Η τέλεια οµορφιά

Υπόθεση: Ρώμη, εν μέσω μεγαλοπρεπούς θέρους. Τουρίστες συρρέουν στον λόφο Γιανίκουλουμ. Ένας Ιάπωνας καταρρέει από την πολλή ομορφιά. Ο Τζεπ Γκαμπερντέλα -ένας εμφανίσιμος άντρας με ακαταμάχητη γοητεία, παρ’ όλα τα πρώτα σημάδια των γηρατειών- απολαμβάνει στο μέγιστο την κοινωνική ζωή της πόλης. Παρευρίσκεται σε σικ δείπνα και πάρτι, όπου το λαμπερό του πνεύμα και η ευχάριστη παρουσία του είναι πάντα ευπρόσδεκτα. Ένας επιτυχημένος δημοσιογράφος και αμετανόητος γόης, είχε γράψει στα νιάτα του ένα μυθιστόρημα που του εξασφάλισε ένα λογοτεχνικό βραβείο και τη φήμη του καταπιεσμένου καλλιτέχνη. Καμουφλάρει τη δυσφορία του με κυνισμό, που τον κάνει να βλέπει τον κόσμο με πικρόχολο σαρκασμό. Στην ταράτσα του διαμερίσματός του, με θέα το Κολοσσαίο, οργανώνει πάρτι όπου «Το Ανθρώπινο Σύστημα» -ο τίτλος του μυθιστορήματος του- ξεγυμνώνεται και όπου διαδραματίζεται η κωμωδία της ανυπαρξίας. Κουρασμένος από τον τρόπο ζωής του, ο Τζεπ καμιά φορά ονειρεύεται να ξαναπιάσει το γράψιμο, στοιχειωμένος από τις αναμνήσεις ενός νεανικού έρωτα. Θα τα καταφέρει όμως; Μπορεί να ξεπεράσει τη βαθειά αποστροφή του για τον εαυτό του και τους άλλους σε μια πόλη της οποίας η εκθαμβωτική ομορφιά παραλύει;

Κριτική: «Στα 65 μου διαπίστωσα ότι έχω πλέον το δικαίωμα να απολαμβάνω μόνον αυτά που πραγματικά μου αρέσουν», λέει σε κάποια στιγμή της ταινίας ο συγγραφέας Τζεπ Γκαμπαρντέλα (που τον υποδύεται λιτά και υπέροχα ο Τόνι Σερβίλο), ομολογώντας έτσι, ότι στη μέχρι τότε γεμάτη με εφήμερες απολαύσεις ζωή του, έκανε πράγματα που δεν του άρεσαν (ακολουθώντας τη μόδα, τις συμβάσεις μιας πολυτελούς ζωής, ή «φίλους» που δεν τον αντιπροσώπευαν). 

Έτσι, τον παρακολουθούμε να περπατά νωχελικά στο επιχρυσωμένο κλουβί του, που είναι η Ρώμη με όλη την εκπληκτική ομορφιά της, την αρχιτεκτονική, τα σιντριβάνια, τα γλυπτά και τους πίνακες ζωγραφικής και να αναζητά το χαμένο νόημα της μέχρι τότε ζωής του, αλλά και την τέλεια ομορφιά του σήμερα, αφού το αύριο κανείς δεν το ξέρει. Τον βλέπουμε να παρατηρεί και να σχολιάζει ανοικτά πλέον και με το πλεονέκτημα της «απόσυρσης», τον κοινωνικό του περίγυρο. Μια ελίτ, της οποίας τα επαγγέλματα δεν γνωρίζουμε, αλλά φανταζόμαστε. Τον παρακολουθούμε να παρατηρεί και να περιγράφει κοινοτοπίες και συμβατικότητες με καυστικό τρόπο. Έναν Ιάπωνα τουρίστα να λιποθυμά από δέος, μια βαρετή και εγωκεντρική πλούσια γυναίκα από το Μιλάνο, μια στριπτιζέζ στα πρόθυρα της διάλυσης, τον πρώην σύζυγο της πρώτης του αγάπης, ένα παράξενο μάγο και μια άγια γυναίκα από μια μακρινή χώρα, ή μιαν άλλη πραγματικότητα. 

Όλα δε αυτά, μέσα σε δυόμισι σχεδόν ώρες, συνοδευόμενα από ένα πλήθος πανέμορφων, μαγευτικών εικόνων (ρεαλιστικών ή σουρεαλιστικών και με κινηματογραφικό στυλ που θυμίζει έντονα Φεντερίκο Φελίνι), που συμπληρώνονται από μουσική, η οποία κυμαίνεται κάπου μεταξύ αιθέριας κλασσικής και δυνατών χορευτικών beats. 

Η ταινία συνιστάται για μελέτη και συζήτηση.