Λευκός ελέφαντας

Κριτική: Η έκφραση «λευκός ελέφαντας» στην Αργεντινή χρησιμοποιείται όταν ένα πρόβλημα βρίσκεται μπροστά σου, αλλά εσύ υποκρίνεσαι ότι δεν το βλέπεις. Κάτι σαν το πραγματικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών 2014 στη χώρα μας, όπου οι συζητήσεις αναλώνονται γύρω από αριθμούς και ποσοστά σύγκρισης βουλευτικών εκλογών με εκλογές για την Ευρωβουλή μεταξύ των δυο πρώτων κομμάτων, ενώ κάποιο τρίτο κόμμα γιγαντώνεται (για να πλησιάσω τον τίτλο της ταινίας) σαν ελέφαντας, με κίνδυνο να ποδοπατήσει τα δυο κόμματα που ακόμα διαπληκτίζονται για τα νούμερά τους (κυριολεκτικά και μεταφορικά).

Στην ταινία, «λευκός ελέφαντας» αποκαλείται ένα μισοτελειωμένο νοσοκομείο, το οποίο έχει γίνει καταφύγιο άστεγων. Εκεί καταφθάνει ο Νίκολας ένας ιερέας κυνηγημένος για άγνωστους λόγους από κάποιο άλλο βίαιο καθεστώς και προσπαθεί να ενταχθεί βοηθώντας όποιους και όσους μπορεί, ακόμα και εμπόρους ναρκωτικών, οι οποίοι κατ’ αυτόν έχουν εξελιχθεί σε έμποροι από λόγους ανάγκης.

Οι πλούσιοι τοπικοί πολιτικοί παράγοντες μαζί με την επίσης πλούσια Εκκλησία κωφεύουν συστηματικά απέναντι στο πρόβλημα της εξαθλίωσης και στις συνέπειές της, δεν στέλνουν χρήματα για την αποπεράτωση του νοσοκομείου, αλλά ούτε κάνουν και κάτι για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, με αποτέλεσμα τοπικές εξεγέρσεις των κατοίκων και ακραίες καταστάσεις.

Τελειώνοντας η ταινία, σε βοηθάει να υποθέσεις για ποιο λόγο κυνηγούσαν το Νίκολας στην αρχή της. Η άρχουσα τάξη θέλει πάντα να υπάρχει εξαθλίωση σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, ενώ αυτοί που προσπαθούν να βοηθούν τους εξαθλιωμένους βρίσκονται στο στόχαστρο και είτε διώκονται, είτε αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις προσπάθειες. Το ζητούμενο είναι, να μη βλέπουν τον λευκό ελέφαντα.

Ντοκιμαντερίστικο το στιλ της ταινίας, αξιοπρόσεκτες οι ερμηνείες και γενικά μια ενδιαφέρουσα κινηματογραφική εμπειρία.