενταλ, Κάι Μαλίνα, Νέλε Τρεμπς, Ούρσινα Λάρντι, Χανς-Γιόχεν Βάγκνερ, Μίκα Σαϊντέλ, Αντρέ Φριντ, Έβα-Μαρία Χάγκεν, βασισμένη στο μυθιστόρημα “The Dark Room” της Ρέιτσελ Σάιφερτ.
Υπόθεση: Η Λορ θα μείνει μόνη με τα μικρότερα αδέρφια της, όταν οι ναζί γονείς της φυλακίζονται, και θα πρέπει να τα φροντίσει, σε μια ταλαιπωρημένη από τον πόλεμο Γερμανία, το 1945.
Για να επιβιώσουν, τα παιδιά πρέπει να φτάσουν στο σπίτι της γιαγιάς τους στο Βορρά, αλλά μέσα στο χάος ενός ηττημένου κράτους, η Λορ συναντά το μυστηριώδη Τόμας, ένα νεαρό εβραίο πρόσφυγα.
Αν και ανεπιθύμητος, ο Τόμας τους ακολουθεί, και η Λορ βρίσκει την εύθραυστη πραγματικότητα της να καταρρέει από συναισθήματα μίσους κι επιθυμίας.
Για να επιβιώσει, πρέπει να εμπιστευτεί έναν άνθρωπο, που έχει διδαχτεί να μισεί. Καθώς οι συνέπειες των πράξεων και των πεποιθήσεων των γονιών της γίνονται όλο και πιο εμφανείς, η Λορ καλείται να αντιμετωπίσει και το σκοτάδι μέσα της.
Τι λέει η σκηνοθέτις
Όταν πρωτοδιάβασα το “The Dark Room>, αντήχησε μέσα μου σε πάρα πολλά επίπεδα. Οι τρεις διαφορετικές ιστορίες στο μυθιστόρημα, κάνουν την ιστορία βιωματική και οικεία, καθώς καθεμία από αυτές, είναι ειπωμένη από την προοπτική ενός νεαρού ατόμου, που προσπαθεί να εκλογικεύσει τη φασιστική Γερμανία. Οι μάχες που δίνουν οι χαρακτήρες είναι ενοχλητικές αλλά και συγκινητικές. Με συνάρπασε ο εσωτερικός κόσμος της Λορ, ένα τρομακτικό μέρος με έναν παράξενο συνδυασμό βεβαιότητας κι αμφιβολίας. Το βιβλίο μου το έδωσε ο παραγωγός Πολ Γουέλς, αφού είδε την πρώτη μου ταινία, Somersault στο Εδιμβούργο. Η Λιζ Γουάτς, η παραγωγός μου στην Αυστραλία είχε χαρίσει το ίδιο βιβλίο στο σύζυγο μου λίγους μήνες πριν ως δώρο γενεθλίων. Ήταν μια απρόσμενη συγκυρία.
Η Ρέιτσελ γράφει αποσπασματικά έντονες παρατηρήσεις χωρίς σχολιασμό. Ήταν τρομακτικό να μεταφερθεί το μυθιστόρημα στην μεγάλη οθόνη, καθώς δε βγάζει συμπεράσματα. Ταυτίστηκα με την ιστορία, γιατή ήξερα πως είναι να είσαι το παιδί αυτουργών. Η αποικιακή ιστορία της Αυστραλίας είναι ένα μεγάλο ενοχικό κεφάλαιο, αλλά έχοντας ζήσει στη Νότιο Αφρική και τη Γερμανία, συχνά αναρωτιέμαι αυτά τα πράγματα. Τι θα έκανα εν μέσω γενοκτονιών και τρόμου; Θα σήκωνα ανάστημα για τους αδύναμους, θα στεκόμουν σιωπηλά και θα παρακολουθούσα, ή ακόμα χειρότερα, θα γινόμουν συνένοχος;
