Με τις πρώτες μέρες κάθε χρόνου, όλοι κάνουν κάποιον απολογισμό της χρονιάς που πέρασε. Έτσι και η ΑΜΑΡΥΣΙΑ, ξεχώρισε τις δέκα καλύτερες κινηματογραφικές ταινίες του 2013, από τις δεκάδες παραγωγές που είδε και σας τις παρουσιάζει χωρίς αξιολογική σειρά.
«Prisoners»
του Ντενί Βιλνέβ
Ένα ψυχολογικό και θεματικά πολυεπίπεδο θρίλερ (αυτοδικία, θρησκεία, οικογένεια, φιλία, εγωισμός και ψυχασθένεια, δένουν αρμονικά μεταξύ τους), στα χνάρια του νέου σκανδιναβικού κινηματογράφου.
Ένα φιλμ, στο οποίο οι χαρακτήρες του έργου πιεζόμενοι κάτω από εξαιρετικά δυσάρεστες περιστάσεις προβαίνουν σε αλόγιστες ενέργειες με δυσάρεστα, τόσο για τους ίδιους, όσο και για τον περίγυρό τους, αποτελέσματα. Το καθηλωτικό σενάριο και ο σκηνοθετικός ρυθμός δεν αφήνουν στο θεατή περιθώρια χαλάρωσης και εφησυχασμού, ενώ η συνεχώς μουντή φωτογραφία, μαζί με την υποβλητική μουσική, δημιουργούν μια εξαιρετικά αποπνικτική ατμόσφαιρα.
«Gravity»
του Αλφόνσο Κουαρόν
Επιστημονική φαντασία αξιώσεων, στην οποία ο τίτλος, θεωρώ ότι, ανταποκρίνεται στην τελευταία σκηνή, κατά την οποία η ηρωίδα διαπιστώνει ότι η ύπαρξή της, οφείλεται και στο γεγονός ότι μπορεί να σταθεί στα πόδια της, όρθια, παρά τη «βαρύτητα» που τη δυσκολεύει στο περπάτημα. Μεταφορικά, η εξαιρετική Σάντρα Μπούλοκ (στη μεγάλη φωτο με τον Τζορτζ Κλούνι) μπόρεσε «να σταθεί στα πόδια της» μόνη της και να επιβιώσει στη σκοτεινιά του διαστήματος και στη σιωπή του κενού, εκεί που απουσιάζει η «βαρύτητα» του τίτλου.
«Django unchained»
του Κουέντιν Ταραντίνο
Το θέμα της δουλείας στην Αμερική, με τη ματιά του αμίμητου Ταραντίνο, σε μια ακριβή μίμηση των σπαγγέτι γουέστερν, που λατρεύει. Παρά το γεγονός ότι θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί κόμικ βίας, οι χαρακτήρες του έργου δεν είναι χάρτινοι και τους υποδύονται άριστοι ηθοποιοί, ενώ η μουσική παραπέμπει στον Ένιο Μορικόνε από τις ταινίες του Σέρτζιο Λεόνε.
«12 χρόνια σκλάβος»
του Στιβ Μακουίν
Μια ταινία, βασισμένη σε αληθινή ιστορία, που φαντάζει απίστευτη, με θέμα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τη θέληση για ελευθερία. Ο Μακουΐν καταφέρνει με το σκηνοθετικό του ρυθμό να καθηλώνει το θεατή παρά τη μεγάλη διάρκεια της ταινίας και με τη δύναμη των εικόνων του να συγκινεί, στο ίδιο θέμα που ο Ταραντίνο είχε θίξει σαρκαστικά και με υποδόριο χιούμορ στην ταινία «Τζάνκο ο τιμωρός». Η ιστορία ακολουθεί έναν ελεύθερο μαύρο, που πέφτει θύμα απαγωγής και στη συνέχεια εκμετάλλευσης, αλλά δεν το βάζει κάτω.
