Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1944 ο Χορτιάτης πλήρωσε βαρύ τίμημα για την αντιστασιακή του δράση. Πλήρωσε με 149 αθώες ζωές και τη σχεδόν εκ βάθρων καταστροφή του, διότι δεν έσκυψε το κεφάλι στον κατοχικό ζυγό, δεν έπλευσε στα δύσκολα χρόνια κόστα-κόστα, ούτε έμεινε στα ρηχά, μα έστρεφε το ακρόπρωρό του στα ανοικτά, μπήκε στις τρικυμίες με υψωμένη την αντιστασιακή παντιέρα. Ο θάνατος ενός Γερμανού στρατιώτη σε μια ένοπλη συμπλοκή στην περιοχή Καμάρα μεταξύ ανταρτών και Γερμανών, που συνόδευαν το όχημα της εταιρείας ύδρευσης ήταν μόνο η αφορμή που ζητούσαν οι κατοχικές δυνάμεις.
Λίγο αργότερα οι γερμανικές δυνάμεις συνεπικουρούμενες από ορδές ταγματασφαλιτών θα φτάσουν στον Χορτιάτη έτοιμες να εφαρμόσουν ένα προμελετημένο σχέδιο. Ξεσπούν σε πράξεις παράφορης βίας, σκοτώνουν βρέφη, βιάζουν, εκτελούν εν ψυχρώ, καίνε και λεηλατούν. Συγκεντρώνουν όσους δεν έχουν εγκαταλείψει το χωριό στο φούρνο του Γκουραμάνη και το σπίτι του Νταμπούδη, μετατρέποντας τους δύο χώρους σε νέα κρεματόρια. Ο απολογισμός θα είναι τραγικός: 149 άτομα θα καούν ζωντανά ή θα εκτελεστούν, από τα οποία τα 51 κάτω των 18 ετών.
Ο Χορτιάτης θα ζήσει ένα Ολοκαύτωμα, θα γραφεί για πάντα στις σελίδες της ιστορίας ως ένας μαρτυρικός τόπος, που μπορεί να γνώρισε τη φρίκη, αλλά δεν υπέκυψε. Θα γίνει ένα διαχρονικό σύμβολο αντίστασης, αγώνα για ελευθερία και ανεξαρτησία, ιδεών και ιδανικών.Το ολοκαύτωμα του Χορτιάτη, είναι μια σημαία αιμάτινη την οποία θα όφειλε να κραδαίνει η αντιφασιστική μνήμη, δίπλα στις πασίγνωστες περιπτώσεις των Καλαβρύτων και του Διστόμου.
Η ταινία
Η ταινία προσπαθεί να “αναπαραστήσει” το ολοκαύτωμα του Χορτιάτη μέσα από μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα από κοντά και παράλληλα να τονίσει τη σημασία του να διατηρηθεί ζωντανή η ιστορική μνήμη. Το παζλ της ιστορίας διαμορφώνεται όχι μόνο από τις επίσημες ιστορικές πηγές αλλά και από τις διαφορετικές οπτικές θέασης των γεγονότων και μέσα από τα προσωπικά βιώματα των καθημερινών ανθρώπων. Η βιωμένη ιστορία δίνει άλλη διάσταση στα ιστορικά γεγονότα.
Ίσως για τον λόγο αυτό, το ντοκιμαντέρ προκάλεσε αρκετές συζητήσεις, όχι μόνο για τις αισθητικές αρετές του, αλλά και για την ακρίβεια – ή μη- των αφηγήσεών του.
Από 28/11/2013 στον κινηματογράφο Αλεξάνδρα ( Κρέμου 141, Καλλιθέα), οι θεατές θα έχουν την ευκαιρία να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασιν το πλέξιμο της αφήγησης, με τη συνύφανση της ατομικής εμπειρίας και της ιστορικής καταγραφής. Η πρώτη, ζεστή και συγκινητική, η δεύτερη σαφώς “ανατομική”, αλληλοσυμπληρώνονται, με τελικό εξαγόμενο τη διαμόρφωση μιας πλήρους εικόνας. Η εικόνα, έτσι κι αλλιώς, αποκτά την απαιτούμενη δύναμη, χάρη στην έξοχη διεύθυνση φωτογραφίας και στην ευφυή μουσική της επένδυση.
Οι σκηνοθέτες κινούνται ανάμεσα στις κακοτοπιές της Ιστορίας, όπως αυτή κινήθηκε κάποτε στις δύσβατες χορτιατινές πλαγιές και με τον τρόπο τους νουθετούν και παραδειγματίζουν.
Σενάριο-Σκηνοθεσία-Μοντάζ: Χρύσα Τζελέπη, Ακης Κερσανίδης / Ερευνα:Θόδωρος Βαλάχας, Μπάμπης Νανακούδης,Ακης Κερσανίδης,Χρύσα Τζελέπη / Παραγωγή 2013
